Το κίνημα μετά την κρίση και ο βαθύς ύπνος της αριστεράς....

Αν η 5η Μάη ήταν κομβικής σημασίας ημερομηνία για το κίνημα (ότι και αν εννοεί ο καθένας με αυτή την λέξη), άλλο τόσο κομβικής σημασίας έχω την αίσθηση πως ήταν και η 15η Δεκέμβρη. Έτυχε να βρίσκομαι εκτός Αθήνας και τις δυο αυτές ημερομηνίες και άρα να λείπω από αυτές τις δυο διαδηλώσεις, θυμάμαι ωστόσο την ψυχολογία μου «πιάνοντας» από μακριά το κλίμα που επικρατούσε. Πιστεύω πως δεν έχω ζήσει πιο άσχημη, κινηματική μέρα από την 5η Μάη. Αντίθετα, τα συναισθήματά μου ήταν ακριβώς αντίθετα όσον αφορά την 15η Δεκέμβρη. Νομίζω πως αν η 5η Μάη ήταν η μέρα που το κίνημα γονάτισε (ακόμα θυμάμαι τις αμήχανες, ολιγάριθμες διαδηλώσεις που ακολούθησαν), η 15η Δεκέμβρη ήταν η μέρα που σταθήκαμε πάλι στα πόδια μας οριστικά. Δεν είναι καιρός για πανηγυρισμούς ωστόσο. Η δύσκολη περίοδος που διανύουμε είναι απλά στην αρχή της. Και σε όλη αυτή την μεγάλη διαδρομή μέχρι το τέλος της, οι διακυμάνσεις που θα γνωρίσουμε θα είναι πολλές.

Αυτό το φαινόμενο που λέγεται οικονομική κρίση θα κρατήσει για αρκετά χρόνια δυστυχώς. Είναι αναπόφευκτο πως όλο αυτό το διάστημα η ανάγκη για αγώνες θα είναι μεγάλη και όσο περνάει ο καιρός, κατά την άποψή μου, όλο και περισσότεροι θα την αποκτούν. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση εξελίσσεται ένας μαραθώνιος και η διάρκειά του θα είναι γεμάτη με απογοητεύσεις (όπως η 5η Μάη) και με ψυχολογικές ανατάσεις (όπως η 15η Δεκέμβρη). Μάλλον θα πρέπει να είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι να ανταπεξερχόμαστε στις απογοητεύσεις και να διαχειριζόμαστε χωρίς έπαρση τις ανατάσεις. Το πραγματικό ζήτημα όμως είναι η απάντηση στο εξής ερώτημα: Τι ακριβώς θέλουμε να βρούμε στο τέλος αυτού του μαραθωνίου; Θα ήθελα πολύ η απάντηση να είναι πως αυτό που θα θέλαμε να βρούμε είναι η καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου, η κατάργηση του καπιταλισμού και η εγκαθίδρυση του ελευθεριακού κομμουνισμού (η αναρχία δηλαδή ντε). Αν απαντούσα κάτι τέτοιο όμως, μάλλον θα πετούσα στα σύννεφα.

Νομίζω πως αυτό που έχει να κερδίσει η κοινωνία από όλη αυτή την ιστορία, είναι πως στο τέλος αυτής της ειδικής περιόδου μπορεί να δημιουργηθεί ένα πολυμορφικό, εργατοκοινωνικό κίνημα με ξεκαθαρισμένη την αντικαπιταλιστική του διάθεση. Ένα κίνημα που θα αμφισβητεί και θα αντιστέκεται, που η εξουσία θα το βρίσκει πάντα μπροστά της. Ο (ρεαλιστικός) αυτός στόχος μπορεί να επιτευχθεί με διαρκή προπαγάνδα συνολικότερων προταγμάτων που θα μπορούν να δίνουν μια πιο επαναστατική προοπτική στους (αναγκαίους πάντα) αγώνες για πιο μερικά ζητήματα. Αν δεν γίνει αυτό, αυτή η σύγχρονη χούντα θα έχει την κατάληξη της παλιάς. Θα έρθει δηλαδή κάποια στιγμή η ώρα της «μεταπολίτευσης», σταδιακά η κοινωνία θα συντηρητικοποιηθεί ξανά και αναπόφευκτα θα οδηγηθεί πίσω στην απάθεια.

Η εξαετία της χούντας έχει πολλά περισσότερα κοινά με την τωρινή περίοδο από τα προφανή. Έχω την εντύπωση πως ένα από αυτά είναι η στάση της αριστεράς απέναντι στα γεγονότα. Την εξαετία της χούντας το κεντρικό πολιτικό πρόταγμα όλων των αγωνιστών ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους ταυτότητα περιορίστηκε στο εξής απλό, λιτό και περιεκτικό σύνθημα: «Κάτω η χούντα». Ποτέ δεν μπήκαν πιο γενικά ζητήματα, ποτέ κανείς δεν μίλησε για την καταστροφή του καπιταλισμού, ποτέ κανείς δεν φώναξε ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ το προφανές ότι δηλαδή: «ρε παιδιά και να ρίξουμε την χούντα δεν θα έχουμε ξεμπερδέψει». Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα αντιχουντικό κίνημα που έσβησε ολοκληρωτικά μερικά χρόνια αργότερα κάτω από την εξουσία του «σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ της αλλαγής». Υπάρχουν ελαφρυντικά βέβαια για εκείνη την κακή διαχείριση των πραγμάτων κατά την περίοδο της χούντας. Εκτός από το ΚΚΕ που σφύριζε αδιάφορα, η υπόλοιπη αριστερά ήταν ακόμα ανοργάνωτη και ανώριμη ενώ ο αναρχικός χώρος ήταν τόσο μικρός που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανύπαρκτος. Ελαφρυντικά υπήρχαν τότε. Τώρα δεν υπάρχουν…

Αν υπάρχει ένα κομμάτι της αριστεράς που σήμερα θέτει συνολικότερα ζητήματα αυτό είναι το ξεπουλημένο και βολεμένο ΚΚΕ (που βέβαια τις κρίσιμες στιγμές θα σφυρίζει πάλι αδιάφορα-ήδη το κάνει άλλωστε) και αυτό είναι μεγάλη ντροπή για την λεγόμενη «ριζοσπαστική» αριστερά, η οποία άλλωστε είναι τόσο ριζοσπαστική που αναλώνεται απλά σε συνθήματα τύπου «έξω από την ΕΕ», «έξω το ΔΝΤ», «κάτω το μνημόνιο», «κρατικοποίηση των τραπεζών», ασκεί με άλλα λόγια αντιπολίτευση στην κυβερνητική πολιτική. Και όταν ασκείς απλά αντιπολίτευση σημαίνει πως είσαι κομμάτι αυτού στο οποίο αντιπολιτεύεσαι.

Θα μπορούσε άραγε η «επαναστατική» αριστερά να μιλάει επαναστατικά; Αμφιβάλω. Πως θα μπορούσε να το κάνει την στιγμή που έχει επιλέξει να κινείται ξεκάθαρα μέσα από τους θεσμούς του συστήματος; Πως θα μπορούσε να μιλάει στο σήμερα (και όχι όταν αποφασίσει η ίδια σαν τυπική πρωτοπορία, πως ο κόσμος είναι έτοιμος να το δεχθεί) για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και χωρίς αντιπροσώπους που παίζουν το παιχνίδι των αφεντικών, όταν και η ίδια παίρνει μέρος στις κοινοβουλευτικές εκλογές; Άραγε θα πρέπει να γίνει κάτι σαν το ΚΚΕ πρώτα, να βολευτεί δηλαδή για τα καλά μέσα στην Βουλή τόσο ώστε να μην μπορεί καμία κάλπη να την βγάλει εκτός, για να μπορεί να μιλήσει ξεκάθαρα; Μάλλον ναι…

Δυο χρόνια πριν, τέτοιο μήνα περίπου έγινε μια μεγάλη εξέγερση, η μεγαλύτερη που είχε γνωρίσει η Ελλάδα από το 1973 και μετά. Μέσα σε αυτό τον χαμό οι αριστερές οργανώσεις ήθελαν να «πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων» (λες και υπάρχει κυβέρνηση που ΔΕΝ είναι δολοφόνων) και να «διαλυθούν τα ΜΑΤ» (λες και όσο υπάρχει κράτος και εξουσία θα σταματήσει να υπάρχει και καταστολή ακόμα και αν διαλυθούν τα ΜΑΤ). Ο αναρχικός χώρος είπε απλά «Κάτω το κράτος». Δεν θέλω να ευλογώ τα γένια μου αλλά δυο χρόνια μετά, αν έχει μείνει κάτι από εκείνο τον Δεκέμβρη είναι κάποια άτομα που ενίσχυσαν με την παρουσία τους τον αναρχικό χώρο και συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται μέσα από αυτόν. Τον Δεκέμβρη κανείς μας δεν βγήκε στον δρόμο επειδή ξύπνησε ξαφνικά ένα πρωί και είπε: «Σήμερα είμαι αναρχικός, θα πάω να τα γαμήσω όλα». Η καταπίεση ήταν αυτή που έβγαλε τον κόσμο στον δρόμο τον Δεκέμβρη, όχι η ξαφνική ιδεολογικοποίηση. Αυτοί που έμειναν όμως εκεί και μετά τον Δεκέμβρη ήταν όσοι αντιλήφθηκαν την ουσία του αγώνα. Αυτοί που αντιλήφθηκαν πως αν δεν πέσει το κράτος ο αγώνας δεν θα έχει ποτέ αποτέλεσμα. Όσοι έμειναν στο ότι πρέπει να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων ή στο ότι πρέπει να διαλυθούν τα ΜΑΤ γύρισαν σπίτι τους απογοητευμένοι γιατί «τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Από την σκοπιά τους, ίσως να είχαν και δίκιο. Αν δεν μιλήσουμε πραγματικά επαναστατικά και αν δεν απονομιμοποιήσουμε τους θεσμούς του υπάρχοντος συστήματος έμπρακτα (με την πολιτική μας και τις πράξεις μας δηλαδή, όχι με την προοπτική ότι καααααποτε θα το κάνουμε) τότε όντως, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει…

Οι αναρχικοί της Ελλάδας σε κατηγορίες

Επηρεασμένος από το blog "Φάε έναν μαλάκα" είπα να γράψω ένα κείμενο για τους αναρχικούς της Ελλάδας χωρισμένους σε κατηγορίες. Όσοι βλέπουν τον εαυτό τους σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες και δεν τους αρέσουν αυτά που γράφω μην παρεξηγηθούν, του χαβαλέ είναι το κείμενο.

Οι κατηγορίες των αναρχικών της Ελλάδας λοιπόν:

Οι αναρχοπατέρες

Ο αναρχοπατέρας είναι ένας τύπος γύρω στα 40 με 50. Η πρώτη του επαφή με την πολιτική έγινε είτε στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973 είτε στις διαδηλώσεις μετά την δολοφονία του Καλτεζά το 1985. Κουβαλάει πολύ εμπειρία πάνω του (μα πολύ εμπειρία) και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να του βγαίνει μια ηγεμονία άλλο πράγμα. Δεν μπορεί να το πει ανοιχτά αλλά θεωρεί πως όλοι οι τριγύρω του είναι κατώτεροι πολιτικά από αυτόν και πως τα κριτήρια τους δεν λένε μια μπροστά στα δικά του. Ίσως να έχει και δίκιο αλλά το γεγονός ότι δεν είναι διατεθειμένος να συζητήσει κάτι άλλο πέρα από αυτό που λέει ο ίδιος δημιουργεί πρόβλημα. Ο λόγος του κουβαλάει τεράστια σιγουριά (και είναι λογικό γιατί ο τύπος είναι μια ζωή στο κουρμπέτι) αλλά υποβόσκει και μία υπεροψία που σπάει αρχίδια. Το μόνο που λείπει από τον λόγο του είναι η φράση: "Αφήστε το πάνω μου γιατί τα ξέρω καλύτερα" αλλά δεν την λέει γιατί εκτός από αυτούς που ψαρώνουν έτσι κι αλλιώς μαζί του, υπάρχουν και αυτοί που δεν τον παλεύουν καθόλου και είναι έτοιμοι να τον κράξουν. Η πιο ιστορική φράση που έχει ακουστεί και εκφράζει τον αναρχοπατέρα (αν και δεν το παραδέχεται) είναι: "Θα σας αυτοοργανώσω εγω, θέλετε δεν θέλετε"!

Οι πρώην αριστεροί

Ξεκίνησε την δράση του στην αριστερά αλλά κάποια στιγμή σταμάτησε να την παλεύει μαζί της, αποχώρησε και τελικά κατέληξε εκεί που άνηκε πάντα. Στον αναρχικό χώρο. Συνήθως έχει 100% κατασταλαγμένη, πολιτική άποψη αφού λόγω του περάσματός του και από άλλο πολιτικό χώρο ξέρει απόλυτα γιατί κατέληξε τελικά στην αναρχία. Η εμπειρία του είναι πολυδιάστατη και τα προτάγματα της αναρχίας τα νιώθει όμως έχει ένα μικρό αρνητικό. Το παρελθόν του τον κάνει λιιιιγο περισσότερο μαρξιστή απ' ότι πρέπει.

Οι αναρχοαριστεροι

Σε αντίθεση με τον πρώην αριστερό αναρχικό, ο αναρχοαριστερός είναι αυτός που θα ακολουθήσει την αντίθετη διαδρομή. Είναι γύρω στα 20κάτι και βρίσκεται στον αναρχικό χώρο σχεδόν κατά λάθος ή ίσως γιατί δεν γουστάρει τις εκλογές. Είναι θέμα χρόνου να κοιτάξει προς τα αριστερά και είναι επίσης θέμα χρόνου να καταλήξει σε κάποια λενινιστική οργάνωση. Για την ώρα ζηλεύει τις δομές της αριστεράς και οραματίζεται έναν αναρχικό χώρο με αυτές τις δομές αγνοώντας πως αν γίνει αυτό δεν θα μιλάμε πλέον για αναρχικό χώρο αλλά για αριστερό. Δεν μπορεί να καταλάβει πως οι διαφορές αναρχικών και αριστερών δεν είναι προσωπικές αλλά πολιτικές και γι΄αυτό τον λόγο αναπαράγει διαρκώς απόψεις του στυλ: "Πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τις διαφορές μας και να γαμήσουμε όλοι μαζί τον καπιταλισμό". Δεν έχει καταλάβει πως ο κοινός αντικαπιταλισμός δύο χώρων δεν συνιστά καν ένα μίνιμουμ πολιτικής συμφωνίας. Όταν το καταλάβει θα την κάνει προς καμιά ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή καναν ΣΥΡΙΖΑ ή (ακόμα χειρότερα) προς το (φτου, φτου, φτου) ΚΚΕ...

Οι θερμόαιμοι

Συνήθως πλησιάζει προς τα 30. Άντε να τα έχει περάσει και λίγο. Κουβαλάει πολύ οργή μέσα του και φροντίζει να το κάνει κατανοητό με κάθε ευκαιρία. Δεν ανήκει στην κατηγορία των μπάχαλων (βλέπε παρακάτω) αν και όταν ήταν πιο μικρός εκεί άνηκε. Έχει πολλά σωστά πράγματα στο μυαλό του, συνήθως είναι συντροφάρα και η άποψη του πάντα μετράει γιατί συν τοις άλλοις κουβαλάει και μια κάποια εμπειρία. Μένει στα Εξάρχεια τα τελευταία χρόνια και τα σύνορά τους τα περνάει μόνο για τις πορείες. "Έχει μεγαλώσει και έχει ηρεμήσει" και δικαιολογεί του μπάχαλους γιατί "όλοι περάσαμε από αυτή την φάση". Το αίμα του όμως βράζει ακόμα και στην πραγματικότητα ψοφάει για συγκρούσεις. Στις πορείες θέλει να τα κάνει όλα πουτάνα τριγύρω του αλλά ξέρει πως δεν πρέπει και κρατιέται. Όταν όμως γίνεται πέσιμο από τους μπάτσους λέει από μέσα του "εδώ είμαστε" και υπερασπίζεται το μπλοκ του με όλο του το είναι.

Οι μπάχαλοι

Ηλικιακά κυμαίνονται ανάμεσα στα 16 και τα 25. Αναρχία μεταξύ άλλων σημαίνει συμμετοχή και αυτό είναι κάτι που αγνοούν αλλά τι να κάνουμε που στον αναρχικό χώρο δεν υπάρχουν (και σωστά) ούτε μέλη, ούτε καταστατικά; Θα τους βρεις είτε να αράζουν κάπου στα Εξάρχεια πίνοντας μπύρες είτε σε κανένα punk live να κάνουνε μπόνγκο. Στις πορείες κατεβαίνουν με λογική πύρκαυλου που είναι έτοιμος να ισοπεδώσει κάθε τι που συμβολίζει καπιταλισμό ενώ με τις "κουφάλες τους μικροαστούς" δεν τα πάνε καθόλου, μα καθόλου καλά και θέλουν να τους κρεμάσουν μαζί με τους μεταλάδες που ακούνε απολίτικ μουσική και πάνε σε μη DIY συναυλίες, τους άλλους αναρχικους που χάνουν ανούσια τον χρόνο τους σε συνελεύσεις αντί να πετάνε μπουκάλια, τους κάγκουρες που αντί να την βγάζουν με μπύρα από το περίπτερο πάνε σε μαγαζιά, τους νοικοκυραίους που ξυπνάνε κάθε πρωί και πάνε στην δουλειά τους χωρίς να ντρέπονται που υπηρετούν τα αφεντικά, τους φασίστες επειδή είναι φασίστες, τους μπάτσους επειδή είναι γουρούνια-δολοφόνοι, τους αριστερούς επειδή είναι ψευτοκουλτουριάδηκες και γενικά όλο τον κόσμο. Είναι τα πνευματικά παιδιά του Νετσάγιεφ αλλά οι ίδιοι δεν έχουν ακούσει καν το όνομά του. Φάση είναι όλο αυτό βέβαια και θα τους περάσει. Το πιθανότερο είναι πως είτε θα γίνουν και οι ίδιοι σαν τους μικροαστους που κράζουν τώρα και όταν θα φτάσουν τα 30κατι θα σου σπάνε τα αρχίδια πως "και εγώ αναρχικός ήμουν κάποτε" ή θα εξελιχθούν σαν τους "θερμόαιμους" (βλέπε πιο πάνω).

Οι lifestyle

Ίσως η πιο απάλευτη κατηγορία από όλες, οι lifestyle αναρχικοί συνήθως συνδυάζουν τον ιδεολογικό τους προσδιορισμό με άλλον έναν π.χ. αναρχοχίπηδες. Θεωρούν τον Άσιμο τον "απόλυτο αναρχικό που πέρασε στην ιστορία της ανθρωπότητας" ενώ ακόμα ακούνε Μουζουράκη, Μπαλάφα, Γραμμένο και στο τσακίρ κέφι Αγγελάκα, Θανάση και Ωχρά Σπειροχαίτη. Όπου παίζει συναυλία αλληλεγγύης στον... (δεν έχει σημασία, αρκεί να είναι "αλληλεγγύης") με Πουλικάκο και Μάτζικ Ντε Σπελ (κλασσικά) θα τους βρεις πρώτες μούρες, στο facebook έχουν 1.000.000 φίλους και άλλες τόσες φωτογραφίες τους, οι περισσότερες σε "επαναστατικές" στιγμές και συνήθως θα τους συναντήσεις σε κάποιο αυτοοργανωμένο πάρκο να τραγουδάνε με κιθάρες και να ανοίγουν φιλοσοφικές συζητήσεις του κώλου. Τους αρέσει να βρίζουν τους μπάτσους αλλά όταν τους πεις πως το πρόβλημα με τους μπάτσους είναι ταξικό θα σε κοιτάξουν με ανοιχτό το στόμα και θα ανατρέξουν στα τραγούδια του Άσιμου να δουν τι σημαίνει αυτή η λέξη.

Οι έμπειροι

Ο "έμπειρος" αναρχικός θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία των αναρχοπατέρων (βλέπε 1η κατηγορία) διότι πάνω κάτω έχει την ίδια ηλικία με αυτούς. Προς τιμήν του δεν ανήκει σε αυτήν και η εμπειρία του δεν δίνει ούτε ένα στοιχείο πρωτοπορίας και ηγεμονισμού στον χαρακτήρα του. Είναι αφοσιωμένος στον αγώνα εδώ και πολλά χρόνιά ενώ ο συνδυασμός εμπειρίας και έλλειψης υπεροψίας εμπνέει τους νεότερους και αυτό αναγκαστικά τον καθιστά ηγέτη. Ο ίδιος κάνει αυτό που πρέπει δηλαδή προσπαθεί να σπάσει αυτή την νοοτροπία και αντιμετωπίζει ακόμα και τους πολύ νεότερους από αυτόν σαν ίσο προς ίσο. Κρατάει κριτική στάση απέναντι στον χώρο ενώ οι πολιτικές "σφαλιάρες" που έχει φάει στα τόσα χρόνια που βρίσκεται στα στέκια, τις καταλήψεις και τις συλλογικότητες είναι πάρα πολλές. Δεν σταματάει να προσπαθεί ωστόσο, παίρνει πολύ σοβαρά την υπόθεση της αναρχίας και όσο αντέχει θα δίνει όλο του το είναι στον αγώνα.

Οι Μπακούνηδες

Ο... "Μπακούνης" έχει διαβάσει πιο πολλά βιβλία και από τον πρωταγωνιστή του V for Vendetta, έχει μελετήσει οτιδήποτε έχει να κάνει με την αναρχική θεώρηση (μα οτιδήποτε όμως) και μπορεί να κάνει αντίλογο στα πάντα με μια ρήση του Μπακούνιν και του Κροπότκιν. Τον πάμε γιατί είναι κινητή εγκυκλοπαίδεια και μιλώντας του μπορείς να λύσεις πολλές απορίες αλλά όταν μιλάει πρέπει να συγκεντρωθείς απόλυτα για να καταλάβεις τι διάολο θέλει να πει με τόσο πολύπλοκη γλώσσα που χρησιμοποιεί. Όταν παίρνει τον λόγο σε συνέλευση, αν δεν υπάρχει συντονιστής είναι ικανός να τελειώσει και μετά από κάνα δίωρο αφού ξεκινάει να μιλάει για την οικονομική κρίση και καταλήγει να αναλύει τα παιδικά χρόνια του Μαλατέστα. Τον συμπαθούμε πάντως και ας μας ζαλίζει ώρες ώρες με το ακατάπαυστο μπλα μπλα του.

Οι "Δεκεμβρηστές"

Πάντα είχε μια συμπάθεια προς τον αναρχικό χώρο αλλά δεν είχε πολυασχοληθεί. Η εξέγερση του Δεκέμβρη όμως τον έμπασε για τα καλά στον χώρο. Η κατηγορία των "Δεκεμβρηστών" είναι σχετικά καινούρια ωστόσο σε αυτήν ανήκουν μπόλικα άτομα. Ακόμα και αν η ΚΚΕτζιδικη πιπίλα πως "και τι ήταν ο Δεκέμβρης δηλαδή; Που είναι όλοι αυτοί που είχαν βγει τότε έξω;" καλά κρατεί, πολύς κόσμος που βγήκε τον Δεκέμβρη στον δρόμο παραμένει εκεί και ας μην τον βλέπει το ΚΚΕ. Πως να τον δει άλλωστε αφού οι περισσότεροι έγιναν αναρχικοί; Οι "Δεκεμβρηστές" είναι ανάμεσα στα 18 και τα 25, αυτός ο παράξενος μήνας πραγματικά άλλαξε τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα και το γεγονός ότι πολιτικοποιήθηκαν ουσιαστικά μέσα από (και μέσα σε) εξεγερσιακές συνθήκες τους προσδίδει συλλογική συνείδηση, συλλογική ηθική και η παρουσία τους στον χώρο τα τελευταία δύο χρόνια έχει αλλάξει αισθητά τα χαρακτηριστικά του.

11η Σεπτεμβρίου. Μια μεγάλη ιδεολογική νίκη του καπιταλισμού...

Έχει ήδη μπει η 11η Σεπτεμβρίου όταν ξεκινάω να γράφω αυτό το κείμενο. Εδώ και δυο-τρεις μήνες είχα στο μυαλό μου την 11η Σεπτεμβρίου σαν την ημερομηνία της ΔΕΘ. Και ήταν τόσο μεγάλη η επιθυμία μου να βρεθώ στην Θεσσαλονίκη για τις κινητοποιήσεις που είχα ξεχάσει πως η ημερομηνία αυτή συμπέφτει με την επετειο της επίθεσης στους δίδυμους πύργους. Δεδομένου πως δεν θα πάω στην ΔΕΘ λοιπόν το ρίχνω στο γράψιμο για να... ξεχαστώ. Και με αφορμή το συμπλήρωμα εννιά χρόνων από εκείνη την ιστορική (και τραγική) μέρα ας πούμε μερικά πραγματάκια...

Εννιά χρόνια μετά λοιπόν κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι ακριβώς έγινε τότε. Υπάρχει όμως η "επίσημη" και η "συνωμοσιολογική" ερμηνεία για το περιστατικό. Η "επίσημη" λέει πως το πέσιμο στους δίδυμους πύργους έγινε από τον Μπιν Λάντεν και την παρέα του. Η "συνωμοσιολογική" ότι το οργάνωσε η ίδια η κυβέρνηση των ΗΠΑ για δικά της συμφέροντα, ένα εκ των οποίων ήταν να "νομιμοποιήσει" στις συνειδήσεις του κόσμου τον πόλεμο της με το Ιράκ. Τεκμηριωμένη άποψη στην πραγματικότητα δεν μπορεί να έχει κανένας. Ο καθένας απλά διαλέγει την ερμηνεία που του αρέσει και την υιοθετεί. Το μόνο σίγουρο είναι ένα. Η "συνωμοσιολογική" ερμηνεία πουλάει πολύ περισσότερο.

Αν γίνει ένα πρόχειρο γκάλοπ, αν ρωτηθουν δέκα τυχαίοι άνθρωποι στον δρόμο ποια από τις δυο ερμηνείες διαλέγουν, οι εννιά θα απαντήσουν πως κατά την άποψή τους, η ίδια η κυβέρνηση των ΗΠΑ οργάνωσε την επίθεση στους πύργους. Στο μυαλό των περισσότερων είναι η πιο λογική ερμηνεία. Οι θεωρίες συνωμοσίας περί αυτού άλλωστε έχουν πρωοθηθεί τόσο πολύ που είναι λογικό να έχει επικρατήσει αυτή η άποψη. Στα δικά μου μάτια, αυτό είναι στην πραγματικότητα μια τεράστια, παγκόσμια, ιδεολογική νίκη του καπιταλισμού.

Ξεκαθαρίζω για ακόμα μία φορά πως έγω δεν παίρνω θέση για το ζήτημα γιατί θεωρώ πως τεκμηριωμένη άποψη δεν μπορεί να υπάρξει. Επίσης ξεκαθαρίζω πως κατά την άποψή μου, ανεξάρτητα από την προηγούμενη πρόταση, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ευνοήθηκε από την επίθεση στους δίδυμους πύργους όπως άλλωστε θα ευνοούταν και κάθε εξουσιαστικό σύστημα που με αφορμή ένα τέτοιο περιστατικό εντίνει τις εξουσιαστικές του λογικές. Απογοητεύομαι όμως όταν τόσος κόσμος θεωρεί παράλογο, ένα τέτοιο χτύπημα να είναι κομμάτι ενός αγώνα που δεν έχει γνώμωνα το κέρδος.

Δεν είμαι με την Αλ Κάιντα. Ο αγώνας της με αφήνει παγερά αδιάφορο γιατί δεν είναι ένας επαναστατικός αγώνας. Είναι θρησκευτικός άρα και βαθιά εξουσιαστικός. Δεν υπάρχει καμία προοπτική κοινωνικής απελευθέρωσης μέσα από την Αλ Κάιντα και ο αντιαμερικανισμός της δεν μου λέει τιποτα από μόνος του. Αντίστοιχα δεν υπάρχει τίποτα το επαναστατικό σε κτυπήματα όπως αυτό στους δίδυμους πύργους. Πρέπει να αναγνωρίσω όμως πως οργανώσεις όπως η Αλ Κάιντα έχουν κάποια ιδανικά. Μπορεί εγω όχι απλά να διαφωνώ με αυτα αλλά να τα εχθρεύομαι κι όλας αλλα παραδέχομαι την ύπαρξη τους. Και παραδέχομαι ότι ο αγώνας τους έχει να κάνει με τα "πιστεύω" τους και όχι με κάποιο είδος κέρδους.

Αυτό είναι που με τρελαίνει στο ότι τόσος κόσμος έχει δεχθεί με τόση μεγάλη ευκολία πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ έστησε την επίθεση. Με τρελαίνει το ότι φαντάζει "λογικό" κάποιος να σκοτώνει τόσο κόσμο για το κέρδος αλλά "παράλογο" να το κάνει για τα ιδανικά του. Μπορεί να ακουγεται σαν "συνομωσιολογία της συνομωσιολογίας" αλλά νομίζω πως, ανεξαρτητα από το ποιος έκανε το χτύπημα, ο καπιταλισμός το χρησιμοποίησε προκειμένου να κάνει (ακόμα πιο) αποδεκτό το κυριότερο πρόταγμά του: "Για το προσωπικό κέρδος τα παντα επιτρέπονται, τα πάντα είναι λογικά".

Ο καπιταλισμός ψιθυρίζει στο αυτί του κόσμου: "ΣΕΝΑΡΙΟ 1: Το έκανε ο Μπους. ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Απόλυτα λογικό. Άλλωστε είχε κέρδος. ΣΕΝΑΡΙΟ 2: Το έκανε ο Μπιν Λάντεν. ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για κανέναν λόγο; Υπάρχει περίπτωση κάποιος να σκοτώσει και να σκοτωθεί μόνο και μόνο για ένα ιδανικό; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα".

Δεν ξερω αν όντως ο καπιταλισμός εκμεταλλεύτηκε το γεγονός για να κάνει πλήση εγκεφάλου. Μπορεί να είμαι και εγω ενας συνωμοσιολόγος. Μικρή σημασία έχει αυτό όμως καθώς το ότι η λογική της παραπάνω παραγράφου για τους πύργους εχει υιοθετηθεί από την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνιας είναι γεγονός. Είτε ήταν σχεδιασμένο είτε όχι, η ουσία παραμένει. Η 11η Σεπτεμβρίου, σε βάθος χρόνου, έκανε τεράστιο καλό στον καπιταλισμό. Γιατί ήταν η αιτία να πετύχει μια μεγάλη ιδεολογική νίκη.

Όταν οι "12 Πίθηκοι" μπήκαν στο "Μatrix"

Το 1995 ο Τέρι Γκίλιαμ παρουσίασε την (κατά την αποψάρα μου πάντα) καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών, το "12 Πίθηκοι" (ένα κλικ καλύτερο από την "Οδύσσεια του διαστήματος" του τιτανομεγιστοτεράστιου Στάνλεϊ Κιούμπρικ). Χωρίς ιδιαίτερα μεγάλο μπάτζετ, χωρίς εφέ και εντυπωσιασμούς αλλά με ένα mindfuck σενάριο που αποτυπωνόταν τέλεια μέσα από τον φακό του Γκίλιαμ και με μια άρρωστη ατμόσφαιρα να το υποστηρίζει, το "12 Πίθηκοι" ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ ένα αριστούργημα.

Τέσσερα χρόνια αργότερα οι αδερφοί Ουατσόφκι παρουσίασαν μια ταινία αν μη τι άλλο πρωτοποριακή αλλά για κανέναν λόγο αριστουργηματική. Το "Matrix" ήταν μια πάρα πολύ καλή ταινία αλλά αυτό που την έκανε τέτοια ήταν τα εφέ της. Ναι, είχε ένα πρωτότυπο σενάριο. Ναι, είχε μια τίμια και με μεράκι προσέγγιση από τους Ουατσόφκσι. Ναι, ήταν μια πολύ καλή ταινία. Το μεγάλο όπλο της όμως ήταν τα εφέ και ο εντυπωσιασμός που προκαλούσαν οι σκηνές της. Αν δεν υπήρχαν αυτά, ο μύθος του Matrix δεν θα ήταν τόσο μεγάλος. Όσο σεβασμό και αν έχω στο Matrix γιατί ξεχωρίζει από τις πατάτες ανάλογου ύφους που βγαίνουν κατά σωρηδόν πρέπει να παραδεχτούμε πως αν η παράγωγη του Matrix ήταν ανάλογη με αυτή των "12 Πίθηκων" μάλλον θα είχε ξεχαστεί γρήγορα.

Πήγα και είδα το "Inception" μόλις στην πρώτη μέρα της προβολής του. Περίμενα πως και πως τον ερχομό του στην Ελλάδα κυρίως λόγω Κρίστοφερ Νόλαν. Ο σκηνοθέτης που δεν έχει γυρίσει ούτε μια μέτρια ταινία μέχρι στιγμής και που έχει χαρακτηριστεί σαν ο "Στάνλεϊ Κιούμπρικ της γενιάς του". Δεν είναι! Και δεν είναι επειδή, όπως είχα παρατηρήσει και σε προηγούμενες ταινίες του, του λείπει ένα συστατικό ώστε αντί να γυρίζει πολύ καλές ταινίες να γυρίζει αριστουργήματα. Είναι λίγο παραπάνω εμπορικός απ' ότι πρέπει. Το "Inception" θα μπορούσε να είναι το νέο "12 Πίθηκοι" με πολύ μεγάλη ευκολία. Το "κοιτάει στα μάτια" και "φλερτάρει" έντονα μαζί του. Το πρόβλημα είναι ότι παράλληλα γυρνάει και κλείνει το μάτι στο Matrix. Δεν μπορεί δηλαδή να κατασταλάξει στο τι ακριβώς θέλει.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι ο Νόλαν αντέγραψε αυτές τις δυο ταινίες. Αναφέρομαι στο κλίμα του Inception, στην ατμόσφαιρά του, στον χαρακτήρα του. Ο Νόλαν μοιάζει να θέλει να δημιουργήσει μια εγκεφαλική ταινία που θα σου γαμήσει το μυαλό μέχρι εκεί που δεν πάει. Δεν μπορεί να αντισταθεί όμως στις εμπορικές σειρήνες του hollywood και προσθέτει περισσότερες mainstream πινελιές απ' ότι πρέπει. Τόσες που δεν εκφράζουν το κοινό το οποίο έχει κερδίσει και στο οποίο απευθύνεται ο Νόλαν.

Το Inception είναι μια ταινία που τρυπάει τον εγκέφαλό σου και μένει εκεί. Το γεγονός ότι βγαίνεις από την αίθουσα και ακόμα νιώθεις πως δεν έχεις ξεπεράσει την ταινία απόλυτα, το γεγονός ότι νιώθεις την ανάγκη να την ξαναδείς άλλη μια φορά, απαλλαγμένος από την αγωνία της πρώτης προβολής ώστε να παρατηρήσεις τις λεπτομέρειές της, να απολαύσεις την ατμόσφαιρά της και να μελετήσεις πιο προσεκτικά το μαεστρικό και τέρμα συμβολικό φινάλε της, είναι η απόδειξη πως το Inception αν μη τι άλλο είναι μια εξαιρετική ταινία. Ένα εγκεφαλικό και κλειστοφοβικό έργο που πραγματεύεται την πολυδιάστατη αντίληψη της πραγματικότητας. Δεν μπορεί ωστόσο να προσεγγίζεται με όρους blockbuster. Ή αν το κάνει σε μερικά σημεία (γιατί για να είμαστε δίκαιοι μερικά εφέ ενισχύουν την ατμόσφαιρα της ταινίας) πρέπει να ξέρει που να το σταματάει. Ο Νόλαν το τραβάει πιο πολύ απ' ότι πρέπει με το "εντυπωσιακό" κομμάτι της ταινίας και κάποια σημεία της μοιάζουν άνισα σε σχέση με την γενικότερη εικόνα της και τελικά κουράζουν. Και πάνω απ' όλα δεν εκφράζουν ένα κοινό που δεν θέλει να εντυπωσιαστεί.

Ο Κρίστοφερ Νόλαν δεν είναι ο νέος Στάνλεϊ Κιούμπρικ για αυτό ακριβώς τον λόγο. Σκέφτομαι πόσο μεγαλύτερη ταινία θα μπορούσε να είναι το Inception στα χέρια του Κιούμπρικ και το καταλαβαίνω. Όταν ο Νόλαν γραψει στα αρχίδια του το Hollywood, τα ευρύτερα κοινά και τις mainstream σκηνές, με βάση τα σενάρια που γράφει και τις ατμόσφαιρες που έχει την ικανότητα να δημιουργεί, απλά θα απογειωθεί σαν δημιουργός. Όταν όμως ενώ θέλει να γυρίσει μια ταινία τύπου "12 Πίθηκοι" δεν μπορεί να αντισταθεί και εν τέλει γλυκοκοιτάει λίγο και το "Matrix", θα μας κάνει μεν να τον παραδεχόμαστε αλλά θα μας αφήνει με το αχ...

Οι 20 "ιεροί" μου δίσκοι...

Αυτό που λέει ο τίτλος. Είκοσι δίσκοι που έχω αγαπήσει στα χρόνια που ακούω μουσική με αντίστροφη σειρά προτίμησης. Η λίστα είναι καθαρά υποκειμενική όπως και τα πάντα άλλωστε στην τέχνη οπότε οι οποιεσδήποτε ενστάσεις δεν έχουν νόημα. Άλλωστε και εγώ ο ίδιος νιώθω πως αδίκησα πολλά πράγματα που άφησα έξω από την 20αδα αλλά κλάιν, είναι απλά μια λίστα για να περνάει η ώρα, δεν θα παρεξηγηθεί και κανείς. Αποφάσισα επίσης να βάλω 20 δίσκους από 20 διαφορετικά συγκροτήματα/καλλιτέχνες.

20. Διονύσης Σαββόπουλος-Δέκα χρόνια κομμάτια (1975)
Δύο χρόνια μετά την πτώση της χούντας, ο Διονύσης Σαββόπουλος συγκεντρώνει όλα τα τραγούδια του που είχαν λογοκριθεί κατά την περίοδο του δικτατορικού καθεστώτος και τα περιλαμβάνει σε αυτό το δίσκο. Το αποτέλεσμα είναι ένας από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους, με στίχους άκρως πολιτικοποιημένους. Από το "Ζεϊμπέκικο (με αεροπλάνα και βαπόρια)" μέχρι την "Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ" και από την "Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη" μέχρι την "Παράγκα", ο Σαββόπουλος υπογράφει έναν καταπληκτικό δίσκο που ακόμα και 35 χρόνια μετά ακούγεται, δυστυχώς, τόσο, μα τόσο επίκαιρος.

19. Γιάννης Αγγελάκας και οι επισκέπτες-Από 'δώ και πάνω (2005)
Μέχρι εκείνο τον δίσκο, ο Γιάννης Αγγελάκας ήταν αυτός που κάποτε τραγουδούσε στις Τρύπες. Το "Από εδώ και πάνω" όμως, το απόλυτο αριστούργημά του, μας κάνει να τον δούμε σαν τον Γιάννη Αγγελάκα σκέτο. Με μια τρελή ορχήστρα, τους Επισκέπτες, να τον συνοδεύει, την φωνή του να μοιάζει πιο ώριμη από ποτέ και τον ίδιο πότε να τα χώνει στους παπάδες φωνάζοντας "φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις τον θεό", πότε να ειρωνεύεται την τύχη του τονίζοντας "καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός" και πότε να φωνάζει σε όλο τον κόσμο "σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ", ο Αγγελάκας μας χαρίζει έναν δίσκο που μπαίνει βαθιά στην καρδιά μας και μένει εκεί.

18. Τhe Cure-Pornography (1983)
Ο σκοτεινότερος από τους σκοτεινότερούς τους δίσκους, το άλμπουμ που τους έκανε αδιαφιλονίκητους βασιλιάδες του Dark Wave. Οι Cure είχαν ήδη ξεφύγει από τα πανκ μονοπάτια των πρώτων τους βημάτων αλλά με αυτό τον δίσκο βυθίζουν την μουσική τους στο απόλυτο σκότος. Με μελωδίες σκοτεινές αλλά και αριστουργηματικές, στίχους απαισιόδοξους και συναισθηματικά μηδενιστικούς, οι Βρετανοί καθορίζουν ουσιαστικά τι σημαίνει gothic με έναν δίσκο-ποίημα.

17. Rage against the machine-Rage against the machine (1992)
Tο 1992, τέσσερα τυπάκια από το Los Angeles με το όνομα Rage against the machine κάνουν την εμφάνισή τους στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα με έναν δίσκο που φωνάζει από μακριά πως δεν θα περάσει απαρατήρητος. Αν το 1977 οι Sex Pistols προκαλούσαν σοκ με τους πολιτικοποιημένους στίχους τους, οι RATM το έκαναν επί εκατό. Με έναν ήχο που πολύ απλοϊκά μπορεί να χαρακτηριστεί Rap Metal και με στίχους ασύλληπτα επιθετικούς απέναντι σε αυτό που λέγεται "σύστημα", οι RATM υψώνουν ένα τεράστιο κωλοδάχτυλο στην εξουσία και 18 χρόνια αργότερα συνεχίζουν να πωρώνουν κόσμο και κοσμάκη με αυτόν τον δίσκο.

16. Pearl Jam-Vs (1993)
Mε το "Ten" έκαναν το μεγάλο μπαμ. Με το "VS" όμως απέδειξαν πως ήρθαν για να μείνουν. Οι Pearl Jam, με την δεύτερη δουλειά τους εδραιώνονται σαν μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του grunge που τότε μεσουρανούσε. Με έναν θεϊκό δίσκο από τον οποίο ψάχνεις να βρεις κομμάτι που να είναι έστω μέτριο και απλά δεν βρίσκεις, οι Pearl Jam φέρνουν το hard rock στα 90's, υπογράφοντας παράλληλα μια από τις πιο δυνατές στιγμές της εν λόγω δεκαετίας.

15. Soundgarden-Down on the upside (1996)
Για πολλούς το απόλυτο Soundgarden άλμπουμ είναι το Badmotorfinger. Για μένα το Down on the upside είναι ένα κλικ καλύτερο. Το κύκνειο άσμα μιας από τις καλύτερες μπάντες των '90s με τον Κορνέλ να βρίσκεται στην πιο δημιουργική φάση της καριέρας του (πριν το κάψει τελείως). Οι τύποι κάνουν μαθήματα για το πως θα ακούγονταν οι Led Zeppelin αν υπήρχαν το 1996, μας πετάνε από την μία κομματάρα στην άλλη πάντα με ποικιλία στο στυλ τραγουδιών και εμείς τοποθετούμε την αλμπουμάρα αυτή στα καλύτερα που έχουμε ακούσει.

14. Ξύλινα Σπαθιά-Mια ματιά σαν βροχή (1997)
Εντάξει, μεγαλώσαμε με "Λιωμένο παγωτό", "Βασιλιά της σκόνης" και άλλα χιτάκια των Σπαθιών αλλά ο δίσκος που στην δικιά μου λογική κάνει μεγάλη μπάντα τα Ξύλινα Σπαθιά είναι το "Μια ματιά σαν βροχή". Η παρέα του Παυλίδη παρατάει τους κλασσικούς ήχους του ελληνικού ροκ των '90s, που είχε υπηρετήσει πιστά, γίνεται πιο σκοτεινή, πειραματίζεται με electro στοιχεία και τελικά βγάζει έναν από τους καλύτερους δίσκους του ελληνικού ροκ.

13. Μetallica-Load (1996)
Οι πιο σκληροπυρηνικοί αν ήταν να διαλέξουν κάτι από Metallica θα διάλεγαν μάλλον το "Muster of puppets". Οι πιο χαλαροί το "Βlack Album". Μια μικρή μειοψηφία θα διάλεγε την δυάδα "Load-Reload". Ανήκω σε αυτή την μικρή μειοψηφία και επειδή πρέπει να διαλέξω μόνο ένα διαλέγω το "Load". Η εμπορική στροφή των Metallica για κάποιους, ο δίσκος που τους ανεβάζει επίπεδο και τους κάνει πιο ώριμους από ποτέ για εμένα. Σαφώς επηρεασμένοι από την grunge/alternative μανία της συγκεκριμένης δεκαετίας, οι Metallica προσαρμόζονται στα μουσικά δεδομένα της εποχής και πάνε την "φάση" ένα βήμα παραπέρα προσθέτοντας της metal στοιχεία. Το αποτέλεσμα με μια λέξη είναι: ΓΑΜΑΤΟ!

12. Alice in chains-Dirt (1992)
Οι Alice in chains είναι μεγάλη μπάντα. Το 1/2 του μεγαλείου τους το οφείλουν στον δίσκο αυτό. Το ντεμπούτο των πιο "σκληρών" της παρέας του Σιάτλ είναι ένας δίσκος που πατάει κάτω ολόκληρες δισκογραφίες. Ο Layne δείχνει γιατί θεωρείται ένας από τους καλύτερους ερμηνευτές του χώρου, οι κιθάρες λιώνουν σίδερα και το "Dirt" παίρνει μια θέση στο πάνθεον των πιο αγαπημένων άλμπουμ μας και παράλληλα γίνεται ένας δίσκος που δεν μπορεί να λείπει από καμία δισκοθήκη που σέβεται τον εαυτό της.

11. Nirvana-In Utero (1993)
Ναι, το "Nevermind" είναι το πιο ιστορικό τους άλμπουμ. Το "Ιn Utero" όμως είναι το καλύτερό τους. Ο δίσκος που αποδεικνύει πως αν οι Nirvana υπήρχαν ακόμα θα έπαιζαν σε άλλα επίπεδα. Οι συνθέσεις είναι κολασμένες, οι στίχοι του Κομπέιν είναι τόσο αρρωστημένοι όσο έχει αρχίσει να γίνεται και η χροιά της φωνής του, ίσως αν ακούσει κανείς προσεκτικά αυτό τον δίσκο να καταλάβει γιατί η ψυχική του κατάσταση ήταν τέτοια ώστε να αυτοκτονήσει λίγο αργότερα. Το "In Utero" είναι ο λόγος που σήμερα είμαστε φανμπόηδες με τους Nirvana και δεν τους θεωρούμε απλά μια ωραία μπάντα.

10. Tρύπες-Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι (1996)
Οι Τρύπες ήταν μεγάλη μπάντα επειδή κατάφερναν από δίσκο σε δίσκο να διατηρούν το στυλ τους και παράλληλα να γίνονται όλο και πιο ώριμοι. Το "Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι" είναι για μένα το ταβάνι αυτού του τεράστιου συγκροτήματος. Από κομματάρα σε κομματάρα δεν βρίσκεις ούτε μία κακή στιγμή σε όλο το άλμπουμ, ο Αγγελάκας βρίσκεται στα καλύτερά του, οι υπόλοιποι Τρύπες παικτικά μοιάζουν πιο δεμένοι από ποτέ, τι να λέμε, το "Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι" αν είχε αγγλικούς στίχους θα γινόταν παγκόσμια επιτυχία εύκολα.

9. Prodigy-Fat of the land (1997)
Θες να κάνεις ένα γαμάτο πάρτι; Δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο εκτός από το "Fat of the land". Ο δίσκος αυτός δεν είναι απλά η καλύτερη στιγμή της ηλεκτρονικής χορευτικής σκηνής. ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ η ηλεκτρονική χορευτική σκηνή. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, οι Prodigy δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα, σε πετάνε από την μια πώρωση στην άλλη και σε μουσκεύουν αλύπητα στον ιδρώτα. Εσύ απλά τους προσκυνάς...

8. Στέρεο Νόβα-Στέρεο Νόβα (1992)
Μερικά συναισθήματα είναι τόσο μαγικά που όσο καλά και αν τα περιγράψεις με λόγια, θα χάσουν την αξία τους. Τα συναισθήματα που προκαλεί το ντεμπούτο των Στέρεο Νόβα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Οι ηλεκτρονικοί ρυθμοί τους, ήρεμοι και ταξιδιάρικοι αλλά παράλληλα τόσο "τσιτωτικοί". Ο Κ. Βήτα ουσιαστικά δεν ραπάρει αλλά απαγγέλει και οι στίχοι είναι τόσο υπόγεια πολιτικοί μέσα στην ποιητικότητά τους. "Από παιδί αναρωτιόμουν ποιός έχει την δύναμη. Αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει;" αναρωτιέται κάποια στιγμή ο Βήτα για να κάνει σε ένα άλλο τραγούδι την διαπίστωση: "Πιο τρελός κόσμος δεν θα μπορούσε να υπάρξει, δες τους πλούσιους, τους μεσαίους, την εργατική τάξη..." Απλά κορυφή!

7. Μonster Magnet-Powertrip (1998)
Θυμάστε το "Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας"; Ε, όταν οι Monster Magnet ηχογραφούσαν το συγκεκριμένο άλμπουμ σε μια παρόμοια κατάσταση πρέπει να βρισκόντουσαν. Η kinky φωνή του Wyndorf δένει άψογα με τους ψυχεδελικούς στίχους και οι Μonster Magnet με τις μελωδίες τους δημιουργούν ένα από τα μεγαλύτερα stoner rock άλμπουμ που δημιουργήθηκαν. Είναι η εποχή που ο (ποζεράς αλλά αξιαγάπητος) Wyndorf κραυγάζει μαστουρωμένος "Ι' m never gonna work another day in my life, the Gods told me to relax..." και απενοχοποιεί τις τεμπελιές μας.

6. System of a down-Toxicity (2001)
Εννιά χρόνια μετά το μεγάλο μπαμ των RATM είναι η σειρά μιας άλλης μπάντας με παρόμοια αισθητική και στυλ αλλά πιο περίπλοκο ήχο να εκφράσει την οργή της για το σύστημα. Ο δεύτερος δίσκος των System of a down κάνει την μπάντα να ξεχωρίζει σαν την μύγα μες το γάλα από όλες τις σύγχρονές της. Με δυναμικές μελωδίες, πολυδιάστατα φωνητικά, μια δόση ευαισθησίας και πολύ, πολύ οργή, οι System of a down, φανερά επηρεασμένοι από τους Faith No More αλλά και την nu metal φάση της περιόδου, υπογράφουν το καλύτερο ίσως δίσκο της πρώτης δεκαετίας των '00s και πιθανότερα το peak της μουσικής τους καριέρας.

5. Marilyn Manson-Mechanical Animals (1998)
Δυσκολεύτηκα να αποφασίσω πιο άλμπουμ από την "αγία τριάδα" του Manson (Antichrist superstar, Mechanical animals, Holly Wood) θα βάλω στην λίστα. Αποφάσισα τελικά να βάλω το μεσαίο εκ των τριών δηλαδή το Mechanical Animals για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι πιο πολυδιάστατο μουσικά. Η industrial μαυρίλα του Manson παραμένει εκει αλλά λίγο πιο διακριτικά, ο ίδιος ξεφεύγει στιχουργικά από την γνωστή του θεματολογία και γίνεται άλλες φορές πολιτικοποιημένος και άλλες φορές ευαίσθητος ενώ άλλες φορές ξαναβρίσκει τον εαυτό του και βυθίζεται στο σκοτάδι. Αντίστοιχα τα κομμάτια του γίνονται πότε ηλεκτρονικά, πότε καθαρόαιμες ροκιές, οι στίχοι γαμάνε και δέρνουν και το Mechanical Animals, εν τέλει, δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή την λίστα.

4. Τherapy-Troublegum (1994)
Σίγουρα όχι από τις μεγαλύτερες μπάντες των '90s. Σίγουρα όμως ένας από τους μεγαλύτερους δίσκους της συγκεκριμένης δεκαετίας. Οι Therapy έφτασαν πολύ νωρίς στο ανώτερο επίπεδο που θα μπορούσαν να φτάσουν και όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ τους, αν και καλά ορισμένα από αυτά, έμοιαζαν πολύ λίγα μπροστά σε αυτή την δισκάρα. Δίσκος που ακούς μονοκόμματα χωρίς να διακόψεις ούτε μια στιγμή, το Troublegum αποτελεί "κόλλημα" και δίκαια κερδίζει μια θέση στην πρώτη τετράδα της λίστας.

3. Tool-Aenima (1996)
Tι είδους μουσική παίζουν οι Τool; Και από ποιο συγκρότημα έχουν επηρεαστεί περισσότερο; Η απάντηση είναι πως η μουσική των Tool δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με μια συγκεκριμένη ονομασία ενώ στην πραγματικότητα οι Tool δεν έχουν επηρεαστεί ΣΟΒΑΡΑ από καμία μπάντα. Είναι από τα συγκροτήματα που επηρεάζουν τα ίδια άλλες μπάντες. Όλες αυτές οι διαπιστώσεις γίνονται αν ακούσεις τα "Aenima" και "Lateralus", δύο από τους σημαντικότερους δίσκους που μπορεί να ακούσει άνθρωπος. Το "Aenima" ωστόσο είναι μισό κλικ καλύτερο και ένα κλικ πιο πρωτοποριακό από το "Lateralus" οπότε κερδίζει την μάχη και μπαίνει στην λίστα. Δεν ξέρω αν οι Tool είναι όντως το καλύτερο συγκρότημα που γνώρισε η γενιά μου είναι όμως σίγουρα το πιο πρωτοποριακό. Και το "Αenima" είναι η μεγαλύτερη απόδειξη...

2. Smashing Pumpkins-Mellon Collie and the infinite sadness (1995)
Μια γιορτή του ροκ! Ένας τρελός συνδιασμός διαφορετικών μελωδιών και συναισθημάτων. Οι Smashing Pumpkins με έναν διπλό δίσκο αποδεικνείουν ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες μπάντες της φουρνιάς τους. Τα "οργισμένα" κομμάτια δίνουν την θέση τους στα "συναισθηματικά", ο Βilly Corgan και η παρέα του δημιουργούν ότι πιο μεγαλειώδες έβγαλαν ποτέ τόσο μαζί όσο και μόνοι τους και το "Mellon Collie and the infinite sadness" κερδίζει μια θέση στους πιο σημαντικούς δίσκους της ιστορίας του ροκ.

1. Pixies-Surfer Rosa (1989)
Δίσκος από άλλο πλανήτη! Έτσι απλά... Λες και τον έχουν δημιουργήσει εξωγήινοι που πέρασαν για λίγο από την Γη, ξενέρωσαν, ειρωνεύτηκαν λίγο την κατάσταση μέσω του δίσκου αυτού και μετά την έκαναν. Οι Pixies στον πρώτο δίσκο της καριέρας τους μας αφήνουν κανονικά μαλάκες και με ξυραφένιες κιθάρες, ειρωνικούς στίχους, βαριεστημένα αλλά γαμηστερά φωνητικά δεν υπογράφουν απλά έναν δίσκο. Δημιουργούν μια ολόκληρη σκηνή. Ρωτήστε και τον Kurt Cobain... Ότι και να πει κανείς για αυτήν την δισκάρα θα είναι λίγο. Η ψυχοπάθειά του, η προστυχιά του, η ειρωνεία του, η μουσική του μεγαλοφυΐα, όλα μαζί συνθέτουν ένα αριστούργημα.

Άντε και με τους System...

Τα καλοκαιρινά βράδια στην Αθήνα είναι όμορφα για τρία πράγματα. Για τις βραδιές που έχει μπάλα στην τηλεόραση, για τα αράγματα στην άδεια πόλη και φυσικά για τις συναυλίες. Σπάνια οι καλοκαιρινές συναυλίες με αφήνουν απογοητευμένο. Ειδικά αυτές που γίνονται Αύγουστο έχουν μια πολύ όμορφη αίσθηση λόγω της νεκρικής σιγής που επικρατεί στην Αθήνα. Φέτος λοιπόν, δύο μέρες μετά τον δεκαπενταύγουστο, μερικά χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα, μας έκανε την τιμή μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές των '00s, o Serj Tankian.

Πρώτη φορά άκουσα System of a down το 1999 όταν και αγόρασα το ομώνυμο άλμπουμ τους. Τρία χρόνια αργότερα όμως, με το Τοxicity μου χάρισαν έναν από τους δίσκους που θεωρώ "ιερούς" (χμ.. ίσως το επόμενο θέμα να έχει να κάνει με αυτούς τους δίσκους). Όταν έγινε γνωστό ότι ο Tankian θα έρθει στην Ελλάδα, αυτό που με έφτιαξε πιο πολύ δεν ήταν ότι θα ακούσω τα τραγούδια της solo καριέρας του αλλά ότι θα ακούσω live τον τραγουδιστή των System of a down.

Ο Τankian σαν solo καλλιτέχνης ομολογουμένως έχει γράψει κάποιες κομματάρες και έχει καταφέρει να κάνει την μουσική του να ξεφεύγει από τα στενά όρια των μουσικών ειδών, κάτι που για έναν καλλιτέχνη είναι τιμητικό. Πιστεύω όμως ότι κάνει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να μείνει στις συνειδήσεις του κόσμου σαν ο "καλλιτέχνης Serj Tankian" και όχι σαν ο "Serj Tankian, ο τραγουδιστής των System of a down". Νομίζω πως δεν θα τα καταφέρει ποτέ.

Στο Terra Vibe ήταν πάρα πολύ καλός. Χαλαρός αλλά όχι αδιάφορος και κεφάτος αλλά όχι δήθεν, ανατριχιαστικός σε σημεία και με πολύ ενέργεια σε κάποια άλλα, στα κομμάτια ωστόσο που είναι καθαρά "system-ικά", όπως για παράδειγμα το "The Unthinking Majority", νομίζω πως όλοι "ψάχναμε" να βρουμε πάνω στην σκηνή τον Malakian και τους υπόλοιπους System. Το κουλό όμως είναι ότι παίζει να τους έψαχνε ακόμα και ο ίδιος ο Tankian...

Ζωντανά η φωνή του είναι το κάτι άλλο, οι studio εκτελέσεις των κομματιών του δεν πιάνουν μία μπροστά στις live ενώ όταν τραγούδησε στα αρμένικα ένα τραγούδι για την σφαγή των Αρμενίων από τους Οθωμανούς, η φωνή του άγγιξε άλλα επίπεδα και οι ανατριχίλες στο Terra Vibe επίσης. Τα καινούρια κομμάτια του θυμήζουν πολύ System of a down με εξαίρεση ίσως το "Βorders are", το οποίο όμως είναι μεγάλη κομματάρα. Κάτι μου λέει πως ο νέος του δίσκος θα είναι πραγματικά πολύ καλός.

Σε γενικές γραμμές ο Tankian μας χάρισε μια πολύ όμορφη συναυλιακή βραδιά ενώ άφησε και το πολιτικό του στίγμα με δυο "ομιλίες" του. "Σε όλο τον πλανήτη λένε πως έχουν δημοκρατία. Αλλά κανείς δεν λέει τι ακριβώς είναι η δημοκρατία. Δημοκρατία είναι το δίκιο των λαών. Σε αυτό το οικονομικό σύστημα, τον καπιταλισμό, δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία" είπε (στα αγγλικά βέβαια) σε κάποια φάση ενώ λίγο αργότερα, πριν παίξει το "Borders are" φώναξε: "Ο ουρανός αναγνωρίζει τα σύνορα; Τα πουλιά αναγνωρίζουν τα σύνορα; Τα μικρά ζώα αναγνωρίζουν τα σύνορα; Τότε γιατί στο διάολο υπάρχουν σύνορα;". Ωραία ήταν αλλά, κύριε Τankian, τωρα που μας ανοίξατε την όρεξη, θέλουμε να δούμε System of a down το συντομότερο...

Setlist:
Beethoven's Cunt
Lie Lie Lie
Sky Is Over
Saving Us
Baby
Left Of Center
The Unthinking Majority
Praise The Lord And Pass The Ammunition
Blue
Elect The Dead
Yes, It's Genocide
Deserving!
Honking Antelope
Electron
Money
Borders Are...
Feed Us
Empty Walls
-----------------------------
Charades

Ο ρατσισμός σας ρίχνει τα μεροκάματα...

Είχα κολλήσει εδώ και μέρες και δεν ήξερα με ποιο θέμα να καταπιαστώ ώστε να γράψω το επόμενο κείμενο του blog. Τελικά έπεσα τυχαία πάνω σε ένα εμετικό κείμενο σχετικά με τους μετανάστες και μου δημιουργήθηκε μια έντονη επιθυμία να απαντήσω. Καταρχάς προτού διαβάσετε αυτά που θέλω να πω, διαβάστε το κειμενάκι που αποτελεί την αιτία για την δημοσίευση αυτή: http://www.sportaction.gr/document.php?category_id=133&document_id=169144

Διαβάζοντας το συγκεκριμένο κείμενο ομολογώ ότι εξοργίστηκα. Αλλά η τελευταία παράγραφός του όπου ο συγγραφέας του αναπαράγει την κλασσική καραμέλα του στυλ "δεν είμαι ρατσιστής, είμαι αγανακτισμένος" πραγματικά με έκανε να γαμωσταυρίζω. Μεγάλε, σου έχω νέα! Όλοι μας στην ίδια χώρα ζούμε. Δεν είσαι ο μόνος που βλέπει αυτά τα προβλήματα. Τα προβλήματα αυτά είναι υπαρκτά και γίνονται αντιληπτά σε όλους μας. Το αν είσαι ρατσιστής ή όχι δεν έχει να κάνει με την πραγματικότητα που ζεις αλλά με τον τρόπο που επιλέγεις να προσεγγίσεις αυτή την πραγματικότητα. Και αρέσει, δεν αρέσει σε μερικούς, όσοι αντιμετωπίζουν αυτά τα θέματα με αυτό τον τρόπο, ναι, είναι ρατσιστές χωρίς δεύτερη σκέψη. Άντε να κάνω και μια δεύτερη σκέψη μπας και κάνω λάθος, μην με λένε και απόλυτο... Χμ... Ναι! Είναι ρατσιστές. Πάμε παρακάτω...

Θα προσπαθήσω να κάνω τον λόγο μου λίγο "πολιτικά ορθό" και να αναλύσω το θέμα ψύχραιμα. Καταρχάς, οι απόψεις του συγκεκριμένου τύπου δυστυχώς είναι υιοθετημένες από ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας και σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε (όταν δηλαδή τα ενδογενή ελαττώματα του καπιταλισμού γίνονται προφανή σε όλους μεταφραζόμενα σαν "οικονομική κρίση") υιοθετούνται από ακόμα περισσότερο κόσμο. Το θετικό βέβαια είναι πως επίσης πολύς κόσμος ριζοσπαστικοποιείται. Δυστυχώς όμως υπάρχουν πάντα κάποιοι που επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της ακροδεξιάς και βέβαια αυτό δεν είναι αμιγώς "ελληνικό" πρόβλημα.

Για τον πολίτη είναι πολύ πιο εύκολο να τα βάλει με τους μετανάστες παρά να τα βάλει με τον πραγματικό ταξικό του εχθρό δηλαδή τα αφεντικά. Γιατί οι μετανάστες είναι πιο εύκολοι αντίπαλοι, πιο αδύναμοι και πολλές φορές κατώτεροι ταξικά. Ο καπιταλισμός, το κεφάλαιο, η παγκοσμιοποίηση κτλ είναι έννοιες που ο μέσος πολίτης δεν θέλει να καταλάβει. Μια κοινωνία άλλωστε που είναι γαλουχημένη από το σχολείο με καπιταλιστικά προτάγματα όπως ο ανταγωνισμός και ο ατομικισμός, μια κοινωνία στην οποία το λατινικό ρητο "homo homini lupus" (o άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος) πρέπει, έστω και ενστικτωδώς, να γίνει τρόπος ζωής, μοιάζει δύσκολο να τα βάλει με απρόσωπες έννοιες όπως ο καπιταλισμός και με άπιαστους αντίπαλους όπως τα αφεντικά. Προτιμά τους μετανάστες που έχουν πρόσωπο και μόνο άπιαστοι δεν μοιάζουν.

Ο πρώτος "μύθος" που αναπαράγεται συνήθως προκειμένου να δικαιολογηθεί αυτή η παράλογη ξενοφοβία είναι η εξής παπάρα: "Η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να σηκώσει και εμάς και αυτούς". Βέβαια αγνοούν ή μάλλον "ξεχνάνε" πως η ελληνική οικονομία μια χαρά μπορούσε να σηκώσει τους μετανάστες στις αρχές της δεκαετίας του '90 όταν η Ελλάδα "αναπτυσσόταν σαν χώρα". Τότε ντε που το "θαύμα της ελληνικής οικονομίας" είχε ανάγκη την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία τους για να γίνει πραγματικότητα. Μια χαρά μπορεί να τους σηκώσει σε ειδικές περιόδους όπως τότε που έπρεπε να είναι παρόντες για τα έργα ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων. Και φυσικά μια χαρά μπορούσε να τους σηκώσει ακόμα και η τσέπη των διάφορων μικροαστών όταν χρειάζονταν φτηνά εργατικά χέρια για τα πάσης φύσεως μερεμέτια των σπιτιών και εξοχικών τους. Ακόμα και σε αυτές τις εποχές βέβαια ο ρατσισμός και η ξενοφοβία καλλιεργούνταν με ζήλο γιατί ήταν δεδομένο πως θα έφτανε μια εποχή που οι μετανάστες από αναγκαίοι θα μετατρέπονταν σε "βάρος". Η ρατσιστική μαγιά έπρεπε να είναι έτοιμη από τότε και όταν το σύστημα την χρειάστηκε, χρησιμοποιήθηκε ανάλογα.

Τα κράτος χρειάζεται τον ρατσισμό για να επιβιώνει και να αποπροσανατολίζει. Θέλει τους μετανάστες να βλέπουν σαν κάτι "ξένο" και εχθρικό τους ντόπιους και το ανάποδο. Και επειδή πάντα υπάρχει η πιθανότητα της ενσωμάτωσης, η δημιουργία γκέτο μεταναστών ήταν αναπόφευκτη. Όταν οι μετανάστες ζουν σε συνθήκες γκέτο με το επίπεδο ζωής τους να είναι άθλιο και αντιμετωπίζουν μια κοινωνία που δεν τους αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα αλλά αντίθετα τους βλέπει και σαν σκλάβους (αγνοώντας βέβαια πως στην πραγματικότητα όλοι σκλάβοι είμαστε) το φυσικό επακόλουθο είναι να δημιουργηθούν χαρακτήρες τίγκα στο μίσος και το επόμενο σκαλοπάτι είναι οι εγκληματικές ενέργειες. Δεν θέλω να γίνω αφοριστικός βέβαια και να δικαιολογήσω κάθε εγκληματική ενέργεια λόγω συνθηκών γιατί έτσι θα γίνω άδικος απέναντι σε τόσους μετανάστες που παρά τις αντίξοες συνθήκες ζουν "τίμια" (αν και δεν μου πολυαρέσουν αυτοί οι όροι τους χρησιμοποιώ για να μην πλατειάζω). Όταν ένα δέντρο όμως είναι σάπιο είναι χαζό να προσπαθείς να γλυτώσεις τα κλαδιά του. Πρέπει να το ξεριζώσεις από την ρίζα. Έτσι είναι και τα κοινωνικά προβλήματα. Έχουν αιτίες και πρέπει να στοχεύουμε σε αυτές. Στην ρίζα δηλαδή. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή δεν είναι λύση. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή απλά αναπαράγει το πρόβλημα.

Η ηλίθια ρήση ότι "ο ρατσισμός είναι μια φυσική αντίδραση των ανθρώπων απέναντι σε ότι είναι διαφορετικό" είναι, ευτυχώς, μια αστική προπαγάνδα και μάλιστα της κακιάς ώρας. Ο ρατσισμός είναι ιδεολογικό κατασκεύασμα του καπιταλισμού και στοχεύει ξεκάθαρα στην διαίρεση της εργατικής τάξης. Και η (προσωρινή θέλω να πιστεύω) ιδεολογική (αλλά και υλική βέβαια) νίκη του καπιταλισμού οφείλεται κατά πολύ μεγάλο βαθμό σε αυτό το κατασκεύασμα. Και δυστυχώς θα σταματήσει να υφίσταται μόνο με την πτώση του καπιταλισμού όπως αντίστοιχα και όλα τα δομικά χαρακτηριστικά του.

Ναι, με μια βόλτα στην Αθηνάς θα δει κανείς γυναίκες από αφρικάνικες χώρες να πουλάνε το κορμί τους. Ναι, με μια βόλτα στο Πολυτεχνείο θα δει κανείς εξαθλιωμένους μετανάστες πρεζόνια να ψάχνουν την δόση τους (άρα δυστυχώς επικινδύνους). Ναι, θα δει ακόμα και μετανάστες να κάνουν τα βαποράκια. Με μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας όμως δεν θα δεις μόνο αυτά. Θα αντικρίσεις επίσης μια περιοχή μπατσοκρατούμενη. Μια περιοχή γεμάτη από σκυλιά του κράτους (τους μπάτσους εννοώ ντε) που μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση ο ρόλος του δεν είναι άλλος από το να επιτηρούν αυτή την καθημερινότητα μη τυχόν και χαλάσει η ομαλότητά της. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από αυτό ότι το ίδιο το κράτος συντηρεί αυτή την κατάσταση γιατί πολύ απλά την θέλει, την χρειάζεται, του δίνει οξυγόνο. Όποιος δεν βλέπει αυτή την πραγματικότητα μάλλον εθελοτυφλεί.

Περί Σέχτας και λοιπών ένοπλων πρωτοποριών...

Πριν λίγους μήνες διάβασα ένα συνθηματάκι στο internet το οποίο έλεγε: "Γέμισε ΔΑΠίτες όλη η Αθήνα, αχ να΄σουνα εδώ Δημήτρη Κουφοντίνα". Μου άρεσε ομολογώ και το σιγοψιθύριζα για όλη την ημέρα κάνοντας του και μερικές παραλλαγές όπως το να αλλάζω την λέξη "ΔΑΠίτες" με την λέξη "φασίστες". Ανεξάρτητα βέβαια από το αν μου κόλλησε, το πρόταγμα του συνθήματος αυτού είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που οραματίζομαι λέγοντας την φράση "κοινωνική επανάσταση". Το ακόμα πιο θλιβερό είναι πως αυτό το σύνθημα είναι αντιπροσωπευτικό για το πως βλέπει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας την δράση της "17 Νοέμβρη", περίπου οκτώ χρόνια μετά την εξάρθρωση της. Πολλές φορές έχω ακούσει από μεγαλύτερους κυρίως ανθρώπους την φράση: "Μας έχουν γαμήσει με τα νέα μέτρα, α ρε μια 17 Νοέμβρη που τους χρειάζεται...". Ή "ας ήταν εδώ η 17 Νοέμβρη, να δούμε αν θα κουνιόντουσαν όλοι αυτοί...". Αν το καλοσκεφτεί κανείς, αυτή η αντιμετώπιση της 17Ν από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας (και μάλιστα από αυτό το κομμάτι που την βλέπει θετικά γιατί υπάρχει και ένα άλλο που την θάβει) φανερώνει και την τεράστια, παταγώδη αποτυχία της.

Όταν η 17Ν ξεκίνησε την δράση της απευθυνόταν σε μια κοινωνία που λίγα χρόνια πριν ήταν έτοιμη να πάρει τα όπλα για να ρίξει την Χούντα (άσχετα αν αυτή δεν έπεσε με ένοπλο αγώνα τελικά). Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έβαζε βόμβες και στο εσωτερικό των αντιχουντικών αγωνιστών το δίλλημα "οργανωνόμαστε ένοπλα τώρα, ναι ή όχι;" ήταν υπαρκτό και σημερινό, όχι αυριανό και φιλοσοφικό. Αυτή την κοινωνία, η 17Ν προσπάθησε να την συμπαρασύρει σε μια προεπαναστατική περίοδο μετά την πτώση της Χούντας γιατί, όπως πολύ σωστά σκεφτόταν, η "μαγιά" ήταν έτοιμη. Με τα χρόνια ωστόσο τα πράγματα άλλαζαν, η "επαναστατική γενιά" του Πολυτεχνείου άρχισε να συντηρητικοποιείται και κάπου μέσα στην δεκαετία του '80 η ένοπλη προπαγάνδα της 17Ν είχε δημιουργήσει στην κοινωνία αντιπροσωπευτικά αντανακλαστικά απέναντι της. Όλοι συμφωνούσαν με τις δράσεις της αλλά κανένας δεν έπραττε ανάλογα. Αυτή την μεταβολή της κοινωνίας, η 17Ν δεν την αντιλήφθηκε ποτέ. Και είναι λογικό γιατί για να κατανοήσεις την κοινωνία πρέπει να είσαι κομμάτι της, να παίρνεις μέρος στις κοινωνικές διαδικασίες και στις συλλογικές διεκδικήσεις. Όταν είσαι κλεισμένος σε μια γιάφκα και απομονωμένος από τις μαζικές αντιδράσεις προκειμένου να μην συλληφθείς, αυτόματα μετατρέπεσαι σε μια θλιβερή πρωτοπορία που είτε την ακολουθεί ο λαός είτε όχι (όπως στην περίπτωση της 17Ν) είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Γιατί πολύ απλά, με την δράση σου καταλήγεις να αναπαραγάγεις ένα από τα βασικά συστατικά του συστήματος, μια από τις πιο άμεσες μορφές εξουσίας του. Την αντιπροσώπευση.

Μετά την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, η "Σέχτα επαναστατών" είναι ίσως η πιο πολυσυζητημένη, ένοπλη οργάνωση από την εποχή της 17Ν. Η ίδια πάντως, με την μηδενιστική και αντικοινωνική γλώσσα των προκηρύξεών της δείχνει τόσο τρομακτική έλλειψη ιδεολογικής κατεύθυνσης (σε αντίθεση με την 17Ν που τουλάχιστον με τις προκηρύξεις της άλλαζε μερικές συνειδήσεις) που είναι μάλλον άδικο να συγκρίνεται με την 17Ν. Με άλλα λόγια, αυτά τα τυπάκια, δεν κάνουν ούτε καν για ελιτιστικές πρωτοπορίες. Ακόμα και αν έκαναν, δεν νοείται (στην δικιά μου λογική πάντα) να μιλάς για "κοινωνική επανάσταση" και να στηρίζεις λογικές πρωτοπορίας. Αλλά ακόμα και για αυτό δεν κάνουν...

Απλά και μόνο η επιλογή του Γκιόλια για στόχο μπάζει (ίσως και ύποπτα) από χίλιες μεριές. Φανερώνει καταρχήν μια αναντιστοιχία ανάμεσα στην πράξη και την λογική πίσω από την πράξη. Ο στόχος μιας τέτοιας ομάδας διακατέχεται από έναν συγκεκριμένο συμβολισμό. Θέλει να ξεφτιλίσει το σύστημα, να δείξει στον "απλό λαό" πως η παντοδύναμη εξουσία δεν είναι τόσο ανέγγιχτη, πως μπορεί ο καθένας να την χτυπήσει. Γι' αυτό και σε αυτές τις περιπτώσεις το χτύπημα πρέπει να μιλάει από μόνο του. Να μην χρειάζεται καν να βγει προκήρυξη. Ένα χτύπημα με βόμβα στην αμερικάνικη πρεσβεία ή λίγα μέτρα κοντά στην Βουλή ή ακόμα και στο γραφείο του Χρυσοχοΐδη είναι πράξεις που μπορεί ο καθένας να καταλάβει τον συμβολισμό τους χωρίς να χρειάζεται να υπάρξουν διευκρινήσεις μέσα από μια προκήρυξη. Όταν η Σέχτα εκτέλεσε τον Γκιόλια, η μισή κοινωνία αναρωτιόταν ποιος ήταν ο Γκιόλιας και η άλλη μισή τι διάολο εξυπηρετούσε αυτή η εκτέλεση. Κάνεις δεν έπιασε το μήνυμα της ενέργειας. Αυτό από μόνο του κάνει την πράξη της Σέχτας και κατ' επέκταση την ίδια την Σέχτα μια οργάνωση εκτός τόπου και χρόνου που δεν έχει προσδιορίσει καν την σημασία των πρακτικών της. ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν λέω πως είμαι σύμφωνος με τις υπόλοιπες ενέργειες που ανέφερα αλλά όχι με αυτή την Σέχτας. Είμαι κάθετα αντίθετος σε οποιαδήποτε ενέργεια γίνεται από μία "πεφωτισμένη πρωτοπορία". Απλά προσπαθώ να αναλύσω το σκεπτικό αυτών των οργανώσεων και το συμπέρασμα που βγαίνει για την Σέχτα είναι πως δεν τηρεί ούτε καν αυτό.

Αν διαβάσει κανείς την προκήρυξη σημείο προς σημείο θα διαπιστώσει πως η Σέχτα ελάχιστα ενδιαφέρεται για τους λαϊκούς αγώνες. Άλλωστε πιο πολύ αυτοθαυμάζεται παρά απευθύνεται στην κοινωνία (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αλλά ακόμα και σε αυτά τα σημεία υποβόσκει μια "εχθρότητα" απέναντι στην "κοιμισμένη κοινωνία"). Δεν την ενδιαφέρει ο ταξικός πόλεμος, δεν θέλει να επαναστατήσει η κοινωνία και μαζί της και η ίδια η Σέχτα. Θέλει απλά να ξεκαυλώσει. Απειλεί μπάτσους, συστημικούς δημοσιογράφους και άλλα τσιράκια του συστήματος αλλά δεν το κάνει από ταξική/κινηματική σκοπιά. Το κάνει με όρους βεντέτας. Το δίπολο για την ίδια δεν είναι «κράτος-λαός». Είναι «κράτος-Σέχτα». Το μίσος της δεν είναι ταξικό, είναι προσωπικό. Και όταν ισχύει αυτό τότε το παιχνίδι έχει χαθεί από τα αποδυτήρια.

Αριθμος Φυλλου 1

Καλησπερα!

Ολοι Τυρναβο ρεεεεεεεεεεεε!

Σε δυο λεπτα μπορεις να με κανεις τρελοοοοο.........