Είχα κολλήσει εδώ και μέρες και δεν ήξερα με ποιο θέμα να καταπιαστώ ώστε να γράψω το επόμενο κείμενο του blog. Τελικά έπεσα τυχαία πάνω σε ένα εμετικό κείμενο σχετικά με τους μετανάστες και μου δημιουργήθηκε μια έντονη επιθυμία να απαντήσω. Καταρχάς προτού διαβάσετε αυτά που θέλω να πω, διαβάστε το κειμενάκι που αποτελεί την αιτία για την δημοσίευση αυτή: http://www.sportaction.gr/document.php?category_id=133&document_id=169144
Διαβάζοντας το συγκεκριμένο κείμενο ομολογώ ότι εξοργίστηκα. Αλλά η τελευταία παράγραφός του όπου ο συγγραφέας του αναπαράγει την κλασσική καραμέλα του στυλ "δεν είμαι ρατσιστής, είμαι αγανακτισμένος" πραγματικά με έκανε να γαμωσταυρίζω. Μεγάλε, σου έχω νέα! Όλοι μας στην ίδια χώρα ζούμε. Δεν είσαι ο μόνος που βλέπει αυτά τα προβλήματα. Τα προβλήματα αυτά είναι υπαρκτά και γίνονται αντιληπτά σε όλους μας. Το αν είσαι ρατσιστής ή όχι δεν έχει να κάνει με την πραγματικότητα που ζεις αλλά με τον τρόπο που επιλέγεις να προσεγγίσεις αυτή την πραγματικότητα. Και αρέσει, δεν αρέσει σε μερικούς, όσοι αντιμετωπίζουν αυτά τα θέματα με αυτό τον τρόπο, ναι, είναι ρατσιστές χωρίς δεύτερη σκέψη. Άντε να κάνω και μια δεύτερη σκέψη μπας και κάνω λάθος, μην με λένε και απόλυτο... Χμ... Ναι! Είναι ρατσιστές. Πάμε παρακάτω...
Θα προσπαθήσω να κάνω τον λόγο μου λίγο "πολιτικά ορθό" και να αναλύσω το θέμα ψύχραιμα. Καταρχάς, οι απόψεις του συγκεκριμένου τύπου δυστυχώς είναι υιοθετημένες από ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας και σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε (όταν δηλαδή τα ενδογενή ελαττώματα του καπιταλισμού γίνονται προφανή σε όλους μεταφραζόμενα σαν "οικονομική κρίση") υιοθετούνται από ακόμα περισσότερο κόσμο. Το θετικό βέβαια είναι πως επίσης πολύς κόσμος ριζοσπαστικοποιείται. Δυστυχώς όμως υπάρχουν πάντα κάποιοι που επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της ακροδεξιάς και βέβαια αυτό δεν είναι αμιγώς "ελληνικό" πρόβλημα.
Για τον πολίτη είναι πολύ πιο εύκολο να τα βάλει με τους μετανάστες παρά να τα βάλει με τον πραγματικό ταξικό του εχθρό δηλαδή τα αφεντικά. Γιατί οι μετανάστες είναι πιο εύκολοι αντίπαλοι, πιο αδύναμοι και πολλές φορές κατώτεροι ταξικά. Ο καπιταλισμός, το κεφάλαιο, η παγκοσμιοποίηση κτλ είναι έννοιες που ο μέσος πολίτης δεν θέλει να καταλάβει. Μια κοινωνία άλλωστε που είναι γαλουχημένη από το σχολείο με καπιταλιστικά προτάγματα όπως ο ανταγωνισμός και ο ατομικισμός, μια κοινωνία στην οποία το λατινικό ρητο "homo homini lupus" (o άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος) πρέπει, έστω και ενστικτωδώς, να γίνει τρόπος ζωής, μοιάζει δύσκολο να τα βάλει με απρόσωπες έννοιες όπως ο καπιταλισμός και με άπιαστους αντίπαλους όπως τα αφεντικά. Προτιμά τους μετανάστες που έχουν πρόσωπο και μόνο άπιαστοι δεν μοιάζουν.
Ο πρώτος "μύθος" που αναπαράγεται συνήθως προκειμένου να δικαιολογηθεί αυτή η παράλογη ξενοφοβία είναι η εξής παπάρα: "Η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να σηκώσει και εμάς και αυτούς". Βέβαια αγνοούν ή μάλλον "ξεχνάνε" πως η ελληνική οικονομία μια χαρά μπορούσε να σηκώσει τους μετανάστες στις αρχές της δεκαετίας του '90 όταν η Ελλάδα "αναπτυσσόταν σαν χώρα". Τότε ντε που το "θαύμα της ελληνικής οικονομίας" είχε ανάγκη την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία τους για να γίνει πραγματικότητα. Μια χαρά μπορεί να τους σηκώσει σε ειδικές περιόδους όπως τότε που έπρεπε να είναι παρόντες για τα έργα ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων. Και φυσικά μια χαρά μπορούσε να τους σηκώσει ακόμα και η τσέπη των διάφορων μικροαστών όταν χρειάζονταν φτηνά εργατικά χέρια για τα πάσης φύσεως μερεμέτια των σπιτιών και εξοχικών τους. Ακόμα και σε αυτές τις εποχές βέβαια ο ρατσισμός και η ξενοφοβία καλλιεργούνταν με ζήλο γιατί ήταν δεδομένο πως θα έφτανε μια εποχή που οι μετανάστες από αναγκαίοι θα μετατρέπονταν σε "βάρος". Η ρατσιστική μαγιά έπρεπε να είναι έτοιμη από τότε και όταν το σύστημα την χρειάστηκε, χρησιμοποιήθηκε ανάλογα.
Τα κράτος χρειάζεται τον ρατσισμό για να επιβιώνει και να αποπροσανατολίζει. Θέλει τους μετανάστες να βλέπουν σαν κάτι "ξένο" και εχθρικό τους ντόπιους και το ανάποδο. Και επειδή πάντα υπάρχει η πιθανότητα της ενσωμάτωσης, η δημιουργία γκέτο μεταναστών ήταν αναπόφευκτη. Όταν οι μετανάστες ζουν σε συνθήκες γκέτο με το επίπεδο ζωής τους να είναι άθλιο και αντιμετωπίζουν μια κοινωνία που δεν τους αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα αλλά αντίθετα τους βλέπει και σαν σκλάβους (αγνοώντας βέβαια πως στην πραγματικότητα όλοι σκλάβοι είμαστε) το φυσικό επακόλουθο είναι να δημιουργηθούν χαρακτήρες τίγκα στο μίσος και το επόμενο σκαλοπάτι είναι οι εγκληματικές ενέργειες. Δεν θέλω να γίνω αφοριστικός βέβαια και να δικαιολογήσω κάθε εγκληματική ενέργεια λόγω συνθηκών γιατί έτσι θα γίνω άδικος απέναντι σε τόσους μετανάστες που παρά τις αντίξοες συνθήκες ζουν "τίμια" (αν και δεν μου πολυαρέσουν αυτοί οι όροι τους χρησιμοποιώ για να μην πλατειάζω). Όταν ένα δέντρο όμως είναι σάπιο είναι χαζό να προσπαθείς να γλυτώσεις τα κλαδιά του. Πρέπει να το ξεριζώσεις από την ρίζα. Έτσι είναι και τα κοινωνικά προβλήματα. Έχουν αιτίες και πρέπει να στοχεύουμε σε αυτές. Στην ρίζα δηλαδή. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή δεν είναι λύση. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή απλά αναπαράγει το πρόβλημα.
Η ηλίθια ρήση ότι "ο ρατσισμός είναι μια φυσική αντίδραση των ανθρώπων απέναντι σε ότι είναι διαφορετικό" είναι, ευτυχώς, μια αστική προπαγάνδα και μάλιστα της κακιάς ώρας. Ο ρατσισμός είναι ιδεολογικό κατασκεύασμα του καπιταλισμού και στοχεύει ξεκάθαρα στην διαίρεση της εργατικής τάξης. Και η (προσωρινή θέλω να πιστεύω) ιδεολογική (αλλά και υλική βέβαια) νίκη του καπιταλισμού οφείλεται κατά πολύ μεγάλο βαθμό σε αυτό το κατασκεύασμα. Και δυστυχώς θα σταματήσει να υφίσταται μόνο με την πτώση του καπιταλισμού όπως αντίστοιχα και όλα τα δομικά χαρακτηριστικά του.
Ναι, με μια βόλτα στην Αθηνάς θα δει κανείς γυναίκες από αφρικάνικες χώρες να πουλάνε το κορμί τους. Ναι, με μια βόλτα στο Πολυτεχνείο θα δει κανείς εξαθλιωμένους μετανάστες πρεζόνια να ψάχνουν την δόση τους (άρα δυστυχώς επικινδύνους). Ναι, θα δει ακόμα και μετανάστες να κάνουν τα βαποράκια. Με μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας όμως δεν θα δεις μόνο αυτά. Θα αντικρίσεις επίσης μια περιοχή μπατσοκρατούμενη. Μια περιοχή γεμάτη από σκυλιά του κράτους (τους μπάτσους εννοώ ντε) που μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση ο ρόλος του δεν είναι άλλος από το να επιτηρούν αυτή την καθημερινότητα μη τυχόν και χαλάσει η ομαλότητά της. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από αυτό ότι το ίδιο το κράτος συντηρεί αυτή την κατάσταση γιατί πολύ απλά την θέλει, την χρειάζεται, του δίνει οξυγόνο. Όποιος δεν βλέπει αυτή την πραγματικότητα μάλλον εθελοτυφλεί.
