Μερικές διθυραμβικές γραμμές για την Κυριακή 12 Φλεβάρη και μια κριτική στο «κίνημα»Γράφει ο El TotoΠήγα και ‘γω στην συγκέντρωση της Κυριακής, η οποία ήταν η κορύφωση μετά την 48ωρη γενική απεργία και μπορώ να πω πως δύο πράγματα είναι σίγουρα. Καταρχάς ότι το πλήθος ήταν μαζικότατο και κατά δεύτερον ότι οι συγκρούσεις έχαιραν τεράστιας κοινωνικής αποδοχής και επιδοκιμασίας. Όποιος πει το αντίθετο, είτε είναι ψεύτης είτε δεν ήταν εκεί!
Για πρώτη φορά δεν χρειάστηκε να απαντήσω ο ίδιος στις φωνές που έβλεπαν σκεπτικιστικά τις συγκρούσεις με τους μπάτσους. Το κλίμα ήταν τέτοιο που ακόμη και αυτές οι απόψεις αρθρώνονταν με τρομερό δισταγμό. Και αυτό όχι από φόβο αλλά από εσωτερική ανησυχία. Ομολογώ πως καιρό είχα να έρθω στην μπροστινή γραμμή της σύγκρουσης με κόσμο που ούτε καν ήξερα. Τόσο που για λίγο είχα φρικάρει και δεν ήξερα αν ο διπλανός μου με το κασκολάκι «hellas» ήταν φασίστας, αγανακτισμένος ή χουλιγκάνος.
Ο κόσμος αν και εξαιρετικά ετερόκλητος, ενωνόταν γύρω από κάτι συγκεκριμένο. Και αυτό ήταν η φωτιά της εξέγερσης. Όσο «ρομαντικό» ή «ποιητικό» και αν ακούγεται, σε περίοδο οξυμένης ταξικής πάλης σαν κι αυτή που διανύουμε, η ουσία αυτού, αποκτά σάρκα και οστά. Εξηγώντας, το περίεργο με αυτό που λέγεται εξέγερση είναι ότι ενώ μέσα σου νιώθεις αποφασισμένος να εκπληρώσεις το σκοπό σου, ο ίδιος ο σκοπός παραμένει ακαθόριστος. Γι’ αυτό και λέμε ότι επανάσταση είναι η εξέγερση που έχει λήξει τα προτάγματα και τους στόχους της. Ακόμη και έτσι, η αυθόρμητη αυτή διαδικασία γεννάει, μέσω της πράξης, συνειδήσεις. Όπως και με τον Δεκέμβρη του ’08, η αφετηρία όλων μας ήταν κοινή. Αυτή τη φορά, ο κόσμος της Εργασίας είχε έρθει σε οριακά επίπεδα με την επίθεση του Κράτους-Κεφαλαίου και γύρισε λίγη από την βία που βιώνει στην καθημερινότητα του πίσω.
Ακριβώς, επειδή ήταν ετερόκλητος ο κόσμος και πολύ πιθανόν από διαφορετικές ταξικές καταβολές, το ζήτημα του βανδαλισμού (επιχειρηματικής) ιδιοκτησίας ήταν για λίγο taboo. Ακούγονταν φωνές από διαφορά άτομα πως δεν μας φταίνε τα μαγαζιά και οι επιχειρηματίες. Για άλλη μια φορά ο εχθρός ήταν αόριστος. Αλλά αυτό το συναίσθημα, καταποντίστηκε μετά από λίγο από ένα άλλο, το οποίο έλεγε ότι η πόλη μας ανήκει. Το συναίσθημα δηλαδή που σπάει όλα τα αστικά ιδεολογήματα περί ιδιοκτησίας και νομιμοφροσύνης και λέει στην πράξη ότι εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου, τα πάντα χτίστηκαν στις δικές μας πλάτες και έτσι τα πάντα μας ανήκουν.
Ακούγεται πάλι, από ανθρώπους, οι οποίοι (υποτίθεται) βάζουν το κοινωνικό-ταξικό ζήτημα αναδιανομής του πλούτου στην ατζέντα τους, το «καταδικαστέο» ζήτημα του «πλιάτσικου» ως κλοπή. Απαντάμε. Αν το να πάρεις προϊόντα ή λεφτά από ένα μαγαζί, στην καλύτερη για να τα «σκοτώσεις» στο μοναστηράκι είναι κλοπή, το να υποδουλώσεις την εργατική τάξη να δουλεύει με 400 ευρώ, τι είναι; Το ζήτημα της αναδιανομής του πλούτου λύνεται με 3 τρόπους: Είτε με την φυσική εξόντωση των καταπιεσμένων, είτε με την ιλλεγκαλιστική λύση της ιδιοποίησης των προς το ζην, είτε με αλλάγη των σχέσεων ιδιοκτησίας-παραγωγής, δλδ με επανάσταση. Όπως και να ‘χει τα πάντα μας ανήκουν, δικαιωματικά. Ο μόνος που μπαίνει μπροστά μας στο να τα πάρουμε στα χέρια μας, είναι το αστικό κράτος ως μπράβος του Κεφαλαίου.
Αρκετά, λοιπόν, μας τα έπρηξε η εκφυλισμένη μικροαστική αριστερά της προόδου με τους αθώους μικροαστούς και μεσοαστούς μαγαζάτορες. Εκφυλισμένη πάνω από όλα γιατί στην προσπάθεια της να συνάψει συμμαχίες με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα έχει ξεχάσει από πού ήρθε και που πάει.
Το πιο γελοίο δε, είναι ότι όταν το αστικό πολιτικό σύστημα τρίζει συθέμελα φοβούμενο την κοινωνική έκρηξη, όταν τελικά αυτή η έκρηξη επέρχεται, η σάπια αφομοιωμένη αριστερά, συντάσσεται με «στοκχολμικά» αντανακλαστικά, με το αστικό μπλοκ καταδικάζοντας τα… «επεισόδια που δημιουργούν παρακρατικοί σε συνεργασία με την αστυνομία» ή «τις μειοψηφίες που αμαυρώνουν ειρηνικές διαδηλώσεις». Σάμπως δεν μας έχουν κυρήξει πόλεμο; Μια «ειρηνική διαδήλωση» είναι μια παθητική διαδήλωση, τελείως αναντίστοιχη της βίας του αντιπάλου. Αλλά ακόμη και αυτό για τους γκάντι των μητροπόλεων είναι ακραίο. Κι αυτό γιατί, χαμένη στην μετάφραση (η αριστερά), φοβάται να έρθει σε ρήξη με το υπάρχων οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Έχει ξεχάσει ότι οι νόμοι αντικατοπτρίζουν απλά τους συσχετισμούς δύναμης στην πάλη δυο αντιμαχόμενων τάξεων και δεν είναι a priori κάτι που είναι και για να τηρείται.
Εγκλωβισμένη στην ίδια την αντίφαση της ύπαρξης της και μην έχοντας απολύτως καμία πρόταση για το τι μέλι γενέσθαι πέφτει λουκούμι στα αστικά κόμματα που της βάζουν ψευτοδιλήμματα όπως «ναι ή όχι» στην μνημόνιο 2, και οι ίδιοι τα αποδέχονται και το προχωράνε ένα βήμα παραπάνω ζητώντας εκλογές, δείχνοντας ξεκάθαρα την ρεφορμιστική τους φύση, η οποία επιδιώκει έναν καπιταλισμό με άλλο πρόσωπο, ο οποίος δυστυχώς γι’ αυτούς έχει χρεοκοπήσει σαν μοντέλο, ανεπίστρεπτη.
Τόσο το χειρότερο για όλους αυτούς βέβαια, γιατί αυτή τη φορά το δίλημμα «Καπιταλισμός ή Επανάσταση» δεν μπαίνει από το κίνημα αλλά από την ίδια την αστική εξουσία. Όποιος δεν απαντάει το δεύτερο θα πνιγεί στις αντιφάσεις του και θα χαθεί στα χρονοντούλαπα της ιστορίας.
