Χωρίς πολλές εισαγωγές. Με την μία στο ζουμί γιατί εχω βαρεθεί να μιλάω τις τελευταίες μέρες...Δεν γουστάρουμε την φάση με τους αγανακτησμένους λοιπόν:
-Γιατί είναι διαταξική άρα και επικίνδυνη. Μπαίνω χθες στο facebook και βλέπω ότι η Εύα Καϊλή, η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ έχει στο προφίλ της φωτογραφία από την συγκέντρωση των αγανακτησμένων στον Λευκό Πύργο. Λίγο αργότερα μπαίνω στην σελίδα των αγανακτησμένων και βλέπω πως ένας παλιός μου εργοδότης, από παραδοσιακή οικογένεια δεξιών της Αθήνας, χωμένος μέχρι τον λαιμό στην Νέα Δημοκρατία, ο ορισμός του εκμεταλλευτή, έγραφε: "Ποιες 100.000 πλακα κανουμε; Μπορει να ειναι 100.000 τωρα, αλλα το θεμα ειναι ποσοι εχουν παει απο το απογευμα! Περισσοτεροι απο 500.000 περασαν σημερα απο το Συνταγμα στη μεγαλυτερη συγκεντρωση ολων των εποχων στην Αθηνα!". Αγανακτησμένος λοιπόν και ο παλιός μου εργοδότης. Λογικό. Είχα μάθει πως όταν άλλαξε η κυβέρνηση και ανέβηκε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ του κόπηκαν πολλά "τυχερά" και αυτός βέβαια, για να την παλέψει κάπως ο άνθρωπος στα νέα οικονομικά δεδομένα των επιχειρήσεών του, απέλυσε με συνοπτικές διαδικασίες κάποια άτομα (εμένα με είχε "φάει" πιο πριν). Πως να μην είναι αγανακτησμένο το παλικάρι όταν με αυτό το βρωμοΠΑΣΟΚ δεν παίρνει τις ίδιες μίζες με πριν;
Προφανώς, δεν θέλω να τσουβαλοποιήσω όλο τον κόσμο που είναι εκει, ούτε υποννοώ πως η Καϊλή και το τσιράκι της ΝΔ είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα των όσων βρίσκονται στο Σύνταγμα. Είναι τέτοια η γενικολογία του εν λόγω "κινήματος" όμως που εν τέλει μπορούν να συνυπάρξουν στο εσωτερικό του όλοι οι "αγανακτησμένοι" ανεξάρτητα από την "πλευρά του οδοφράγματος" στην οποία βρίσκονται στην πραγματική ζωή. Τα "δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, όλοι άνθρωποι είμαστε" είναι αστεία όταν τα λένε οι χίπιδες, όταν όμως μπαίνουν σε πολιτική βάση είναι επικίνδυνα και στην ουσία καταστέλουν τον κοινωνικό/ταξικό αγώνα, δεν τον αφήνουν να κάνει απειλητικά βήματα προς την εξουσία αλλά βήματα συναίνεσης.
-Γιατί μιλάνε σε πολιτική βάση ετερόκλιτα πολιτικά όντα. Υπό άλλες συνθήκες όχι απλά δεν είναι κακό αλλά είναι και ζητούμενο να ενώνεται κόσμος χωρίς να είναι πολιτικά φορτισμένη η συσπείρωσή του. Στην συγκεκριμένη κατάσταση όμως είναι απλά ανούσιο. Και αυτό γιατί τα μαζέματα που δεν ειναι πολιτικα φορτισμένα, για να έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα θα πρέπει να διακατέχονται από μια κοινή στόχευση όσων τα αποτελούν. Σε πείσμα όσων λένε πως οι συνελεύσεις του Σύνταγματος διαφέρουν επειδη για πρώτη φορά δεν αποτελούνται μόνο από αναρχικους και αριστερούς (αν και προς τα εκεί πάει το πράγμα απ' ότι μαθαίνω) αλλά ακούγονται και απόψεις άλλων ανθρωπων, να πουμε πως υπάρχουν μια χαρα συνελεύσεις γειτονιών που δεν αποτελούνται μόνο απο αναρχικους και αριστερούς αλλά από μπόλικο κόσμο που δεν είναι κατασταλαγμένος πολιτικά αλλά έχει μια ανάγκη να συλλογικοποιηθεί προκειμένου να αντιπαλέψει τα προβληματά του και για αυτο το κάνει. Όταν συσπειρώνεται λοιπόν ένας ετερόκλιτα πολιτικα κόσμος κάτω από μια λαϊκή συνέλευση οφείλει να βρίσκει μια χρυσή τομή που θα τον ενώνει. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε συνελεύσεις γειτονιάς, οι οποίες μπορεί να μην αποτελούνται από χιλιάδες κόσμου όπως η συνέλευση στο Σύνταγμα αλλά η ύπαρξη τους είναι πολύ πιο ουσιαστική δεδομένου πως με αυτόν που ζεις μαζι στην ίδια γειτονιά έχεις και περισσότερα κοινά και περισσότερες κοινές ανάγκες. Σε μια χαωτική φάση όπως αυτη στο Σύνταγμα, και δεν μπορούν να υπάρχουν κοινές ανάγκες αντικειμενικά (ο Μπραχαμιώτης με τον Κηφισιώτη δεν έχουν κοινές ανάγκες) αλλά και όσες υπάρχουν χάνονται μέσα στο πλήθος. Φυσικά το ίδιο ισχύει και αν τα αναγαγουμε όλα αυτά σε εργασιακο επίπεδο (όπου Μπραχαμιώτης βάλε εργάτης, όπου Κηφισιώτης βάλε αφεντικό). Αντίθετα, μια κεντρική διαδικασία όπως αυτή του Συντάγματος οφείλει να έχει κεντρική φιλοσοφία άρα και να αποτελείται από άτομα που έχουν κοινά πολιτικά πιστεύω. Το ετερόκλιτο πολιτικά δεν μπορει να έχει καμία συνέχεια αν δεν υπάρχουν κοινές ανάγκες. Αν δεν γίνεται συζήτηση δηλαδή σε καθαρά κοινωνικό επίπεδο. Και εκ των πραγμάτων αυτό δεν μπορεί να γίνει στο Σύνταγμα όπου οι συζητήσεις αναπόφευκτα γίνονται σε καθαρά πολιτικό επίπεδο.
Ο Δεκέμβρης, που πολλοί τον συγκρίνουν με αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα, κατάφερε να δημιουργήσει συνειδήσεις επειδή υπήρξε αποκέντρωση του αγώνα. Καταλήφθηκαν σχολές, καταλήφθηκαν σχολεία, δημαρχεία περιοχών, η ΓΣΕΕ, η ΕΣΗΕΑ, η Λυρική... Δημιουργήθηκαν δηλαδή διαφορετικές εστίες αντίστασης τόσο εντός όσο και εκτός κέντρου Αθήνας και σε κάθε μία από αυτές οι άνθρωποι ζυμώθηκαν με βάση τις κοινωνικές ιδιαιτερότητες που τους ένωναν. Κάποιες από αυτές τις συσπειρώσεις κατάφεραν να συνδεθούν και μεταξύ τους αφού όμως πρώτα είχαν εξασφαλίσει την αυτονομία τους. Το χυμαδιό του Συντάγματος δεν μπορεί να το καταφέρει αυτό γιατί ακολουθεί αντίθετη κατεύθυνση. Είναι σαν να θες να δημιουργήσεις μια συνδικαλιστική συνομοσπονδία χωρίς να δημιουργηθούν πρώτα σωματεία ή μια αναρχική ομοσπονδία χωρίς να υπάρχουν αναρχικές συλλογικότητες. Ή, για να καταλάβουν και οι αριστεροί, να δημιουργηθεί κάτι σαν την ανταρσύα χωρίς να προϋπάρχουν αριστερές οργανώσεις/κόμματα.
-Γιατί η συνειδήση δημιουργείται μέσα από την δράση. Δεν είναι καπέλο για να φοριέται πάνω απο τις μάζες μέσα από μονολόγους φιλόδοξων ηγετών. Η συνέλευση του Συντάγματος αν ξεφύγει από την γενικολογία μπορει να εξελιχθεί μόνο σε ένα αμιγώς πολιτικό μόρφωμα. Και ένα αμιγώς πολιτικό μόρφωμα, το οποίο αποτελείται από κόσμο που όχι μόνο δεν έχει κοινές πολιτικές θεωρήσεις στο μυαλό του αλλά ούτε καν κοινή συνείδηση, μπορεί να χαράξει στόχευση και φιλοσοφία μόνο μέσα από το καπέλωμα μιας συνειδητοποιημένης πρωτοπόριας σε ένα άλλο κομμάτι. Έχοντας μιλήσει με κόσμο που βρίσκεται στην διαδικασία κάθε μέρα έχω καταλάβει πως το 80% του κόσμου που βρίσκεται εκεί αποτελείται από αριστερούς, αναρχικούς και ανένταχτους μεν, φανερά πολιτικοποιημένους δε και το υπόλοιπο 20% είναι ένας κόσμος που δεν έχει ξαναπάει καν σε πορεία. Και είναι τουλάχιστον αφελές να θεωρεί κανείς πως κάποιος που δεν έχει παλέψει για το πιο άμεσο (έστω για να μην πληρώνει το εισιτηριο 1,40 βρε αδερφέ) θα διαμορφώσει συνείδηση τέτοια ώστε να οργανωθεί και παλέψει κατά της Τρόικας, του Μνημονίου ή (ακόμα πιο φιλόδοξα) κατά του καπιταλισμού και του κράτους μόνο και μόνο επειδή του ακούγεται όμορφη μια ομιλία μέσα από την μικροφωνική και την χειροκροτεί. Το μόνο που μπορεί να δημιουργήσει αυτός ο κόσμος είναι μπούγιο πίσω από κάποια ελίτ που θα "βάζει την γραμμή". Είναι ο μοναδικός τρόπος για να πάρει πολιτική μορφή η όλη διαδικασία και αυτό είναι κάτι που όχι απλά δεν γουστάρουμε γιατί είναι και ανήθικο και αναποτελεσματικό (ιστορικά) αλλά είμαστε αναρχικοί (όσοι είμαστε τεσπα) ακριβώς γιατί είμαστε ενάντια σε τέτοια φαινόμενα και τέτοιες πολιτικές και υπάρχουμε για να τσακίζουμε τέτοιες καταστάσεις.
Και οκ, οι διαφόρων ειδών αριστεροί ινστρούχτορες που κομπάζουν πως "τον κόσμο τον ζυμώνεις όπου τον βρίσκεις" (λες και είναι ψωμί) ας "αγανακτούν" με όσους δεν νομιμοποιούν την διαδικασία και ας επαναλαμβάνουν αυτιστικά πως όσοι δεν είναι Σύνταγμα είναι ελιτιστές (πόσο υποκριτικό όταν πας εκεί απλά για να καπελώσεις και μάλιστα εν γνώσει σου). Οι αναρχικοί τι στο διάολο θέλουν εκει; Τι ακριβώς θέλουν; Να "ζυμώσουν τον κόσμο"; Να καπελώσουν το 20% που παραμένει απολιτίκ; Να το εντυπωσιάσουν με τσιτάτα; Άντε το πολύ πολύ να πιάσουν καφενειακή κουβέντα με κανέναν και μέχρι εκεί-θέμιτο είναι αυτό αλλά μην το βάζουμε μέσα σε ένα πλαίσιο "αγώνα". Δεν θέλουμε τον κόσμο να πείθεται από εμάς και να οργανώνεται πίσω μας. Θέλουμε να δημιουργεί συνείδηση και να οργανώνεται μαζί μας ισότιμα. Γι' αυτό και δεν παρεμβαίνουμε γενικά και αόριστα όπου υπάρχει κόσμος-αν το κάναμε θα είμασταν καιροσκόποι, μπορεί να παίρναμε μέρος και στις εκλογές. Παρεμβαίνουμε εκεί που οι διάφοροι μερικοί αγώνες δημιουργούν έδαφος τέτοιο ώστε ανάμεσα στα προτάγματά μας και στον κόσμο στον οποίο απευθύνονται να δημιουργείται μια διαλεκτική ίσου προς ίσο. Και προφανώς αυτό το έδαφος πρέπει να το δημιουργούμε και εμείς παράλληλα με τον αναρχικό μας αγώνα και έξω από αυτόν. Πρωτοπορίες όμως δεν είμαστε και ούτε θα γίνουμε ποτέ... Ευτυχώς...
