6 Δεκεμβρίου 2008,
η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου έρχεται να συνταράξει σύσσωμη σχεδόν την Ελληνική κοινωνία, ξεκουνώντας την από το απάγκειο της θλιβερής κανονικότητας στην οποία βρίσκονταν. Μια πραγματικότητα αποτελούμενη από συνεχούς συμβιβασμούς , πολιτικά-οικονομικά σκάνδαλα σε όλους τους πολιτειακούς και όχι μόνο φορείς, οικονομικό υποβιβασμό σε συνεχώς αυξανόμενη κλίμακα και απόλυτη αποκτήνωση όλων των κοινωνικών προτύπων από την βιομηχανία του θεάματος της τηλεόρασης, του μάρκετινγκ και της Ελληνικής σόουμπιζ. Συστατικά που αναμφισβήτητα οδηγούν στην υποβάθμιση της ζωης.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα ένα γεγονός απόλυτα συνυφασμένο με την ουσία της κρατικής καταστολής ήρθε να σπάσει τη σιωπή, αντισταθμίζοντας κάθε μισοξεθοριασμένη αυταπάτη περί δημοκρατίας και κοινωνικής ισορροπίας. Με μας τους νεολαίους (μαθητές και φοιτητές) στη πρώτη γραμμή των εξεργεμένων η κοινωνία αυθόρμητα και ορμητικά διοχέτευσε την οργή της , κατά κύριο λόγο, στοχευόμενα απέναντι σε κρατικά και κατασταλτικά σύμβολα (αστυνομία, ¨δημόσια¨ κτίρια, το αγαπημένο χριστουγεννιάτικο δέντρο κ.ο.κ) αλλά και στις φαινομενικές ή μη πηγές οικονομικής εξαθλίωσης (τράπεζες, εμπορικά, αλυσίδες καταστημάτων κ.α.). Διαδηλώσεις, οδομαχίες, συγκεντρώσεις, καθιστικές διαμαρτυρίες, πορείες και μάχες σώμα με σώμα συνέθεσαν 3 βδομάδες Κοινωνικής Εξέγερσης, καταστροφής και κατ’επέκταση δημιουργίας.
Και όταν η οργή καταλάγιασε και η "γενιά του Δεκέμβρη" υποχώρησε μπροστά στην ίδια της την αδυναμία να προχωρήσει πέρα από τον υγιή κατά τ’άλλα αυθορμητισμό της, αυτό που πραγματικά άφησε ως παρακαταθήκη ήταν η αφορμή να γεννηθούν και να οργανωθούν καινούργιοι αγώνες, να προκύψουν ή να ξανά-αποτυπωθούν νέα μέσα και τρόποι πάλης και να γίνει για άλλη μια φορά ξεκάθαρη η δύναμη του συλλογικού. Μια εξέγερση που πέρα των πολλών που έφερε, έμελε να γίνει και η μαία για τις συνειδήσεις της γενιάς μας. Τις συνειδήσεις της φωτιάς.
Ερχόμενοι στο σήμερα βλέπουμε ότι, 3 χρόνια μετά οπού η οικονομική και πολιτική εξουσία επιτίθεται συνολικά μέσα στο πλαίσιο της δήθεν οικονομικής μόνο αλλά ουσιαστικά συστημικής κρίσης, η σημασία της αντίστασης και της αντεπίθεσης των κατώτερων οικονομικά τάξεων των καταπιεσμένων είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Η ταξική συνείδηση, η συλλογικοποιήση και η οργάνωση των αντιστάσεων αυτών είναι που θα φέρει νίκες και θα ανιχνεύσει τον δρόμο προς τη συνολική ανατροπή του σήμερα για την δημιουργία ενός κόσμου, ευημερίας ολόκληρης της κοινωνίας, του αύριο.
Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου, όπως και πολλών άλλων πριν από αυτόν, έρχεται να θυμίσει σε όλους μας για άλλη μια φορά ότι απέναντι στην αναζήτηση του ονείρου, που είναι και η αφετηρία όλης της δημιουργίας και της θετικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, το κατεστημένο έχει να απαντήσει με βία και θάνατο.
‘‘ ‘Ηρθα για ένα παγωτό κι έγινα εξέγερση,
‘Ηρθα για ένα παγωτό δεν είμαι διαβασμένος,
Το παγωτό μου έλιωσε βενζίνα πια μυρίζει
και μια τάξη εμπορική και μια αγορά γκρεμίζει.
Μια πόλη ανάποδα φωτιά κι εξέγερση μυρίζει
Μια χώρα ανάποδα παντού τους νέους θυμός γεμίζει
και λέξεις, γκραφίτι, συνθήματα και οργή μια νέα τέχνη ανθίζει.
Ανάλυση και λέξεις περιττές πως να εκφράσουν τάχα
ότι ένα παγωτό αρκεί για να βγεις από τη φάκα. ’’ Μ.F.
Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία,
είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.
Υ.Γ. Το κείμενο μπαίνει με καθυστέρηση μιας και γραφτήκε εδώ και 3 βδομάδες αλλά μόλις τώρα θυμήθηκα την ύπαρξη του μπλογκ.
Να σταματήσει να μας τα πρίζει και η γκρινιάρα ο Κάιζερ ότι γράφει μόνος του?
Υ.Γ.2 Πάρτε και ένα τραγουδάκι (η αιτία που το θυμήθηκα):
https://www.youtube.com/watch?v=OVTi6zFeNLc
