Αυτό που λέει ο τίτλος. Είκοσι δίσκοι που έχω αγαπήσει στα χρόνια που ακούω μουσική με αντίστροφη σειρά προτίμησης. Η λίστα είναι καθαρά υποκειμενική όπως και τα πάντα άλλωστε στην τέχνη οπότε οι οποιεσδήποτε ενστάσεις δεν έχουν νόημα. Άλλωστε και εγώ ο ίδιος νιώθω πως αδίκησα πολλά πράγματα που άφησα έξω από την 20αδα αλλά κλάιν, είναι απλά μια λίστα για να περνάει η ώρα, δεν θα παρεξηγηθεί και κανείς. Αποφάσισα επίσης να βάλω 20 δίσκους από 20 διαφορετικά συγκροτήματα/καλλιτέχνες.
20. Διονύσης Σαββόπουλος-Δέκα χρόνια κομμάτια (1975)
Δύο χρόνια μετά την πτώση της χούντας, ο Διονύσης Σαββόπουλος συγκεντρώνει όλα τα τραγούδια του που είχαν λογοκριθεί κατά την περίοδο του δικτατορικού καθεστώτος και τα περιλαμβάνει σε αυτό το δίσκο. Το αποτέλεσμα είναι ένας από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους, με στίχους άκρως πολιτικοποιημένους. Από το "Ζεϊμπέκικο (με αεροπλάνα και βαπόρια)" μέχρι την "Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ" και από την "Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη" μέχρι την "Παράγκα", ο Σαββόπουλος υπογράφει έναν καταπληκτικό δίσκο που ακόμα και 35 χρόνια μετά ακούγεται, δυστυχώς, τόσο, μα τόσο επίκαιρος.
19. Γιάννης Αγγελάκας και οι επισκέπτες-Από 'δώ και πάνω (2005)
Μέχρι εκείνο τον δίσκο, ο Γιάννης Αγγελάκας ήταν αυτός που κάποτε τραγουδούσε στις Τρύπες. Το "Από εδώ και πάνω" όμως, το απόλυτο αριστούργημά του, μας κάνει να τον δούμε σαν τον Γιάννη Αγγελάκα σκέτο. Με μια τρελή ορχήστρα, τους Επισκέπτες, να τον συνοδεύει, την φωνή του να μοιάζει πιο ώριμη από ποτέ και τον ίδιο πότε να τα χώνει στους παπάδες φωνάζοντας "φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις τον θεό", πότε να ειρωνεύεται την τύχη του τονίζοντας "καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός" και πότε να φωνάζει σε όλο τον κόσμο "σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ", ο Αγγελάκας μας χαρίζει έναν δίσκο που μπαίνει βαθιά στην καρδιά μας και μένει εκεί.
18. Τhe Cure-Pornography (1983)
Ο σκοτεινότερος από τους σκοτεινότερούς τους δίσκους, το άλμπουμ που τους έκανε αδιαφιλονίκητους βασιλιάδες του Dark Wave. Οι Cure είχαν ήδη ξεφύγει από τα πανκ μονοπάτια των πρώτων τους βημάτων αλλά με αυτό τον δίσκο βυθίζουν την μουσική τους στο απόλυτο σκότος. Με μελωδίες σκοτεινές αλλά και αριστουργηματικές, στίχους απαισιόδοξους και συναισθηματικά μηδενιστικούς, οι Βρετανοί καθορίζουν ουσιαστικά τι σημαίνει gothic με έναν δίσκο-ποίημα.
17. Rage against the machine-Rage against the machine (1992)
Tο 1992, τέσσερα τυπάκια από το Los Angeles με το όνομα Rage against the machine κάνουν την εμφάνισή τους στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα με έναν δίσκο που φωνάζει από μακριά πως δεν θα περάσει απαρατήρητος. Αν το 1977 οι Sex Pistols προκαλούσαν σοκ με τους πολιτικοποιημένους στίχους τους, οι RATM το έκαναν επί εκατό. Με έναν ήχο που πολύ απλοϊκά μπορεί να χαρακτηριστεί Rap Metal και με στίχους ασύλληπτα επιθετικούς απέναντι σε αυτό που λέγεται "σύστημα", οι RATM υψώνουν ένα τεράστιο κωλοδάχτυλο στην εξουσία και 18 χρόνια αργότερα συνεχίζουν να πωρώνουν κόσμο και κοσμάκη με αυτόν τον δίσκο.
16. Pearl Jam-Vs (1993)
Mε το "Ten" έκαναν το μεγάλο μπαμ. Με το "VS" όμως απέδειξαν πως ήρθαν για να μείνουν. Οι Pearl Jam, με την δεύτερη δουλειά τους εδραιώνονται σαν μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του grunge που τότε μεσουρανούσε. Με έναν θεϊκό δίσκο από τον οποίο ψάχνεις να βρεις κομμάτι που να είναι έστω μέτριο και απλά δεν βρίσκεις, οι Pearl Jam φέρνουν το hard rock στα 90's, υπογράφοντας παράλληλα μια από τις πιο δυνατές στιγμές της εν λόγω δεκαετίας.
15. Soundgarden-Down on the upside (1996)
Για πολλούς το απόλυτο Soundgarden άλμπουμ είναι το Badmotorfinger. Για μένα το Down on the upside είναι ένα κλικ καλύτερο. Το κύκνειο άσμα μιας από τις καλύτερες μπάντες των '90s με τον Κορνέλ να βρίσκεται στην πιο δημιουργική φάση της καριέρας του (πριν το κάψει τελείως). Οι τύποι κάνουν μαθήματα για το πως θα ακούγονταν οι Led Zeppelin αν υπήρχαν το 1996, μας πετάνε από την μία κομματάρα στην άλλη πάντα με ποικιλία στο στυλ τραγουδιών και εμείς τοποθετούμε την αλμπουμάρα αυτή στα καλύτερα που έχουμε ακούσει.
14. Ξύλινα Σπαθιά-Mια ματιά σαν βροχή (1997)
Εντάξει, μεγαλώσαμε με "Λιωμένο παγωτό", "Βασιλιά της σκόνης" και άλλα χιτάκια των Σπαθιών αλλά ο δίσκος που στην δικιά μου λογική κάνει μεγάλη μπάντα τα Ξύλινα Σπαθιά είναι το "Μια ματιά σαν βροχή". Η παρέα του Παυλίδη παρατάει τους κλασσικούς ήχους του ελληνικού ροκ των '90s, που είχε υπηρετήσει πιστά, γίνεται πιο σκοτεινή, πειραματίζεται με electro στοιχεία και τελικά βγάζει έναν από τους καλύτερους δίσκους του ελληνικού ροκ.
13. Μetallica-Load (1996)
Οι πιο σκληροπυρηνικοί αν ήταν να διαλέξουν κάτι από Metallica θα διάλεγαν μάλλον το "Muster of puppets". Οι πιο χαλαροί το "Βlack Album". Μια μικρή μειοψηφία θα διάλεγε την δυάδα "Load-Reload". Ανήκω σε αυτή την μικρή μειοψηφία και επειδή πρέπει να διαλέξω μόνο ένα διαλέγω το "Load". Η εμπορική στροφή των Metallica για κάποιους, ο δίσκος που τους ανεβάζει επίπεδο και τους κάνει πιο ώριμους από ποτέ για εμένα. Σαφώς επηρεασμένοι από την grunge/alternative μανία της συγκεκριμένης δεκαετίας, οι Metallica προσαρμόζονται στα μουσικά δεδομένα της εποχής και πάνε την "φάση" ένα βήμα παραπέρα προσθέτοντας της metal στοιχεία. Το αποτέλεσμα με μια λέξη είναι: ΓΑΜΑΤΟ!
12. Alice in chains-Dirt (1992)
Οι Alice in chains είναι μεγάλη μπάντα. Το 1/2 του μεγαλείου τους το οφείλουν στον δίσκο αυτό. Το ντεμπούτο των πιο "σκληρών" της παρέας του Σιάτλ είναι ένας δίσκος που πατάει κάτω ολόκληρες δισκογραφίες. Ο Layne δείχνει γιατί θεωρείται ένας από τους καλύτερους ερμηνευτές του χώρου, οι κιθάρες λιώνουν σίδερα και το "Dirt" παίρνει μια θέση στο πάνθεον των πιο αγαπημένων άλμπουμ μας και παράλληλα γίνεται ένας δίσκος που δεν μπορεί να λείπει από καμία δισκοθήκη που σέβεται τον εαυτό της.
11. Nirvana-In Utero (1993)
Ναι, το "Nevermind" είναι το πιο ιστορικό τους άλμπουμ. Το "Ιn Utero" όμως είναι το καλύτερό τους. Ο δίσκος που αποδεικνύει πως αν οι Nirvana υπήρχαν ακόμα θα έπαιζαν σε άλλα επίπεδα. Οι συνθέσεις είναι κολασμένες, οι στίχοι του Κομπέιν είναι τόσο αρρωστημένοι όσο έχει αρχίσει να γίνεται και η χροιά της φωνής του, ίσως αν ακούσει κανείς προσεκτικά αυτό τον δίσκο να καταλάβει γιατί η ψυχική του κατάσταση ήταν τέτοια ώστε να αυτοκτονήσει λίγο αργότερα. Το "In Utero" είναι ο λόγος που σήμερα είμαστε φανμπόηδες με τους Nirvana και δεν τους θεωρούμε απλά μια ωραία μπάντα.
10. Tρύπες-Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι (1996)
Οι Τρύπες ήταν μεγάλη μπάντα επειδή κατάφερναν από δίσκο σε δίσκο να διατηρούν το στυλ τους και παράλληλα να γίνονται όλο και πιο ώριμοι. Το "Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι" είναι για μένα το ταβάνι αυτού του τεράστιου συγκροτήματος. Από κομματάρα σε κομματάρα δεν βρίσκεις ούτε μία κακή στιγμή σε όλο το άλμπουμ, ο Αγγελάκας βρίσκεται στα καλύτερά του, οι υπόλοιποι Τρύπες παικτικά μοιάζουν πιο δεμένοι από ποτέ, τι να λέμε, το "Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι" αν είχε αγγλικούς στίχους θα γινόταν παγκόσμια επιτυχία εύκολα.
9. Prodigy-Fat of the land (1997)
Θες να κάνεις ένα γαμάτο πάρτι; Δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο εκτός από το "Fat of the land". Ο δίσκος αυτός δεν είναι απλά η καλύτερη στιγμή της ηλεκτρονικής χορευτικής σκηνής. ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ η ηλεκτρονική χορευτική σκηνή. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, οι Prodigy δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα, σε πετάνε από την μια πώρωση στην άλλη και σε μουσκεύουν αλύπητα στον ιδρώτα. Εσύ απλά τους προσκυνάς...
8. Στέρεο Νόβα-Στέρεο Νόβα (1992)
Μερικά συναισθήματα είναι τόσο μαγικά που όσο καλά και αν τα περιγράψεις με λόγια, θα χάσουν την αξία τους. Τα συναισθήματα που προκαλεί το ντεμπούτο των Στέρεο Νόβα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Οι ηλεκτρονικοί ρυθμοί τους, ήρεμοι και ταξιδιάρικοι αλλά παράλληλα τόσο "τσιτωτικοί". Ο Κ. Βήτα ουσιαστικά δεν ραπάρει αλλά απαγγέλει και οι στίχοι είναι τόσο υπόγεια πολιτικοί μέσα στην ποιητικότητά τους. "Από παιδί αναρωτιόμουν ποιός έχει την δύναμη. Αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει;" αναρωτιέται κάποια στιγμή ο Βήτα για να κάνει σε ένα άλλο τραγούδι την διαπίστωση: "Πιο τρελός κόσμος δεν θα μπορούσε να υπάρξει, δες τους πλούσιους, τους μεσαίους, την εργατική τάξη..." Απλά κορυφή!
7. Μonster Magnet-Powertrip (1998)
Θυμάστε το "Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας"; Ε, όταν οι Monster Magnet ηχογραφούσαν το συγκεκριμένο άλμπουμ σε μια παρόμοια κατάσταση πρέπει να βρισκόντουσαν. Η kinky φωνή του Wyndorf δένει άψογα με τους ψυχεδελικούς στίχους και οι Μonster Magnet με τις μελωδίες τους δημιουργούν ένα από τα μεγαλύτερα stoner rock άλμπουμ που δημιουργήθηκαν. Είναι η εποχή που ο (ποζεράς αλλά αξιαγάπητος) Wyndorf κραυγάζει μαστουρωμένος "Ι' m never gonna work another day in my life, the Gods told me to relax..." και απενοχοποιεί τις τεμπελιές μας.
6. System of a down-Toxicity (2001)
Εννιά χρόνια μετά το μεγάλο μπαμ των RATM είναι η σειρά μιας άλλης μπάντας με παρόμοια αισθητική και στυλ αλλά πιο περίπλοκο ήχο να εκφράσει την οργή της για το σύστημα. Ο δεύτερος δίσκος των System of a down κάνει την μπάντα να ξεχωρίζει σαν την μύγα μες το γάλα από όλες τις σύγχρονές της. Με δυναμικές μελωδίες, πολυδιάστατα φωνητικά, μια δόση ευαισθησίας και πολύ, πολύ οργή, οι System of a down, φανερά επηρεασμένοι από τους Faith No More αλλά και την nu metal φάση της περιόδου, υπογράφουν το καλύτερο ίσως δίσκο της πρώτης δεκαετίας των '00s και πιθανότερα το peak της μουσικής τους καριέρας.
5. Marilyn Manson-Mechanical Animals (1998)
Δυσκολεύτηκα να αποφασίσω πιο άλμπουμ από την "αγία τριάδα" του Manson (Antichrist superstar, Mechanical animals, Holly Wood) θα βάλω στην λίστα. Αποφάσισα τελικά να βάλω το μεσαίο εκ των τριών δηλαδή το Mechanical Animals για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι πιο πολυδιάστατο μουσικά. Η industrial μαυρίλα του Manson παραμένει εκει αλλά λίγο πιο διακριτικά, ο ίδιος ξεφεύγει στιχουργικά από την γνωστή του θεματολογία και γίνεται άλλες φορές πολιτικοποιημένος και άλλες φορές ευαίσθητος ενώ άλλες φορές ξαναβρίσκει τον εαυτό του και βυθίζεται στο σκοτάδι. Αντίστοιχα τα κομμάτια του γίνονται πότε ηλεκτρονικά, πότε καθαρόαιμες ροκιές, οι στίχοι γαμάνε και δέρνουν και το Mechanical Animals, εν τέλει, δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή την λίστα.
4. Τherapy-Troublegum (1994)
Σίγουρα όχι από τις μεγαλύτερες μπάντες των '90s. Σίγουρα όμως ένας από τους μεγαλύτερους δίσκους της συγκεκριμένης δεκαετίας. Οι Therapy έφτασαν πολύ νωρίς στο ανώτερο επίπεδο που θα μπορούσαν να φτάσουν και όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ τους, αν και καλά ορισμένα από αυτά, έμοιαζαν πολύ λίγα μπροστά σε αυτή την δισκάρα. Δίσκος που ακούς μονοκόμματα χωρίς να διακόψεις ούτε μια στιγμή, το Troublegum αποτελεί "κόλλημα" και δίκαια κερδίζει μια θέση στην πρώτη τετράδα της λίστας.
3. Tool-Aenima (1996)
Tι είδους μουσική παίζουν οι Τool; Και από ποιο συγκρότημα έχουν επηρεαστεί περισσότερο; Η απάντηση είναι πως η μουσική των Tool δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με μια συγκεκριμένη ονομασία ενώ στην πραγματικότητα οι Tool δεν έχουν επηρεαστεί ΣΟΒΑΡΑ από καμία μπάντα. Είναι από τα συγκροτήματα που επηρεάζουν τα ίδια άλλες μπάντες. Όλες αυτές οι διαπιστώσεις γίνονται αν ακούσεις τα "Aenima" και "Lateralus", δύο από τους σημαντικότερους δίσκους που μπορεί να ακούσει άνθρωπος. Το "Aenima" ωστόσο είναι μισό κλικ καλύτερο και ένα κλικ πιο πρωτοποριακό από το "Lateralus" οπότε κερδίζει την μάχη και μπαίνει στην λίστα. Δεν ξέρω αν οι Tool είναι όντως το καλύτερο συγκρότημα που γνώρισε η γενιά μου είναι όμως σίγουρα το πιο πρωτοποριακό. Και το "Αenima" είναι η μεγαλύτερη απόδειξη...
2. Smashing Pumpkins-Mellon Collie and the infinite sadness (1995)
Μια γιορτή του ροκ! Ένας τρελός συνδιασμός διαφορετικών μελωδιών και συναισθημάτων. Οι Smashing Pumpkins με έναν διπλό δίσκο αποδεικνείουν ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες μπάντες της φουρνιάς τους. Τα "οργισμένα" κομμάτια δίνουν την θέση τους στα "συναισθηματικά", ο Βilly Corgan και η παρέα του δημιουργούν ότι πιο μεγαλειώδες έβγαλαν ποτέ τόσο μαζί όσο και μόνοι τους και το "Mellon Collie and the infinite sadness" κερδίζει μια θέση στους πιο σημαντικούς δίσκους της ιστορίας του ροκ.
1. Pixies-Surfer Rosa (1989)
Δίσκος από άλλο πλανήτη! Έτσι απλά... Λες και τον έχουν δημιουργήσει εξωγήινοι που πέρασαν για λίγο από την Γη, ξενέρωσαν, ειρωνεύτηκαν λίγο την κατάσταση μέσω του δίσκου αυτού και μετά την έκαναν. Οι Pixies στον πρώτο δίσκο της καριέρας τους μας αφήνουν κανονικά μαλάκες και με ξυραφένιες κιθάρες, ειρωνικούς στίχους, βαριεστημένα αλλά γαμηστερά φωνητικά δεν υπογράφουν απλά έναν δίσκο. Δημιουργούν μια ολόκληρη σκηνή. Ρωτήστε και τον Kurt Cobain... Ότι και να πει κανείς για αυτήν την δισκάρα θα είναι λίγο. Η ψυχοπάθειά του, η προστυχιά του, η ειρωνεία του, η μουσική του μεγαλοφυΐα, όλα μαζί συνθέτουν ένα αριστούργημα.
