Πριν λίγους μήνες διάβασα ένα συνθηματάκι στο internet το οποίο έλεγε: "Γέμισε ΔΑΠίτες όλη η Αθήνα, αχ να΄σουνα εδώ Δημήτρη Κουφοντίνα". Μου άρεσε ομολογώ και το σιγοψιθύριζα για όλη την ημέρα κάνοντας του και μερικές παραλλαγές όπως το να αλλάζω την λέξη "ΔΑΠίτες" με την λέξη "φασίστες". Ανεξάρτητα βέβαια από το αν μου κόλλησε, το πρόταγμα του συνθήματος αυτού είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που οραματίζομαι λέγοντας την φράση "κοινωνική επανάσταση". Το ακόμα πιο θλιβερό είναι πως αυτό το σύνθημα είναι αντιπροσωπευτικό για το πως βλέπει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας την δράση της "17 Νοέμβρη", περίπου οκτώ χρόνια μετά την εξάρθρωση της. Πολλές φορές έχω ακούσει από μεγαλύτερους κυρίως ανθρώπους την φράση: "Μας έχουν γαμήσει με τα νέα μέτρα, α ρε μια 17 Νοέμβρη που τους χρειάζεται...". Ή "ας ήταν εδώ η 17 Νοέμβρη, να δούμε αν θα κουνιόντουσαν όλοι αυτοί...". Αν το καλοσκεφτεί κανείς, αυτή η αντιμετώπιση της 17Ν από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας (και μάλιστα από αυτό το κομμάτι που την βλέπει θετικά γιατί υπάρχει και ένα άλλο που την θάβει) φανερώνει και την τεράστια, παταγώδη αποτυχία της.
Όταν η 17Ν ξεκίνησε την δράση της απευθυνόταν σε μια κοινωνία που λίγα χρόνια πριν ήταν έτοιμη να πάρει τα όπλα για να ρίξει την Χούντα (άσχετα αν αυτή δεν έπεσε με ένοπλο αγώνα τελικά). Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έβαζε βόμβες και στο εσωτερικό των αντιχουντικών αγωνιστών το δίλλημα "οργανωνόμαστε ένοπλα τώρα, ναι ή όχι;" ήταν υπαρκτό και σημερινό, όχι αυριανό και φιλοσοφικό. Αυτή την κοινωνία, η 17Ν προσπάθησε να την συμπαρασύρει σε μια προεπαναστατική περίοδο μετά την πτώση της Χούντας γιατί, όπως πολύ σωστά σκεφτόταν, η "μαγιά" ήταν έτοιμη. Με τα χρόνια ωστόσο τα πράγματα άλλαζαν, η "επαναστατική γενιά" του Πολυτεχνείου άρχισε να συντηρητικοποιείται και κάπου μέσα στην δεκαετία του '80 η ένοπλη προπαγάνδα της 17Ν είχε δημιουργήσει στην κοινωνία αντιπροσωπευτικά αντανακλαστικά απέναντι της. Όλοι συμφωνούσαν με τις δράσεις της αλλά κανένας δεν έπραττε ανάλογα. Αυτή την μεταβολή της κοινωνίας, η 17Ν δεν την αντιλήφθηκε ποτέ. Και είναι λογικό γιατί για να κατανοήσεις την κοινωνία πρέπει να είσαι κομμάτι της, να παίρνεις μέρος στις κοινωνικές διαδικασίες και στις συλλογικές διεκδικήσεις. Όταν είσαι κλεισμένος σε μια γιάφκα και απομονωμένος από τις μαζικές αντιδράσεις προκειμένου να μην συλληφθείς, αυτόματα μετατρέπεσαι σε μια θλιβερή πρωτοπορία που είτε την ακολουθεί ο λαός είτε όχι (όπως στην περίπτωση της 17Ν) είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Γιατί πολύ απλά, με την δράση σου καταλήγεις να αναπαραγάγεις ένα από τα βασικά συστατικά του συστήματος, μια από τις πιο άμεσες μορφές εξουσίας του. Την αντιπροσώπευση.
Μετά την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, η "Σέχτα επαναστατών" είναι ίσως η πιο πολυσυζητημένη, ένοπλη οργάνωση από την εποχή της 17Ν. Η ίδια πάντως, με την μηδενιστική και αντικοινωνική γλώσσα των προκηρύξεών της δείχνει τόσο τρομακτική έλλειψη ιδεολογικής κατεύθυνσης (σε αντίθεση με την 17Ν που τουλάχιστον με τις προκηρύξεις της άλλαζε μερικές συνειδήσεις) που είναι μάλλον άδικο να συγκρίνεται με την 17Ν. Με άλλα λόγια, αυτά τα τυπάκια, δεν κάνουν ούτε καν για ελιτιστικές πρωτοπορίες. Ακόμα και αν έκαναν, δεν νοείται (στην δικιά μου λογική πάντα) να μιλάς για "κοινωνική επανάσταση" και να στηρίζεις λογικές πρωτοπορίας. Αλλά ακόμα και για αυτό δεν κάνουν...
Απλά και μόνο η επιλογή του Γκιόλια για στόχο μπάζει (ίσως και ύποπτα) από χίλιες μεριές. Φανερώνει καταρχήν μια αναντιστοιχία ανάμεσα στην πράξη και την λογική πίσω από την πράξη. Ο στόχος μιας τέτοιας ομάδας διακατέχεται από έναν συγκεκριμένο συμβολισμό. Θέλει να ξεφτιλίσει το σύστημα, να δείξει στον "απλό λαό" πως η παντοδύναμη εξουσία δεν είναι τόσο ανέγγιχτη, πως μπορεί ο καθένας να την χτυπήσει. Γι' αυτό και σε αυτές τις περιπτώσεις το χτύπημα πρέπει να μιλάει από μόνο του. Να μην χρειάζεται καν να βγει προκήρυξη. Ένα χτύπημα με βόμβα στην αμερικάνικη πρεσβεία ή λίγα μέτρα κοντά στην Βουλή ή ακόμα και στο γραφείο του Χρυσοχοΐδη είναι πράξεις που μπορεί ο καθένας να καταλάβει τον συμβολισμό τους χωρίς να χρειάζεται να υπάρξουν διευκρινήσεις μέσα από μια προκήρυξη. Όταν η Σέχτα εκτέλεσε τον Γκιόλια, η μισή κοινωνία αναρωτιόταν ποιος ήταν ο Γκιόλιας και η άλλη μισή τι διάολο εξυπηρετούσε αυτή η εκτέλεση. Κάνεις δεν έπιασε το μήνυμα της ενέργειας. Αυτό από μόνο του κάνει την πράξη της Σέχτας και κατ' επέκταση την ίδια την Σέχτα μια οργάνωση εκτός τόπου και χρόνου που δεν έχει προσδιορίσει καν την σημασία των πρακτικών της. ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν λέω πως είμαι σύμφωνος με τις υπόλοιπες ενέργειες που ανέφερα αλλά όχι με αυτή την Σέχτας. Είμαι κάθετα αντίθετος σε οποιαδήποτε ενέργεια γίνεται από μία "πεφωτισμένη πρωτοπορία". Απλά προσπαθώ να αναλύσω το σκεπτικό αυτών των οργανώσεων και το συμπέρασμα που βγαίνει για την Σέχτα είναι πως δεν τηρεί ούτε καν αυτό.
Αν διαβάσει κανείς την προκήρυξη σημείο προς σημείο θα διαπιστώσει πως η Σέχτα ελάχιστα ενδιαφέρεται για τους λαϊκούς αγώνες. Άλλωστε πιο πολύ αυτοθαυμάζεται παρά απευθύνεται στην κοινωνία (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αλλά ακόμα και σε αυτά τα σημεία υποβόσκει μια "εχθρότητα" απέναντι στην "κοιμισμένη κοινωνία"). Δεν την ενδιαφέρει ο ταξικός πόλεμος, δεν θέλει να επαναστατήσει η κοινωνία και μαζί της και η ίδια η Σέχτα. Θέλει απλά να ξεκαυλώσει. Απειλεί μπάτσους, συστημικούς δημοσιογράφους και άλλα τσιράκια του συστήματος αλλά δεν το κάνει από ταξική/κινηματική σκοπιά. Το κάνει με όρους βεντέτας. Το δίπολο για την ίδια δεν είναι «κράτος-λαός». Είναι «κράτος-Σέχτα». Το μίσος της δεν είναι ταξικό, είναι προσωπικό. Και όταν ισχύει αυτό τότε το παιχνίδι έχει χαθεί από τα αποδυτήρια.
