Δεκεμβριανά

6 Δεκεμβρίου 2008,

η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου έρχεται να συνταράξει σύσσωμη σχεδόν την Ελληνική κοινωνία, ξεκουνώντας την από το απάγκειο της θλιβερής κανονικότητας στην οποία βρίσκονταν. Μια πραγματικότητα αποτελούμενη από συνεχούς συμβιβασμούς , πολιτικά-οικονομικά σκάνδαλα σε όλους τους πολιτειακούς και όχι μόνο φορείς, οικονομικό υποβιβασμό σε συνεχώς αυξανόμενη κλίμακα και απόλυτη αποκτήνωση όλων των κοινωνικών προτύπων από την βιομηχανία του θεάματος της τηλεόρασης, του μάρκετινγκ και της Ελληνικής σόουμπιζ. Συστατικά που αναμφισβήτητα οδηγούν στην υποβάθμιση της ζωης.

Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα ένα γεγονός απόλυτα συνυφασμένο με την ουσία της κρατικής καταστολής ήρθε να σπάσει τη σιωπή, αντισταθμίζοντας κάθε μισοξεθοριασμένη αυταπάτη περί δημοκρατίας και κοινωνικής ισορροπίας. Με μας τους νεολαίους (μαθητές και φοιτητές) στη πρώτη γραμμή των εξεργεμένων η κοινωνία αυθόρμητα και ορμητικά διοχέτευσε την οργή της , κατά κύριο λόγο, στοχευόμενα απέναντι σε κρατικά και κατασταλτικά σύμβολα (αστυνομία, ¨δημόσια¨ κτίρια, το αγαπημένο χριστουγεννιάτικο δέντρο κ.ο.κ) αλλά και στις φαινομενικές ή μη πηγές οικονομικής εξαθλίωσης (τράπεζες, εμπορικά, αλυσίδες καταστημάτων κ.α.). Διαδηλώσεις, οδομαχίες, συγκεντρώσεις, καθιστικές διαμαρτυρίες, πορείες και μάχες σώμα με σώμα συνέθεσαν 3 βδομάδες Κοινωνικής Εξέγερσης, καταστροφής και κατ’επέκταση δημιουργίας.

Και όταν η οργή καταλάγιασε και η "γενιά του Δεκέμβρη" υποχώρησε μπροστά στην ίδια της την αδυναμία να προχωρήσει πέρα από τον υγιή κατά τ’άλλα αυθορμητισμό της, αυτό που πραγματικά άφησε ως παρακαταθήκη ήταν η αφορμή να γεννηθούν και να οργανωθούν καινούργιοι αγώνες, να προκύψουν ή να ξανά-αποτυπωθούν νέα μέσα και τρόποι πάλης και να γίνει για άλλη μια φορά ξεκάθαρη η δύναμη του συλλογικού. Μια εξέγερση που πέρα των πολλών που έφερε, έμελε να γίνει και η μαία για τις συνειδήσεις της γενιάς μας. Τις συνειδήσεις της φωτιάς.

Ερχόμενοι στο σήμερα βλέπουμε ότι, 3 χρόνια μετά οπού η οικονομική και πολιτική εξουσία επιτίθεται συνολικά μέσα στο πλαίσιο της δήθεν οικονομικής μόνο αλλά ουσιαστικά συστημικής κρίσης, η σημασία της αντίστασης και της αντεπίθεσης των κατώτερων οικονομικά τάξεων των καταπιεσμένων είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Η ταξική συνείδηση, η συλλογικοποιήση και η οργάνωση των αντιστάσεων αυτών είναι που θα φέρει νίκες και θα ανιχνεύσει τον δρόμο προς τη συνολική ανατροπή του σήμερα για την δημιουργία ενός κόσμου, ευημερίας ολόκληρης της κοινωνίας, του αύριο.

Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου, όπως και πολλών άλλων πριν από αυτόν, έρχεται να θυμίσει σε όλους μας για άλλη μια φορά ότι απέναντι στην αναζήτηση του ονείρου, που είναι και η αφετηρία όλης της δημιουργίας και της θετικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, το κατεστημένο έχει να απαντήσει με βία και θάνατο.

‘‘ ‘Ηρθα για ένα παγωτό κι έγινα εξέγερση,
‘Ηρθα για ένα παγωτό δεν είμαι διαβασμένος,
Το παγωτό μου έλιωσε βενζίνα πια μυρίζει
και μια τάξη εμπορική και μια αγορά γκρεμίζει.
Μια πόλη ανάποδα φωτιά κι εξέγερση μυρίζει
Μια χώρα ανάποδα παντού τους νέους θυμός γεμίζει
και λέξεις, γκραφίτι, συνθήματα και οργή μια νέα τέχνη ανθίζει.
Ανάλυση και λέξεις περιττές πως να εκφράσουν τάχα
ότι ένα παγωτό αρκεί για να βγεις από τη φάκα. ’’ Μ.F.




Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία,
είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.






Υ.Γ. Το κείμενο μπαίνει με καθυστέρηση μιας και γραφτήκε εδώ και 3 βδομάδες αλλά μόλις τώρα θυμήθηκα την ύπαρξη του μπλογκ.
Να σταματήσει να μας τα πρίζει και η γκρινιάρα ο Κάιζερ ότι γράφει μόνος του?

Υ.Γ.2 Πάρτε και ένα τραγουδάκι (η αιτία που το θυμήθηκα):

https://www.youtube.com/watch?v=OVTi6zFeNLc

Γιατί δεν γουστάρουμε την φάση με τους αγανακτησμένους...

Χωρίς πολλές εισαγωγές. Με την μία στο ζουμί γιατί εχω βαρεθεί να μιλάω τις τελευταίες μέρες...

Δεν γουστάρουμε την φάση με τους αγανακτησμένους λοιπόν:

-Γιατί είναι διαταξική άρα και επικίνδυνη. Μπαίνω χθες στο facebook και βλέπω ότι η Εύα Καϊλή, η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ έχει στο προφίλ της φωτογραφία από την συγκέντρωση των αγανακτησμένων στον Λευκό Πύργο. Λίγο αργότερα μπαίνω στην σελίδα των αγανακτησμένων και βλέπω πως ένας παλιός μου εργοδότης, από παραδοσιακή οικογένεια δεξιών της Αθήνας, χωμένος μέχρι τον λαιμό στην Νέα Δημοκρατία, ο ορισμός του εκμεταλλευτή, έγραφε: "Ποιες 100.000 πλακα κανουμε; Μπορει να ειναι 100.000 τωρα, αλλα το θεμα ειναι ποσοι εχουν παει απο το απογευμα! Περισσοτεροι απο 500.000 περασαν σημερα απο το Συνταγμα στη μεγαλυτερη συγκεντρωση ολων των εποχων στην Αθηνα!". Αγανακτησμένος λοιπόν και ο παλιός μου εργοδότης. Λογικό. Είχα μάθει πως όταν άλλαξε η κυβέρνηση και ανέβηκε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ του κόπηκαν πολλά "τυχερά" και αυτός βέβαια, για να την παλέψει κάπως ο άνθρωπος στα νέα οικονομικά δεδομένα των επιχειρήσεών του, απέλυσε με συνοπτικές διαδικασίες κάποια άτομα (εμένα με είχε "φάει" πιο πριν). Πως να μην είναι αγανακτησμένο το παλικάρι όταν με αυτό το βρωμοΠΑΣΟΚ δεν παίρνει τις ίδιες μίζες με πριν;

Προφανώς, δεν θέλω να τσουβαλοποιήσω όλο τον κόσμο που είναι εκει, ούτε υποννοώ πως η Καϊλή και το τσιράκι της ΝΔ είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα των όσων βρίσκονται στο Σύνταγμα. Είναι τέτοια η γενικολογία του εν λόγω "κινήματος" όμως που εν τέλει μπορούν να συνυπάρξουν στο εσωτερικό του όλοι οι "αγανακτησμένοι" ανεξάρτητα από την "πλευρά του οδοφράγματος" στην οποία βρίσκονται στην πραγματική ζωή. Τα "δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, όλοι άνθρωποι είμαστε" είναι αστεία όταν τα λένε οι χίπιδες, όταν όμως μπαίνουν σε πολιτική βάση είναι επικίνδυνα και στην ουσία καταστέλουν τον κοινωνικό/ταξικό αγώνα, δεν τον αφήνουν να κάνει απειλητικά βήματα προς την εξουσία αλλά βήματα συναίνεσης.


-Γιατί μιλάνε σε πολιτική βάση ετερόκλιτα πολιτικά όντα. Υπό άλλες συνθήκες όχι απλά δεν είναι κακό αλλά είναι και ζητούμενο να ενώνεται κόσμος χωρίς να είναι πολιτικά φορτισμένη η συσπείρωσή του. Στην συγκεκριμένη κατάσταση όμως είναι απλά ανούσιο. Και αυτό γιατί τα μαζέματα που δεν ειναι πολιτικα φορτισμένα, για να έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα θα πρέπει να διακατέχονται από μια κοινή στόχευση όσων τα αποτελούν. Σε πείσμα όσων λένε πως οι συνελεύσεις του Σύνταγματος διαφέρουν επειδη για πρώτη φορά δεν αποτελούνται μόνο από αναρχικους και αριστερούς (αν και προς τα εκεί πάει το πράγμα απ' ότι μαθαίνω) αλλά ακούγονται και απόψεις άλλων ανθρωπων, να πουμε πως υπάρχουν μια χαρα συνελεύσεις γειτονιών που δεν αποτελούνται μόνο απο αναρχικους και αριστερούς αλλά από μπόλικο κόσμο που δεν είναι κατασταλαγμένος πολιτικά αλλά έχει μια ανάγκη να συλλογικοποιηθεί προκειμένου να αντιπαλέψει τα προβληματά του και για αυτο το κάνει. Όταν συσπειρώνεται λοιπόν ένας ετερόκλιτα πολιτικα κόσμος κάτω από μια λαϊκή συνέλευση οφείλει να βρίσκει μια χρυσή τομή που θα τον ενώνει. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε συνελεύσεις γειτονιάς, οι οποίες μπορεί να μην αποτελούνται από χιλιάδες κόσμου όπως η συνέλευση στο Σύνταγμα αλλά η ύπαρξη τους είναι πολύ πιο ουσιαστική δεδομένου πως με αυτόν που ζεις μαζι στην ίδια γειτονιά έχεις και περισσότερα κοινά και περισσότερες κοινές ανάγκες. Σε μια χαωτική φάση όπως αυτη στο Σύνταγμα, και δεν μπορούν να υπάρχουν κοινές ανάγκες αντικειμενικά (ο Μπραχαμιώτης με τον Κηφισιώτη δεν έχουν κοινές ανάγκες) αλλά και όσες υπάρχουν χάνονται μέσα στο πλήθος. Φυσικά το ίδιο ισχύει και αν τα αναγαγουμε όλα αυτά σε εργασιακο επίπεδο (όπου Μπραχαμιώτης βάλε εργάτης, όπου Κηφισιώτης βάλε αφεντικό). Αντίθετα, μια κεντρική διαδικασία όπως αυτή του Συντάγματος οφείλει να έχει κεντρική φιλοσοφία άρα και να αποτελείται από άτομα που έχουν κοινά πολιτικά πιστεύω. Το ετερόκλιτο πολιτικά δεν μπορει να έχει καμία συνέχεια αν δεν υπάρχουν κοινές ανάγκες. Αν δεν γίνεται συζήτηση δηλαδή σε καθαρά κοινωνικό επίπεδο. Και εκ των πραγμάτων αυτό δεν μπορεί να γίνει στο Σύνταγμα όπου οι συζητήσεις αναπόφευκτα γίνονται σε καθαρά πολιτικό επίπεδο.

Ο Δεκέμβρης, που πολλοί τον συγκρίνουν με αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα, κατάφερε να δημιουργήσει συνειδήσεις επειδή υπήρξε αποκέντρωση του αγώνα. Καταλήφθηκαν σχολές, καταλήφθηκαν σχολεία, δημαρχεία περιοχών, η ΓΣΕΕ, η ΕΣΗΕΑ, η Λυρική... Δημιουργήθηκαν δηλαδή διαφορετικές εστίες αντίστασης τόσο εντός όσο και εκτός κέντρου Αθήνας και σε κάθε μία από αυτές οι άνθρωποι ζυμώθηκαν με βάση τις κοινωνικές ιδιαιτερότητες που τους ένωναν. Κάποιες από αυτές τις συσπειρώσεις κατάφεραν να συνδεθούν και μεταξύ τους αφού όμως πρώτα είχαν εξασφαλίσει την αυτονομία τους. Το χυμαδιό του Συντάγματος δεν μπορεί να το καταφέρει αυτό γιατί ακολουθεί αντίθετη κατεύθυνση. Είναι σαν να θες να δημιουργήσεις μια συνδικαλιστική συνομοσπονδία χωρίς να δημιουργηθούν πρώτα σωματεία ή μια αναρχική ομοσπονδία χωρίς να υπάρχουν αναρχικές συλλογικότητες. Ή, για να καταλάβουν και οι αριστεροί, να δημιουργηθεί κάτι σαν την ανταρσύα χωρίς να προϋπάρχουν αριστερές οργανώσεις/κόμματα.


-Γιατί η συνειδήση δημιουργείται μέσα από την δράση. Δεν είναι καπέλο για να φοριέται πάνω απο τις μάζες μέσα από μονολόγους φιλόδοξων ηγετών. Η συνέλευση του Συντάγματος αν ξεφύγει από την γενικολογία μπορει να εξελιχθεί μόνο σε ένα αμιγώς πολιτικό μόρφωμα. Και ένα αμιγώς πολιτικό μόρφωμα, το οποίο αποτελείται από κόσμο που όχι μόνο δεν έχει κοινές πολιτικές θεωρήσεις στο μυαλό του αλλά ούτε καν κοινή συνείδηση, μπορεί να χαράξει στόχευση και φιλοσοφία μόνο μέσα από το καπέλωμα μιας συνειδητοποιημένης πρωτοπόριας σε ένα άλλο κομμάτι. Έχοντας μιλήσει με κόσμο που βρίσκεται στην διαδικασία κάθε μέρα έχω καταλάβει πως το 80% του κόσμου που βρίσκεται εκεί αποτελείται από αριστερούς, αναρχικούς και ανένταχτους μεν, φανερά πολιτικοποιημένους δε και το υπόλοιπο 20% είναι ένας κόσμος που δεν έχει ξαναπάει καν σε πορεία. Και είναι τουλάχιστον αφελές να θεωρεί κανείς πως κάποιος που δεν έχει παλέψει για το πιο άμεσο (έστω για να μην πληρώνει το εισιτηριο 1,40 βρε αδερφέ) θα διαμορφώσει συνείδηση τέτοια ώστε να οργανωθεί και παλέψει κατά της Τρόικας, του Μνημονίου ή (ακόμα πιο φιλόδοξα) κατά του καπιταλισμού και του κράτους μόνο και μόνο επειδή του ακούγεται όμορφη μια ομιλία μέσα από την μικροφωνική και την χειροκροτεί. Το μόνο που μπορεί να δημιουργήσει αυτός ο κόσμος είναι μπούγιο πίσω από κάποια ελίτ που θα "βάζει την γραμμή". Είναι ο μοναδικός τρόπος για να πάρει πολιτική μορφή η όλη διαδικασία και αυτό είναι κάτι που όχι απλά δεν γουστάρουμε γιατί είναι και ανήθικο και αναποτελεσματικό (ιστορικά) αλλά είμαστε αναρχικοί (όσοι είμαστε τεσπα) ακριβώς γιατί είμαστε ενάντια σε τέτοια φαινόμενα και τέτοιες πολιτικές και υπάρχουμε για να τσακίζουμε τέτοιες καταστάσεις.

Και οκ, οι διαφόρων ειδών αριστεροί ινστρούχτορες που κομπάζουν πως "τον κόσμο τον ζυμώνεις όπου τον βρίσκεις" (λες και είναι ψωμί) ας "αγανακτούν" με όσους δεν νομιμοποιούν την διαδικασία και ας επαναλαμβάνουν αυτιστικά πως όσοι δεν είναι Σύνταγμα είναι ελιτιστές (πόσο υποκριτικό όταν πας εκεί απλά για να καπελώσεις και μάλιστα εν γνώσει σου). Οι αναρχικοί τι στο διάολο θέλουν εκει; Τι ακριβώς θέλουν; Να "ζυμώσουν τον κόσμο"; Να καπελώσουν το 20% που παραμένει απολιτίκ; Να το εντυπωσιάσουν με τσιτάτα; Άντε το πολύ πολύ να πιάσουν καφενειακή κουβέντα με κανέναν και μέχρι εκεί-θέμιτο είναι αυτό αλλά μην το βάζουμε μέσα σε ένα πλαίσιο "αγώνα". Δεν θέλουμε τον κόσμο να πείθεται από εμάς και να οργανώνεται πίσω μας. Θέλουμε να δημιουργεί συνείδηση και να οργανώνεται μαζί μας ισότιμα. Γι' αυτό και δεν παρεμβαίνουμε γενικά και αόριστα όπου υπάρχει κόσμος-αν το κάναμε θα είμασταν καιροσκόποι, μπορεί να παίρναμε μέρος και στις εκλογές. Παρεμβαίνουμε εκεί που οι διάφοροι μερικοί αγώνες δημιουργούν έδαφος τέτοιο ώστε ανάμεσα στα προτάγματά μας και στον κόσμο στον οποίο απευθύνονται να δημιουργείται μια διαλεκτική ίσου προς ίσο. Και προφανώς αυτό το έδαφος πρέπει να το δημιουργούμε και εμείς παράλληλα με τον αναρχικό μας αγώνα και έξω από αυτόν. Πρωτοπορίες όμως δεν είμαστε και ούτε θα γίνουμε ποτέ... Ευτυχώς...

Γιατί δεν πάμε τους χίπιδες...

Γράφει ο El Toto

Γιατί δεν πάμε τους χίπηδες…

• γιατί προτάσσουν την μη-βία και την ειρήνη την εποχή που μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο. Δεν είμαστε ούτε πολεμοχαρείς, ούτε έχουμε κάποιο ιδεολογικοπολιτικό φετίχ με την βία αλλά διάολε! Το να επιδιώκεις την συμφιλίωση των ανθρώπων γενικότερα αγνοώντας τα αντικρουόμενα συμφέροντα και τον ξεκάθαρο κοινωνικό διαχωρισμό σε πλούσιους και φτωχούς είναι απλώς… χαζομάρα. Δεν γίνεται να αγαπηθούμε όλοι με όλους επειδή όντως έχουμε πράγματα να χωρίσουμε! Και επειδή αυτοί που παράγουν και αναπαράγουν την αδικία, δηλαδή οι καπιταλιστές, δεν φαίνεται να δείχνουν καμία ιδιαίτερη συμπάθεια προς το χιπισμό αλλά αντιθέτως μας επιτίθενται βίαια με σχεδόν κάθε μέσο, γιατί να δείξουμε εμείς; Εν ολίγοις; Αν θες ειρήνη πρέπει πρώτα να κάνεις πόλεμο με αυτόν που σου φέρνει τον πόλεμο.

• γιατί αποκηρύσσουν την ύλη με την ίδια μεταφυσική που το κάνουν και οι χριστιανοί (ή τουλάχιστον με τον τρόπο που προτάσσει ο χριστιανισμός). Και μάλιστα με την ίδια αθωότητα και αφέλεια πιστεύουν πως καταφέρνουν κάτι καλύτερο για τους εαυτούς τους και το σύνολο. Αυτή η απαξίωση της υλικής ζωής και η ανωτερότητα του καθάριου πνεύματος και της συναισθηματικής ευδαιμονίας πάνω σε αυτήν είναι ο βασικός μύθος που βασίζονται όλες οι θρησκείες με κύριο στόχο βέβαια την διατήρηση της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης. Για να μην είμαστε κακοπροαίρετοι ή συνομωσιολόγοι, δεν λέμε ότι ο χιπισμός είναι ντε και καλά υποκινούμενος από το ίδιο το σύστημα αλλά εμμέσως αυτό εξυπηρετεί. Για μια ακόμη φορά να ξεκαθαρίσουμε πως δεν είμαστε παθολογικοί λάτρες της ύλης αλλά αναγνωρίζουμε την σημασία της στην ζωή. Τα υλικά αγαθά δημιουργούνται (έστω και μέσα από αυτή την παραγωγική διαδικασία) για να εξυπηρετούν τον άνθρωπο και να καλύπτουν τις ανάγκες του. Η ειρωνεία του θέματος είναι ότι ακριβώς στο ίδιο παραμυθάκι βασίζονται και τώρα αυτοί που μας κηρύττουν με το ζόρι την λιτότητα: «Τι και αν σου κόβω από μισθό και επιδόματα; Το χρήμα δεν είναι το παν!». Ίσως σε επόμενη φάση να μας προτείνουν να βγούμε και στο μοναστηράκι με κιθάρα και τζίβες για να τα βγάλουμε πέρα. Ποιος ξέρει;

• γιατί ρομαντικοποιούν την φτώχεια μιμούμενοι τον τρόπο ζωής των εξαθλιωμένων στην κουλτούρα και την εμφάνιση. Η λογική είναι απλή, οι χίπηδες αποποιούμενοι την κατανάλωση για την κατανάλωση και τον υλισμό, περνάνε στο άλλο άκρο: την λουμπενοποίηση, με τη διαφορά ότι έχουν πάντα από πίσω τους εργαζόμενους ή αστούς γονείς τους να παρέχουν χαρτζιλίκι. Εξάλλου, ακόμη και ιστορικά να το δεις η ταξική καταγωγή του χιπισμού βρίσκεται σε γόνους μεσοαστικών οικογενειών που βαρέθηκαν την «υλική ζωή» της (εκάστοτε) Κηφισιάς και κάνουν την «εφηβική επανάσταση» τους κατά του μπαμπά που θέλει να τους περάσει την οικογενειακή επιχείρηση και να τους καμαρώσει στελέχη πολυεθνικών και γιάπηδες. Τώρα γιατί περνάνε στο άλλο άκρο; Ίσως κάποιο αστικό σύνδρομο ενοχής τους κάνει να καταλάβουν πως ο πλούτος που απολαμβάνουν είναι κλεμμένος από την υπόλοιπη κοινωνία. Η ειρωνεία πάλι είναι ότι αυτό το κύμα των ευπορούντων sixties μέχρι και seventies τότε είχε παρασύρει μαζί του και παιδιά εργατικών οικογενειών, κάτι που είναι πραγματικά γελοίο αν σκεφτείς ότι αυτές οι οικογένειες ζούσαν «χίπικα» και λιτά, πολύ πριν και πολύ μετά το κίνημα των χίπις και πάντα χωρίς να έχουν άλλη επιλογή. Και φυσικά, μιας και κάναμε αυτή την ιστορική αναδρομή, να υπενθυμίσουμε ότι η «επανάσταση των χίπηδων» τελείωσε όταν αυτοί πάτησαν τα 30 και μπήκαν στις ζωούλες που ήταν να πάρουν από την αρχή.

• γιατί πάντα και πριν από όλα είναι lifestyle επαναστάτες και προτάσσουν μια lifestyle εναλλακτική επανάσταση ως λύση για το σύστημα που δεν μας αφήνει να αγαπηθούμε και να είμαστε αγαπημένοι (δώσε ψιλή!) μάαααααν. Προτείνουν λύσεις όπως το να μην δουλεύεις γιατί υπηρετείς το σύστημα, να μην καταναλώνεις γιατί τροφοδοτείς το σύστημα και αντί αυτού να μένεις σε κοινόβια και το να διαμορφώσουμε εναλλακτικές κοινότητες οπού θα μοιραζόμαστε τα πάντα. Αν όπου κοινόβια βάλεις καταλήψεις και με λίγη παραπάνω βία, έχεις την αναρχία in greece ‘80s style. ΦΑΚ ΓΕΑ! Σε πρώτη σκέψη δεν είναι άσχημη ιδέα. Μια κοινωνία που θα βασίζεται στην αγάπη και την ισότητα; Αλλά πάλι, σε μια δεύτερη σκέψη το γιατί εγώ δεν μπορώ να προτείνω στην γιαγιά μου και στην υπόλοιπη κοινωνία να φύγει από την πόλη και να πάει να μείνει σε κανένα βουνό με τα απολύτως απαραίτητα είναι (για τον αναγνώστη που δεν περνάει την πολιτική του εφηβεία) πασιφανές αλλά και πάλι η όλη ιδέα του να υπάρχουν νησίδες ελευθερίας μέσα στο καπιταλισμό, τις οποίες ο καπιταλισμός θα ανέχεται είναι αδύνατον. Αδύνατον από την βάση του βέβαια γιατί οι έννοιες της κλασικής πολιτικής ανάλυσης, δηλαδή οι αντικειμενικές και οι υποκειμενικές συνθήκες, είναι και έννοιες παντελώς άγνωστες και δυσκολονόητες για έναν μέσο χίπη. Επανάσταση ρε άπλυτοι (χίπηδες και απολιθώματα της αναρχίας in greece ’80s) είναι να μετασχηματίσεις την κοινωνία, όχι να πάρεις την κοινωνία και να την πας αλλού!

Γιατί ασχολούμαστε με τους χίπηδες…

Κανονικά δεν θα μας πείραζε που ήρθαν στην μόδα οι τζίβες και το hippy shop στο μοναστηράκι κάνει χρυσές δουλειές. Αυτά έρχονται και παρέρχονται! Το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει εκεί που η μόδα, η lifestyle επανάσταση της εφηβείας και οι τζίβες μπαίνουν στα κινήματα ή γίνονται και κινήματα από μόνα τους. Βλέπε Ατενίστας, τους παπάρες με τα ποδήλατα που κλείνουν τους δρόμους της Αθήνας κάθε παρασκευή, η όλη εναλλακτικού τύπου επανάσταση και ο ακτιβισμός που μας εμφανίζεται όλο και περισσότερο σαν καρκίνος από τα μέσα. Ξεκίνησε με τους γραφικούς ΣΕΚίτες και επεκτείνεται. Φοβού τους χίπηδες και το κακό που είναι ικανοί να μας κάνουν.

Κλείνουμε με ένα personal favorite απόσπασμα που ταιριάζει πάντα και παντού:

«Ευλογημένη ας είναι η στιγμή, που οι καρνάβαλοι του αριστερίστικου μετα-χιπισμού, και όλες οι συναφείς εναλλακτικές σέχτες θα χαθούν σαν χιλιοπατημένα τρυκάκια στο πρωινό αεράκι της προλεταριακής επανάστασης. Και τόσο το χειρότερο για τους φυτοφάγους ή όχι, θιασώτες της φυτοποίησης της νεολαίας σε κάτι σαν Γκάντι-των-μητροπόλεων. Ας τους κατασπαράξουμε πριν μας καταπιούν.»

Νέο Φρικιό στην Χώρα των Θραυσμάτων!!!

Ας ξεκινήσουμε με μια μίνι ιστορική αναδρομή:

Πριν δέκα μήνες, μια παρέα τριών αξιαγάπητων Φρικιών αποφάσισε να δημιουργήσει ένα blog. Και το δημιούργησε! Και, ναι, αυτό το blog που διαβάζετε είναι το blog που αποφάσισε να δημιουργήσει! Στο υποφαινόμενο blog υποτίθεται πως θα έγραφαν και τα τρία Φρικιά που συμμετείχαν στην ίδρυση αλλά τα δύο από τα τρία βαρέθηκαν και δεν το έκαναν ποτέ. Οπότε έμεινα μόνο εγώ, ο Kaizer Soze δηλαδή, να γράφω....

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΣ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΖΟΥΜΙ:

Απο σήμερα λοιπόν, άλλο ένα Φρικιό θα βρίσκεται στην Χώρα των Θραυσμάτων. Ο λόγος για τον El Toto! O Εl Toto λοιπόν (φωτό), από εδώ και στο εξής, θα κραζ..,ε, συγγνώμη, θα εκφράζεται μέσα από αυτό εδώ το Blog αλλά επειδή, για τεχνικούς λόγους, δεν γίνεται να έχει δικό του λογαριασμό, τα κείμενά του θα δημοσιεύονται από τον δικό μου....

Το νου σας!

Δεν μας χέζεις ρε Κάιν....

Σε αυτό το πράγμα που λέγεται "τηλεοπτικό κοινό" υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων. Η μία είναι αυτή των tv junkie. Είναι αυτοί που θεωρούν αυτονόητα τα όσα βλέπουν στην tv, που πιστεύουν πως είναι απόλυτα λογικό να ασχολείσαι με το τι φόρεσε ο τάδε σταρ στην ταδε κοσμοπολίτικη εκδήλωση, με ποιον τα έφτιαξε η κάθε Αλεξανδράτου και με ποιά τα χάλασε ο κάθε Ρουβάς. Είναι η ίδια κατηγορία ανθρώπων που όταν αρχίσει να νυχτώνει και η ώρα φτάνει γύρω στις 20:00, κάθονται να ενημερωθούν από τον Πρετεντέρη και την Τρέμη και διαμορφώνουν την άποψή τους ανάλογα με το τι πίπα θα πουν αυτοί καθώς πρόκειται για "έγκριτους δημοσιογράφους". Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτή των όσων βλέπουν τηλεόραση χωρίς να την εκτιμάνε και πάρα πολύ. Αυτοί, σε αντίθεση με την παραπάνω κατηγορία, όχι μόνο δεν ψήνονται από αυτά που λένε οι Πρετεντέρηδες και οι Χατζηνικολάου αλλά αντίθετα, τους βρίζουν. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι τους βρίζουν από τον καναπέ τους αλλά τουλάχιστον το κάνουν και παράλληλα ψάχνουν αγωνιωδώς (στην tv πάντα) να ακούσουν κάτι άλλο πέρα από τις προπαγάνδες των μεγαλοδημοσιογράφων. Μπρόστα στον κίνδυνο να κλείσουν την τηλεόραση και να βγουν στον δρόμο προκειμένου να ψάξουν εκει αυτό το κάτι διαφορετικό, τα αφεντικά των ΜΜΕ δημιούργησαν ένα τηλεοπτικό είδος πιο... "εναλλακτικό" προκειμένου να μένει αδρανοποιημένη και η δεύτερη κατηγορία. Ένα είδος τηλεόρασης που υπηρετεί πιστά ο αγαπημένος μας, Σταύρος Θεοδωράκης.....

Ο Θεοδωράκης ανήκει σε αυτή την κατηγορία των δημοσιογράφων που υποτίθεται πως έχουν να πουν κάτι πολύ διαφορετικό από τα όσα βλέπεις στην τηλεόραση. Τα αφεντικά των ΜΜΕ αφήνουν τον Θεοδωράκη (και τον κάθε αντίστοιχο Θεοδωράκη) να πει αυτό "το κάτι διαφορετικό" γιατί πολύ απλά και αυτό πρέπει να πουλήσει. Μια... σιωπηλή συμφωνία βέβαια ανάμεσα στους Θεοδωράκηδες αυτής της τηλεόρασης και τα αφεντικά είναι πως πρέπει να ξέρεις μέχρι που θα το τραβήξεις. Μπορείς να είσαι όσο εναλλακτικός θες αρκεί είτε να μην λες ουσιαστικά πράγματα είτε να μην θίγεις τα συμφέροντα των αφεντικών σου. Αν κάνεις αυτές τις παραχωρήσεις τότε είσαι ελεύθερος να δώσεις στον αντιεξουσιαστή του καναπέ αυτό που αποζητά από την "πουλημένη τηλεόραση". Δεν ξέρω αν ο Θεοδωράκης, που αγαπημένο του θέμα για τις εκπομπές είναι οι αναρχικοί, στήνει καλοπροέραιτα αυτές τις παρωδίες γύρω από τον αναρχικό χώρο-νομίζω πως το κάνει καλοπροαίρετα. Άλλωστε, ειδικά στον χώρο των ΜΜΕ, είναι πολλοί οι Θεοδωράκηδες που νομίζουν πως όντως είναι διαφορετικοί. Σίγουρα πάντως, η κάθε αστεία Α.Κ. που εμφανίζεται στις εκπομπές του, παίζει το παιχνίδι αυτό απόλυτα συνειδητά καθώς σαν τυπική αριστερίστικη οργάνωση κυνηγά την πολιτική υπεραξία με κάθε τρόπο. Στην πρόσφατη εκπομπή που έκανε πάντως ο Θεοδωράκης για την 5η Μάη βρήκε κάτι πιο αστείο από την Α.Κ. να... "αντιπροσωπεύσει" τον αναρχικό χώρο (ναι, υπάρχουν και πιο αστεία πράγματα από την Α.Κ.). Τον Κάιν...

Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Κάιν είναι ένας τύπος που λέγεται Παναγιώτης Παπαδόπουλος και την δεκαετία του '80, σε αυτό το μπουρδέλο που λεγόταν αναρχικός χώρος, ήταν ένας από τους λίγους συνειδητοποιημένους, κάτι που τον έκανε να ξεχωρίζει. Κατά έναν περίεργο τρόπο, όσο κάποια κομμάτια του χώρου άρχισαν να ωριμάζουν, ο Κάιν άρχιζε να απομακρύνεται. Εν τέλει την είδε πασιφιστής, απέταξε κάθε "μορφή βίας" και απομακρύνθηκε σαν κουρασμένος βασιλιάς στο ψηλό του κάστρο, να παρατηρεί από ψηλά τι γίνεται στον αγαπημένο του χώρο που πάντα τον πληγώνει μιας και δεν "καταδικάζει την βία" γενικά και αόριστα όπως ο ίδιος. Από την Κόρινθο όπου και εγκαταστάθηκε (αν δεν κάνω λάθος), ο Κάιν παρατηρούσε απο μακριά τα γεγονότα και έκανε παρεμβάσεις με διάφορες επιστολές του σε διάφορα ΜΜΕ όταν ήθελε να μιλήσει. Είχε στείλει μάλιστα και στεφάνι στον Σόντερς, το τελευταίο θύμα της 17 Νοέμβρη αφού σύμφωνα με τον ίδιο "η πολιτική βία είναι φασισμός". Τελευταία φορά εθεάθη γύρω στο 2002, όταν σε μια συγκέντρωση αλληλεγγύης για την 17Ν στα Προπύλαια, ο Κάιν μοίραζε ένα κείμενο που είχε γράψει και στο οποίο κατηγορούσε την 17Ν για "ψευτοεπαναστάτες" που "δρούσαν φασιστικά". Ο Κάιν προπηλακίστηκε έντονα από κόσμο που ήταν εκεί (κακώς κατά την άποψη μου, όχι βέβαια γιατί είμαι πασιφιστής σαν τον Κάιν) και "πληγωμένος" για μία ακόμα φορά από τον αναρχικό χώρο, αποσύρθηκε εκ νέου. Τα τελευταία χρόνια ο ελιτιστής Κάιν έπαιρνε βήμα από το Indymedia, το "Πολιτικό Καφενείο" και τελευταία από το Tvxs, όπου και επώνυμα σχολίαζε διάφορα ζητήματα της επικαιρότητας.

Δεν νομίζω πως έχει κανένα ιδιαίτερο νόημα να σχολιάσω την εκπομπή του Θεοδωράκη αναφορικά με την 5η Μάη στην οποία έδωσε το "παρών" ο Κάιν. Νομίζω πως εκτός από τα προφανή δεν έχω να πω τίποτα πρωτότυπο. Κατά την αποψή μου, ο Θεοδωράκης, όπως είπα και πιο πάνω, νομίζω ότι κάνει καλοπροαίρετα τα όσα κάνει άσχετα αν φαίνονται γελοία λόγω του ότι είναι απλά παρατηρητής του χώρου με τον οποίο γουστάρει να ασχολείται (και μάλιστα κακός παρατηρητής). Θεωρώ πάντως, ότι καλοπροαίρετα σκέφτηκε να γυρίσει μια εκπομπή αναφορικά με την 5η Μάη και φυσικά τα αφεντικά του με μεγάλη χαρά είδαν την εκπομπή να προβάλλεται καθώς το να έρχεται πάλι στην επικαιρότητα μια από τις πιο μαύρες μέρες όλου του κινήματος, σε μια περίοδο μάλιστα που ο κόσμος θα έπρεπε να βγαίνει μαζικά στους δρόμους, μόνό καλό μπορεί να είναι για αυτά. Και ο Θεοδωράκης και τα αφεντικά του έχουν συγκεκριμένο ρόλο οπότε πολλά πράγματα δεν μπορείς να πεις. Το να νομιμοποιείται όμως, από έναν αναρχικό με την παρουσία του, αυτό το πανηγύρι που στήθηκε στο Mega είναι εξοργιστικό. Όταν μάλιστα αυτός ο αναρχικός πιο πολύ μπερδεύει με την πασιφιστική παπαρολογία του παρά ξεδιαλύνει κάποια πράγματα, τότε το φαινόμενο είναι διπλά εξοργιστικό. Και επειδή ο Κάιν μιλώντας στον Θεοδωράκη απευθύνεται (και) σε έναν κόσμο που αν και δεν συμμετέχει ενεργά στο κίνημα, το βλέπει με θετικό μάτι, πιστεύω ότι η θεωρητική θολούρα που προκαλούν σε αυτόν τον κόσμο τα όσα λέει, πρέπει με κάποιο τρόπο να λυθεί. Εννοείται βέβαια, πως ο αναρχισμός είναι θεώρηση και όχι ιδεολογία, κάτι που σημαίνει πως πρόκειται για κάτι ανοικτό σε πολλές ερμηνείες και όχι για ένα κλειστό, νομοτελιακής αντίληψης δημιούργημα μιας αυθεντίας που είτε το πιστεύεις σχεδόν θρησκευτικά είτε δεν το πιστεύεις καθόλου. Υπό αυτή την έννοια η πολυμορφία του αναρχικού χώρου είναι όχι μόνο φυσική αλλά και αναγκαία και μέσα από αυτή την πολυμορφία οφείλει να προχωρά. Ωστόσο υπάρχουν και κάποια αντικειμενικά όρια, ένας κοινός τόπος, ένα μίνιμουμ πολιτικής συμφωνίας ανάμεσα σε όλους τους αναρχικούς. Και ο Κάιν το υπερβαίνει σε τέτοιο βαθμό που αλλοιώνει κατά πολύ την ίδια την ουσία του αναρχισμού. Και επειδη (ξαναλέω) το κοινό του Θεοδωράκη αποτελείται και από συμπαθούντες του χώρου, οι μαλακίες του Κάιν καλό είναι να μην μένουν αναπάντητες.

Είπε λοιπόν ο Κάιν στον Θεοδωράκη: "Ο Δεκέμβρης είχε την μυρωδιά εξέγερσης αλλά η εξέλιξή του ωφέλησε άλλη μια φορά το σύστημα και τους μηχανισμούς. Δεν νομίζω ότι είναι εξέγερση το να βανδαλίζεις και να λεηλατείς εκατοντάδες μαγαζιά. Ο Δεκέμβρης ήταν μια συντριβή, μια ήττα του κινήματος έτσι όπως εξελίχθηκε".

Τι μας λες ρε Κάιν, σοβαρά; Ώστε ήττα ο Δεκέμβρης... Αν μετά την 5η Μάη λοιπόν, ο αναρχικός χώρος όχι μόνο δεν διαλύθηκε (όπως πιστεύαμε ΟΛΟΙ εκείνη την ημέρα) αλλα αντίθετα, μιλώντας για την Αθήνα πάντα, ένα μεγάλο κομμάτι του κατάφερε να συσπειρωθει σε μόνιμη βάση, να συντονίσει τις ενέργειές του, να παράξει κεντρικό λόγο και να μπει σε τροχιά ομοσπονδιοποίησης (έστω και εμβρυϊκής), επιτέλους για πρώτη φορά μετά από 38 χρόνια (!!!) αυτό το οφείλει ακριβώς σε μια μαγιά που δημιουργήθηκε τον Δεκέμβρη του 2008 και αυτό είναι αντικειμενικότατο γεγονός ότι και να λέει ο εκτός τόπου και χρόνου, Κάιν. Ο Δεκέμβρης έφερε κοντά αναρχικές ομάδες που δεν μιλιόντουσαν, έμπασε πολύ νέο κόσμο στον χώρο, επανενεργοποίησε παλιούς συντρόφους, έκανε γενικά τον αναρχικό χώρο να πάει ένα βήμα μπροστά. Προφανώς και το "να βανδαλίζεις και να λεηλατείς εκατοντάδες μαγαζιά" δεν είναι θεμιτό αλλά αν ο Κάιν είδε πως αυτό ήταν το κύριαρχο φαινόμενο της εξέγερσης του Δεκέμβρη τότε πρέπει μάλλον να κόψει τον πολύ Πρετεντέρη (ή τον πολύ Ριζοσπάστη, δεν ξέρω τι προτιμά). Βέβαια, θέλω να πιστεύω πως ακόμα και ο Κάιν όταν καταδικάζοντας τους βανδαλισμούς λέει "μαγαζιά" αναφέρεται στα μικρομάγαζα και όχι στις τράπεζες και τα πολυκαταστήματα γιατί το κάψιμο αυτών, ναι, ήταν κυρίαρχο φαινόμενο αλλά το κακό που είναι δεν καταλαβαίνω! Για να μην παρεξηγούμαστε, σε αυτό το blog ούτε υμνητές των σπασιμάτων και των μπουκαλιών είμαστε, ούτε μας εκφράζει το "μπάχαλα ρε, μόνο μπάχαλα" (εχμ.. δεν μας εκφράζει απόλυτα τουλάχιστον). Όποιος όμως βλέπει μόνο αυτά στην εξέγερση του Δεκέμβρη μάλλον έχει χάσει το νόημα. Συνήθως, η δραστηριοποίηση είναι αυτή που προηγείται της συνειδητοποίησης. Και μέσω του Δεκέμβρη, μια μαζική δραστηριοποίηση οδήγησε σε μια μαζική συνειδητοποίηση. Και ας λέει ο Κάιν και το ΚΚΕ τα δικά τους...

Στην συνέχεια ο Κάιν αναφέρει: "Θεωρώ ότι η βία δεν έχει τίποτα να πει αυτή την στιγμή. Είναι κρίμα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μας να ξοδεύονται στις φυλακές και στο χώμα όπως ο Λάμπρος Φούντας. Θα πρέπει όλα αυτά τα παιδιά να σκεφτούνε ότι όλες οι σφαίρες που πέφτουν, είναι σφαίρες ενάντια στο κίνημα".

Εδώ ο Κάιν μας δείχνει πως είναι να μπαίνεις σε μια πολυκατοικία και να βρίσκεσαι με την μία στον έκτο της όροφο χωρίς να έχεις περάσει καν από τους άλλους πέντε. Κάτι τέτοιο επιχειρεί να κάνει βάζοντας στο ένα άκρο την "μη βία" και στο άλλο άκρο τον δρόμο που επέλεξε ο Λάμπρος Φούντας. Ανάμεσα στον πασιφισμό του Κάιν και το ένοπλο υπάρχει τόση διαφορά όση... ανάμεσα στο ισόγειο και τον έκτο όροφο (και βάλε). Η βία είναι ένα φαινόμενο που έχει πολλά επίπεδα. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι βίαιο μόνο όταν στέλνει μπάτσους για να διαλύσουν τις πορείες, θα έλεγα μάλιστα πως αυτή η μορφή βίας δεν είναι καν η κυρίαρχή του. Βία είναι πάνω από όλα η κάθε είδους επιβολή του συστήματος στην κοινωνία οπότε από πλευράς κοινωνίας η κάθε είδους αντίσταση σε αυτές τις επιβολές είναι αυτόματα αντιβία (πχ δεν υπάρχει "ειρηνική διαδήλωση" εκ φύσεως ακόμα και αν δεν ανοίγει μύτη). Κατά περιπτώσεις η βία του συστήματος κλιμακώνεται, από έμεση γίνεται άμεση οπότε αντίστοιχα οφείλει να κλιμακώνεται και η μορφή της αντιβίας. Δεν έχω θετική άποψη για το ένοπλο και το κείμενο αυτό δεν είναι το κατάλληλο για να αναπτύξω τις διαφωνίες μου, σίγουρα όμως είναι αποπροσανατολιστικό και αντεπαναστατικό να βάζεις στην μία πλευρά της ζυγαριάς τον Φούντα και στην άλλη τις απόψεις του Κάιν, που με το να απαρνείται καθολικά την βία όχι μόνο εθελοτυφλεί αλλά αλλοιώνει και το ίδιο το νόημα της κοινωνικής αντίστασης.

Σε ερώτηση του Θεοδωράκη για το ποιά είναι η πρόταση του αναρχικού χώρου, ο Κάιν απάντησε: "Να συσπειρώσει την κοινωνία. Να της δείξει ένα άλλο πρόσωπο, μια άλλη πρόταση. Μπορούμε να κάνουμε και κοινωνικές τράπεζες, μπορούν να μαζευτούν οι άνθρωποι που κλείνουν τα μαγαζιά τους, να κάνουν κοινωνικούς χώρους, κοινωνικά μαγαζιά και να μοιραστούν τα έξοδα. Κοινωνικά παντοπωλεία, εναλλακτικές κουζίνες, εναλλακτικά μαγαζιά".

Το συγκεκριμένο απόσπασμα το επέλεξα, όχι επειδή διαφωνώ με τα λόγια του Κάιν (το αντίθετο) αλλά επειδή αυτό που προτείνει, ενώ μπορεί να έχει απόλυτα επαναστατικό πρόταγμα, μέσα από την "ειρηνιστική" λογική του Κάιν μπορεί να εξελιχθεί στον απόλυτο ρεφορμισμό. Ο Κάιν εδώ, αναπτύσει με πολύ λίγα λόγια το πρόταγμα της παράλληλης οικονομίας, του οποίου είμαι οπαδός. Ωστόσο πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας πως επαναστατικές νησίδες μέσα στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν. Μια από τις βασικές διαφορές ανάμεσα σε αναρχισμό και λενινισμό είναι το ποιο ακριβώς στάδιο του κοινωνικού μετασχηματισμού είναι η επανάσταση. Ενώ ο λενινισμός θεωρεί πως στον κοινωνικό μετασχηματισμό η επανάσταση είναι το πρώτο μιας σειράς σταδίων, για τους αναρχικούς τα πράγματα είναι εντελώς ανάποδα και η επανάσταση είναι το τελευταίο. Υπό αυτή την λογική οφείλεις να δημιουργείς στο σήμερα τις δομές του αύριο ώστε μετά την επανάσταση να υπάρχει ένα έτοιμο κομμάτι στο οποίο θα βασιστεί η νέα κοινωνία. Όπως ακριβώς το αύριο αρχικά θα εμπεριέχει στοιχεία του σήμερα, έτσι και στο σήμερα υπάρχουν τα στοιχεία που θα το ανατρέψουν και αυτά τα στοιχεία είναι που οφείλουν να γίνουν δομές στο τώρα. Όταν ωστόσο προτάσεις αυτή την λογική αποτάσοντας παράλληλα κάθε μορφή σύγκρουσης τότε βάζεις νερό στον μύλο του ρεφορμισμού, είναι σαν να επιδιώκεις την βελτίωση της ζωής σου μέσα στον καπιταλισμό. Η δημιουργία μιας κοινωνίας μέσα στην κοινωνία μπορεί να είναι ο δρόμος προς την επανάσταση ωστόσο επ' ουδενί δεν μπορεί να λειτουργεί απόλυτα ανεξάρτητα καθώς πάντα θα υπάρχει η επίδραση του καπιταλισμού πάνω της. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να απαλλαγεί μια και καλή από αυτόν, διαφορετικά θα προσπαθήσει ο καπιταλισμός να απαλλαγεί από αυτήν. Όπως και να έχει οι δομές που αναλύει ο Κάιν στον Θεοδωράκη αν εφαρμοστούν αποτελεσματικά στο σήμερα θα καταλήξουν αναπόφευκτα να συγκρουστούν με το σύστημα (είτε το επιδιώξουν αυτές, είτε το ίδιο το σύστημα) και η επανάσταση θα προέλθει ακριβώς μέσα από αυτή την σύγκρουση. Αν αυτή η απαγορευμένη, για τον Κάιν, λέξη δεν μπαίνει μέσα στην ανάλυση του για την παράλληλη οικονομία τότε αυτόματα αλλοιώνεται όλη η ουσία της.

Πάμε παρακάτω...

Η ατάκα του Κάιν: "Υπάρχει ένα ρεύμα ανάμεσα στην κοινωνία και το κίνημα που συμπεριφέρεται τυφλά" είναι όλα τα λεφτά.

Κάιν μου, πρέπει να καταλάβεις ένα πράγμα. Το κίνημα, η κοινωνία και αυτό το ρεύμα που συμπεριφέρεται τυφλά δεν είναι τρία ξεχωριστά πράγματα. Και το (όποιο) κίνημα και αυτό το ρεύμα είναι κομμάτια της κοινωνίας και η κοινωνία, καλώς ή κακώς, δεν είναι κάτι ομοιόμορφο. Σε μια απεργία που έγινε πριν λίγους μήνες, ενώ κάποιοι τις έπαιζαν στα Προπύλαια με τους μπάτσους, το αναρχικό μπλοκ, κάποια αριστερά μπλοκ και τα μπλοκ κάποιων σωματείων συνυπήρχαν μπροστά από την Βουλή με την κρυφοφασιστική Σπίθα του Θεοδωράκη (όχι του μάνατζερ της Α.Κ., του άλλου) ενώ παράλληλα κάποια άλλα αριστερά μπλοκ πήγαιναν σπίτι τους μετά την καθιερωμένη παρέλασή τους. Όλες αυτές οι διαφορετικές στάσεις είναι δείγματα μιας ανομοιογενούς κοινωνίας. Το ότι πολλές πολιτικές επιλογές κομματιών της κοινωνίας είναι βλαβερές όσον αφορά τον αγώνα είναι γεγονός και το πως λύνονται οι ενδωκοινωνικές κόντρες είναι μια μεγάλη κουβέντα. Ωστόσο το να βγάζεις εκτος κοινωνιας ένα κομμάτι στο οποίο είτε απλά διαφωνείς μαζί του είτε στέκεσαι ακόμα και εχθρικά απέναντι του είναι εκτός από ελιτίστικο και αντικοινωνικό...

Στην συνέχεια λέει: "Οι αναρχικοί ποτέ δεν είπαν ότι είναι επαναστατική πράξη να καις ένα βιβλιοπωλείο, ακόμα και αν αυτό είναι του Άδωνι Γεωργιάδη. Εγώ ήμουν από αυτούς που είχαν βγάλει κείμενο τότε και εναντιώθηκα στον εμπρησμό του βιβλιοπωλείου του συγκεκριμένου. Εγώ δεν επιβάλλω κρεμάλες στο Σύνταγμα για τους εξουσιαστές και τους φασίστες. Εγώ τους θέλω και αυτούς να δουλέψουν σε μια άλλη κοινωνία αυτοδιαχειριζόμενη. Για το συλλογικό καλό. Το ίδιο που πονάω για τα θύματα της Μαρφίν, για τον Γρηγορόπουλο ή για έναν νεκρό αναρχικό πονάω και για τον Βασιλάκη που σκοτώθηκε μέσα στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξης, για τα δύο παιδιά που σκοτώθηκαν στου Ρέντη. Βάζω στο ίδιο επίπεδο την ανθρώπινη ζωή. Χωρίς συμψηφισμούς".

Το να βάζεις στο ίδιο τσουβάλι την δολοφονία του Γρηγορόπουλου με ένα πέσιμο στο βιβλιοπωλείο του Γεωργιάδη νομίζω πως θα το έβρισκε ηλίθιο ακόμα και ο ίδιος ο Γεωργιάδης αλλά δεν περίμενα κάτι καλύτερο από έναν τύπο, του οποίου οι επιστολές διαβάζονται στο Τηλε Άστυ του Καρατζαφέρη. Κάποιος που ξεκίνησε να ασχολείται με τον αναρχισμό στις αρχές της δεκαετίας του '80 θα έπρεπε να έχει κάποια πράγματα ξεκαθαρισμένα στο κεφάλι του αλλά μάλλον (;) δεν είναι έτσι. Ας τα παρουμε από την αρχή λοιπόν. Όπως είπαμε και πιο πάνω υπάρχουν δύο είδη βίας. Η πρωτογενής, που προέρχεται από το σύστημα και η αντιβία, η οποία είναι η φυσική απάντηση στην πρώτη. Το οδόφραγμα έχει αντικειμενικά δύο πλευρές και είτε μας αρέσει είτε όχι, όλοι βρισκόμαστε σε μια από τις δυο είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Αν συνειδητά λοιπόν κάποιος έχει επιλέξει πως τοποθετεί τον εαυτό του στην πλευρά των καταπιεσμένων τότε αυτόματα αναγνωρίζει πως υπάρχει και μαίνεται ένας κοινωνικός/ταξικός πόλεμος. Και σε αυτό τον πόλεμο το ανώτερο ιδανικό δεν είναι η "ανθρώπινη ζωή", είναι η ελευθερία. Διαφορετικά, φίλε Κάιν, θα έπρεπε να είσαι ενάντιος και σε αυτούς που κάνουν απεργία πείνας για να διεκδικήσουν την ελευθερία τους καθώς και οι ίδιοι με το να βάζουν σε κίνδυνο την ζωή τους δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή. Δεν σε βλέπω όμως να μιλάς εναντίον τους, μάλλον γιατί και ο λαϊκισμός έχει και τα όρια του. Ξαναλέω, ότι το πότε κλιμακώνεται η αντιβία είναι μεγάλο ζήτημα και άλλη κουβέντα οπότε το θέμα μας εδώ δεν είναι το αν αυτοί που έκαψαν το βιβλιοπωλείο του φασίστα του ΛΑΟΣ ή αν αυτοί που έστειλαν βόμβα στο υπουργείο του Χρυσοχοϊδη έπραξαν σωστά ή λάθος. Το ζήτημα είναι ότι με το να βάζεις στο ίδιο τσουβάλι κάθε μορφή βίας ανεξάρτητα από το ποιοί την ασκούν και το σε ποιούς στρέφεται, ουσιαστικά απαρνείσαι ακόμα και την ίδια την ύπαρξη του κοινωνικού/ταξικού πολέμου βάζοντας νερό στον φιλελεύθερο μύλο και παίζεις το παιχνίδι της εξουσίας, η οποία όποτε βλέπει πως η βία της ξεπερνάει τα όρια που είναι νομιμοποιημένα από την κοινωνία, την απογυμνώνει από το πολιτικό της περιεχόμενο (μιλώντας συνήθως για "μεμονωμένα περιστατικά"). Αυτό ακριβώς κάνει και ο Κάιν όταν εξισώνει κάθε μορφή βίας. Παίζει το παιχνίδι της εξουσίας. Α! Και με την ευκαιρία Κάιν... Οι άνθρωποι δεν θα αλλάξουν έτσι ξαφνικά από μόνοι τους. Δεν θα έρθει ένα πρωί που εξουσιαστές θα πουν: "Ας γίνουμε ίσοι με τους υπόλοιπους". Συγγνώμη που θα σε σοκάρω, αλλά αυτές είναι χριστιανικές μαλακίες.

Και τέλος ο Κάιν λέει: "Εγω λέω ότι προσπαθώ να είμαι αναρχικός. Είναι η πιο όμορφη ιδεολογία του κόσμου. Δεν ξέρω αν πρόκειται να την αγγίξω ποτέ, είμαι στον δρόμο για το να γίνω αναρχικός. Να βελτιώσω τον εαυτό μου, να γίνω καλύτερη προσωπικότητα, να βοηθήσω τους άλλους ανθρώπους. Είμαι στον αγώνα να γίνω αναρχικός και στηρίζεται στην αγάπη για την ζωή, όχι στην αγάπη για τον θάνατο".

Διότι, ως γνωστόν, Κάιν, "δεν υπάρχουν αναρχικοί την σήμερον ήμερα" κτλ κτλ. Κάιν, όντως δεν είσαι αναρχικός. Όχι όμως γιατί "δεν έχεις καταφέρει ακόμα να αγγίξεις την αναρχική ιδεολογία" (την αναρχική ποια;;;) αλλά γιατί δεν έχεις καταφέρει καν να καταλάβεις την ουσία του αναρχικού αγώνα. Τα μικροαστικά, ατομικιστικά (και στην ουσία τους αντιαναρχικά) "προσπαθώ να είμαι αναρχικός αλλά δεν είμαι" είναι η εκδοχή μιας lifestyle ντεμεκ ψευτοαναρχίας της κακιάς ώρας. Διότι (ας το γραψω άλλη μια φορά και ας με πουν γραφικό) το αν είσαι αναρχικός ή όχι δεν το καθορίζει ο τρόπος ζωής σου ή ο ρόλος σου στο σύστημα, το καθορίζει η διάθεσή σου απέναντι στο σύστημα και ο πολιτικός σου αγώνας απέναντι σε αυτό. Όλα τα άλλα είναι βλακείες των lifestyle αναρχικών όπως ο Κάιν και είναι για να γελάει ο κόσμος...

Υ.Γ. Περιμένουμε με αγωνία την επόμενη παρέμβαση του αναρχικού Κάιν, στην οποία θα καταγγέλει τους φασίστες κατοίκους της Κερατέας, οι οποίοι αντί για λουλούδια πετάνε μολότοφ στα ΜΑΤ...

Ο ΑΚιτισμος του ΕΕΚ (ή ο ΕΕΚιτισμος της ΑΚ;)

"Να πω κακία για ΕΕΚ;" είπα σε μια facebookικη συζητηση. "Πες πες!" αναφώνησε γεμάτος ανυπομονησία ένας συντροφος και συντρολος. "Θα την πω light και αν ζητηθουν επεξηγησεις θα την πω hardcore. Το κακο με το ΕΕΚ λοιπόν είναι πως πασχει από ΑΚ-ιτισμο" απαντησα και άναψα φωτιες σε συμπαθέστατη ΕΕΚιτισα που απαντησε: "Το ΕΕΚ πάσχει από ΑΚ-ιτισμο; Και εσυ απο τι πάσχεις αγαπητέ; Απο ασχετοσύνη;". Σύντομα ήρθε και το ποστ αποριας απο τον συντρολο που ειπε: "Αυτο δεν το περιμενα. Να τους πεις οπορτουνες δεκτον. Αλλα Ακαπιτες; Για εξηγησου!". Η φιλη ΕΕΚιτισα ήταν πια εκτός εαυτού: "Οπορτούνες λέει ο άλλος! Ρε τι εχετε πιει; ΕΕΚ λεμε, όχι ΣΕΚ". "Δεν τους ειπα ΑΚιτες. Ειπα ότι πασχουν απο ΑΚιτισμο.. Ερχεται ποστ ποταμι για να εξηγηθω.." απαντησα αλλά μετά απο σχετικές ενστάσεις να μην γραψω κατι μεγάλο εκει, σκεφτηκα να το κάνω κειμενο εδω. Αρχικα σκεφτηκα πως δεν ειναι και κανα σοβαρο θεμα για να σπαταλήσω ενα κειμενο εδω αλλα μετά θυμηθηκα αυτο που ειχα πει όταν πρωτοξεκίνησε αυτο το blog. Ότι δηλαδή δεν θα εχει κάποιον στανταρ χαρακτηρα, θα ειναι απλα ενα μεσο έκφρασης για όποτε θέλω να γραψω κατι ειτε σημαντικο ειτε ασημαντο. Ας το ανανεωσω και λίγο μιας και εχω μεινει να το συντηρω μονο εγω (οι υπόλοιποι συνιδρυτες του δεν εγραψαν ποτε, πανω μου το πηρα όλο, γκουχ γκουχ ακουτε εκει εξω;).

Παμε λοιπόν:

Βασικά δεν απεχεις και παρα πολυ συντρολε αν τους πεις απλα οπορτουνες. Απλα ο οπορτουνισμός τους ειναι copy paste από τον αντιστοιχο της Α.Κ.. Να τα παρουμε
λοιπόν με την σειρα:

Φάκελος Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Ο όρος "Αντιεξουσιαστης" έχει τις ρίζες του στην Α' Διεθνή. Στην Α' Διεθνή υπήρχε η αναρχικη πτέρυγα που εκφραζόταν κυρίως από τον Μπακούνιν και η μαρξιστική πτέρυγα που εκφραζόταν κύριως από τον... Μαρξ. Όταν λοιπόν η μαρξιστική πτέρυγα μιλουσε για σοσιαλισμό, η αναρχικη πτέρυγα για να κάνει κατανοητή την διαφοροποίησή της μιλούσε για έναν "Αντιεξουσιαστικό Σοσιαλισμό". Και κάπως έτσι γεννηθηκε και εξαπλώθηκε ο όρος Αντιεξουσιαστής που στην πραγματικότητα καμία διαφορά δεν έχει από την έννοια "Αναρχικος". Ιστορικά λοιπόν, όταν μιλάμε για Αντιεξουσιαστή αυτόματα μιλάμε για Αναρχικο. Και το ανάποδο...

Στον ελληνικό αναρχικο χώρο (που ειναι κατι σαν αυτο που λενε οι πρωην ναρκωμανεις για την πρεζα-αν δεν μπλέξεις μαζι της δεν ξερεις τι μαρτύριο είναι) γεννήθηκε κάποια στιγμή η εξής αυθαιρεσία: Υπήρχαν άτομα που δήλωναν μεν Αντιεξουσιαστές αλλά όχι Αναρχικοί! "Μνηστητη μου κυριε" θα αναφωνούσε σύσσωμος ο αναρχικός χώρος σε μια άλλη χωρα ΑΛΛΑ στον αναρχικο χώρο της Ελλάδας αυτό έγινε αποδεκτό. Τα χαρακτηριστικά αυτων που δήλωναν αντιεξουσιαστες αλλα όχι αναρχικοι ήταν τα εξής: Ήταν ευαισθητοποιημένοι απέναντι σε ότι γινόταν γυρω τους, συμπαθούσαν τον χώρο, ανακατευόντουσαν σε διάφορες διαδικασίες και σε διάφορες δράσεις του αλλά δεν ειχαν ανακαλύψει απόλυτα την πολιτική τους ταυτότητα, ψιλοκοίταγαν και προς την αριστερά, το έψαχναν γενικα αλλα δεν ήταν τόσο σίγουροι για το αν πρέπει να δηλώσουν με σιγουρια αναρχικοι. Ήταν, με άλλα λόγια, άτομα τα οποία θα χαρακτηριζόντουσαν η "περιφέρεια" του αναρχικου χώρου. Ήταν σίγουροι μόνο για ένα πράγμα: Δεν γούσταραν την εξουσία. Δήλωναν λοιπόν "Αντιεξουσιαστές" που ήταν πιο ανώδυνο. Άρχισε να κάνει λοιπόν την εμφάνισή της σε διάφορες υπογραφές ο πλεονασμός: "Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/στριες". Διότι κάποιοι πολύ απλά έβρισκαν τον εαυτό τους μέσα στον όρο Αντιεξουσιαστής αλλά όχι στον όρο Αναρχικός.

"Αυτό σε πείραξε μέσα στον χωρο σε συντροφι, αλλα προβλήματα δεν υπάρχουν;" θα μου έλεγε κάποιος και θα ειχε δίκιο αν δεν υπήρχε το σωτήριο 2003, τότε που στην Θεσσαλονίκη, Γένοβα έγινε η κάθε συνοικία. Τότε λοιπόν, λίγο πριν την σύνοδο κορυφής των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Θεσσαλονίκη, φτιάχτηκε η "Αντιεξουσιαστική Κίνηση". Με τον καιρό λοιπόν, η Α.Κ. εκμεταλλεύτηκε την αυθαιρεσία της προηγούμενης παραγράφου και όχι απλά την συντήρησε αλλά την οργάνωσε κι όλας!!! Είσαι αντιεξουσιαστής αλλά όχι αναρχικος; Η μεγάλη αγκαλιά της Α.Κ. σε περιμένει.... Και με την έλειψη ιδεολογίας να ειναι όχι αρνητικό χαρακτηριστικό αλλά ζητούμενο για αυτήν, η Α.Κ. μάζεψε μια τεράστια γκάμα ανθρώπων. Φιλο-Καστοριαδικοί, νετσαγιεφικοί, πρωην αριστεροι "που η αριστερά τους απογοήτευσε", φιλο-αριστεροι που όμως ψιλοσυμπαθούσαν τον αναρχικο χωρο και φυσικά "αντιεξουσιαστες αλλα όχι αναρχικοι" στριμώχτηκαν στις τάξεις της Α.Κ. και με δυο-τρια κεφάλια να τους συντονίζουν επιδόθηκαν σε έναν ατέλειωτο οπορτουνισμό. Τα πηγαινε καλά ο αναρχικος χώρος; Η Α.Κ. έβαζε το Αλφα μεσα στον κύκλο (και ας μην ήταν αναρχικοι). Τα πήγαινε σκατά ο αναρχικος χώρος; Η Α.Κ. έβγαζε το Άλφα από τον κύκλο και έβαζε το τρία. Συγκρουόταν η Α.Κ. σε πορειες; Τα εβαζε με το κράτος! Συγκρούονταν άλλοι σε πορειες; Ήταν μπάχαλοι. Υπήρχε σοβαρο αναρχικο στέκι στις σχολες των φοιτητων της Α.Κ.; Οι φοιτητές της Α.Κ. ήταν στο στέκι. Δεν υπήρχε σοβαρό αναρχικο στέκι στις σχολές των φοιτητών της Α.Κ.; Πήγαιναν στα ΕΑΑΚ (στο "γαμιέται η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ" να συμφωνούμε και σε όλα τα άλλα δεν βαριέσαι, άλλωστε "αντιεξουσιαστες ειμαστε, όχι αναρχικοι").

Η Α.Κ. λοιπόν δεν είναι αναρχικη οργάνωση. Κοιτα να δεις όμως πρόβλημα, δεν είναι ουτε αριστερη. Άρα τι διαολο ειναι; Το μονο σιγουρο ειναι πως προκειται για "κατι διαφορετικό". Και σαν κατι διαφορετικό επρεπε κάπως να διαφοροποιηθεί από τους "άλλους αντιεξουσιαστες, τους αναρχικους". 'Αρχισε λοιπόν να αριστερίζει. Άρχισε τις συμμαχιες με αριστερες οργανωσεις και άρχισε να στοχεύει πιο πολύ στην περιφέρεια της αριστερας. Σύντομα ακόμα και οι ίδιοι οι αριστεροι την θεωρούσαν "το πιο σοβαρο κομμάτι του αναρχικου χωρου" και ελεγαν πως "παρά τις διαφορες μαζι της, είναι ένα κομμάτι που νιωθουμε κοντά μας". Ο Σκυφτούλ.. ε... συγγνωμη, η Α.Κ. ήθελα να πω, τα ειχε καταφέρει. Είχε αποκτήσει μια κάποια ταυτότητα!

Φάκελος ΕΕΚ

Περνάμε τωρα στην ελληνική αριστερά. Κάποτε η ελληνική αριστερά είχε δυο μεγάλους πόλους και κάτι δεκάδες μικροοργανώσεις και κόμματα. Οι δυο μεγάλοι πόλοι ήταν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ για τις δεκάδες μικροργανώσεις και κομματα υπήρχαν δυο βασικά μετωπα, το ΕΝΑΝΤΙΑ και το ΜΕΡΑ. Μέσα στο ΜΕΡΑ υπήρχε το τροτσκιστικο ΕΕΚ του συμπαθέστατου Σάββα Μιχαήλ (φωτο). Ο Σάββας Μιχαήλ δεν πήγαινε καθόλου τους αναρχικους και πολύ καλά έκανε από την μεριά του ο άνθρωπος, άλλωστε ούτε οι αναρχικοι πάνε τους τροτσκιστες, πολιτική διαφωνία is the name. Υπάρχουν και κείμενα άλλωστε που κράζει τους "μικροαστους αναρχικους" και άλλα τετοια ωραία.

Θα έλεγε κανείς πως το ΕΕΚ ήταν κάποτε αυτο που διάφοροι αριστεροι αποκαλούν "παλαιοΚΚΕδες" αν και εδω μιλάμε για τροτσκιστές βέβαια. Κάποια στιγμή λοιπόν, τα δύο μεγάλα μέτωπα της "εξωκοινοβουλευτικής" αριστερας, το ΜΕΡΑ και το ΕΝΑΝΤΙΑ αποφάσισαν να τα βρουν και να ενωθούν. Πιστευαν πως ηρθε η ωρα να γίνουν, μετά το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο τρίτος πόλος της αριστεράς. Και επειδη όπως λέει και ένα σύνθημα "Ο Σάββας είναι κομμουνισταράς γι΄αυτό και δεν παρέδωσε σε ΣΕΚ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ" το ΕΕΚ αποφάσισε να μην ειναι μεσα σε αυτόν τον τρίτο πόλο (ο οποίος by the way ονομάστηκε ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Οι εξηγήσεις για την απόφαση αυτή του ΕΕΚ ποικίλουν. Αν ρωτήσεις τους ίδιους τους ΕΕΚιτες θα σου πουν ότι ενώ οι ίδιοι ήταν στους δρόμους τον Δεκέμβρη τα υπολοιπα κομμάτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ασχολιόντουσαν με το πως θα λύσουν τα εσωτερικά τους για να φτιαχτεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οπότε δεν έχουν καμία δουλειά μαζί τους. Και αυτό θα έλεγα πως είναι μια πολυ λογική εξήγηση. Αν από την άλλη ρωτήσεις κάποιον μεσα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα σου πει ότι το ΕΕΚ διαχρονικά ειναι στα μαχαίρια με τους άλλους τροτσκιστές που βρίσκονται μεσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δηλαδή το ΣΕΚ και δεν την παλευει μία να συμπορευεται μαζί τους. Αυτό και αν είναι μια πολύ λογική εξήγηση εδώ που τα λέμε. Απόλυτα λογική θα έλεγα. Δεν έχει και πολυ μεγάλη σημασία βέβαια, η ουσία είναι πως το ΕΕΚ για δικους του λόγους, έκρινε πως η παρουσία του μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι μια σωστή επιλογή.

Μετά απο εννια χρόνια λοιπον (όσο δηλαδη κράτησε το ΜΕΡΑ), το ΕΕΚ έμεινε και πάλι μόνο του. Για την ακρίβεια, όχι απλά έμενε μόνο του αλλά έβλεπε το μεγαλύτερο κομμάτι της λεγόμενης "εξωκοινοβουλευτικής" αριστερας να συσπειρώνεται και άρα να δυναμώνει, κάτι που εκ των πραγμάτων το οδηγούσε στην... απομόνωση. Κοινώς, για ποιον λόγο να στηρίξει κάποιος αριστερος το ΕΕΚ και όχι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ την στιγμή που η τελευταία συμβολίζει και κάτι "ενωτικό"; Το ΕΕΚ βρέθηκε σε αυτη την δύσκολη θέση και μάλιστα μετά από δικιά του επιλογή και αυτό είναι κάτι που θέλει πολλά αρχιδια για να ειμαστε δίκαιοι.

Για την διαχείριση της απο πάνω κατάστασης ωστόσο το ΕΕΚ αποφάσισε να χρησιμοποιήσει έναν "μη αρχιδάτο" τρόπο. Είχε πάρει άλλωστε τα κατάλληλα μαθήματα απο την Αντιεξουσιαστική Κίνηση. Όπως η παρεα του Σκυφτούλη, για να έχει λόγο ύπαρξης (καθώς με δεδομένη την ύπαρξη κανονικού αναρχικου χώρου δεν ειχε κανενα λόγο ύπαρξης) απευθύνθηκε στην περιφέρεια της αριστερας, έτσι και το ΕΕΚ αποφάσισε να το πάει αντίστροφα το πραγμα. Για να έχει λόγο ύπαρξης, αποφάσισε να απευθυνθεί στην "περιφέρεια" του αναρχικου χώρου.

Άρχισε λοιπον να σνομπάρει την (πολιτικά και ιδεολογικά συγγενή της) αριστερά και να κάνει διαρκώς την εμφάνισή της σε πορειες καλεσμένες από αναρχικους (τους οποίους εκραζε πριν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να μην ξεχνιομαστε και τους αποκαλούσε "μικροαστους"). Απέταξε τον παραδοσιακό λόγο της αριστερας (που τιμούσε επί ΜΕΡΑ)και άρχισε να μιλαει σαν αναρχικη οργάνωση και μάλιστα των '80s: Από παλαιοΚΚΕδες έγιναν παλαιοαναρχικοι! Μέχρι και τις λέξεις "Ελευθεριακός Κομμουνισμός" ακούσαμε από το ΕΕΚ! "Μνηστητη μου κυριε" που λέγαμε και στην αρχη του κειμένου....

Όπως κάποτε η Α.Κ. λοιπόν είχε αρχίσει να αριστερίζει, έτσι και το ΕΕΚ είχε αρχίσει να αναρχίζει. Και σύντομα (copy paste από πιο πάνω με λίγες αλλαγές) ακόμα και οι ίδιοι οι αναρχικοί το θεωρούσαν "το πιο σοβαρο κομμάτι της αριστερας" και ελεγαν πως "παρά τις διαφορες μαζι του, είναι ένα κομμάτι που νιωθουμε κοντά μας". Ο Σαββ.. ε... συγγνωμη, το ΕΕΚ ήθελα να πω, τα ειχε καταφέρει. Είχε αποκτήσει μια κάποια ταυτότητα!

Εν κατακλείδει:

Η Α.Κ. για να έχει λόγο υπαρξης αριστερίζει.
Το ΕΕΚ για να εχει λόγο ύπαρξης αναρχιζει.
Σε αυτές τους τις πορειες, που και που συναντιούνται κι όλας...

Υ.Γ. Sorry για την μη παρουσια τονων σε πολλές λέξεις..